Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2005

Επιστροφή...

Την σχεδίαζα από καιρό αυτήν την εκδρομή μέσα στο μυαλό μου. Από τον Αύγουστο... Μπορεί και από τον καιρό που άρχισα να συνειδητοποιώ ότι θα είμαστε μακριά αυτόν τον χρόνο...
Για να σου πω την αλήθεια, δεν περίμενα ότι θα πηγαίναμε κάπου. Δεν περίμενα καν ότι θα τύχαινε να ήμαστε στην ίδια πόλη αυτήν την εποχή.
Δεν μας θεωρώ τυχερούς και το ξέρεις. Ίσα ίσα. Πάντα συνωμοτούν όλα εναντίον μας, έτσι ώστε να μην καταφέρνουμε να περνάμε ούτε μερικές ώρες μαζί.
"Come on baby, it's us!" η αγαπημένη μας έκφραση...

Δεν περίμενα να γίνει αυτή η εκδρομή. Περίμενα μέχρι τελευταία στιγμή να με πάρεις τηλέφωνο και να μου πεις ότι κάτι έτυχε, κάτι συνέβη και θα το ακυρώσουμε. Κάθε μέρα και όλο και ένα κακό συναίσθημα με κυρίευε...

Και όμως δεν έγινε τίποτα. Από τις ελάχιστες φορές που ήμασταν τυχεροί.
Το αξίζαμε πιστεύω...

Ετοίμασα τα πράγματά μου την Τρίτη. Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την ανυπομονησία μου. Την επόμενη μέρα πήγα στην δουλειά με την παραγεμισμένη μου τσάντα να μου κόβει τον ώμο μέσα στα λεωφορεία...
Στο γραφείο δεν είχα μυαλό να ασχοληθώ με τίποτα άλλο. Χάζεψα διάφορα σε ένα site - οδηγό της Ξάνθης, εκτύπωσα πρόχειρα το ποστ που είχε κάνει ο CM για την πόλη μαζί με δύο χάρτες, τα στρίμωξα όλα μέσα στην τσάντα και μετά το μάθημα ξεκίνησα.
Τα απανωτά εργαστήρια μετά την δουλειά με είχαν κουράσει πολύ σε συνδυασμό και με την αναμονή στα ΚΤΕΛ. Μπήκα στο λεωφορείο μετά από ώρα σαν υπνωτισμένη.
3 ώρες δρόμος. Μου φάνηκαν σαν χρόνια...
Στην αρχή προσπάθησα να κοιμηθώ, αλλά μάταια. Κοιτούσα συνεχώς το ρολόι. Χάζευα την τηλεόραση, έπαιζα με τα μαλλιά μου, άκουγα Mp3, έστελνα μηνύματα με το κινητό. Η ώρα δεν περνούσε με τίποτα.
Έφτασε 10 το βράδυ. Το λεωφορείο σταμάτησε. Είχαμε φτάσει.
Κατέβηκα και κοίταξα γύρω, αλλά δεν ήσουν. Χαμογέλασα. Ήταν σαν να παίζαμε κρυφτό και να σε έψαχνα μέσα στον κόσμο.
Άρχισε να βρέχει. Ακούμπησα τα πράγματα μου σε ένα παγκάκι και ενώ έψαχνα άτσαλα για να βρω που είχα στριμώξει την ομπρέλα μου, ένιωσα μια σιλουέτα να με πλησιάζει.
Μπορούσα να διακρίνω από το λιγοστό φως το χαμόγελό σου.
Δεν στο είπα, αλλά μου φάνηκες τόσο όμορφος...

Ως τότε αισθανόμουν σαν να είχε περάσει ένας αιώνας.
Από εκεί και πέρα, ούτε κατάλαβα πως πέρασαν οι μέρες...

Βόλτες όλη μέρα, ζεστά καφεδάκια στην παλιά πόλη και μεζέδες στα παραδοσιακά ταβερνάκια, χανούμ μπουρέκ και καζάν ντιπί στο 'παραδοσιακό γλυκαντήρι', αγκαλιές στο ξενοδοχείο και φωτογραφίες στην παιδική χαρά...
Αλλά πάνω από όλα ξεκούραση και ηρεμία...

Έχουμε έναν δικό μας μοναδικό τρόπο για να περνάμε όμορφα και δεν νομίζω ότι θα μας καταλάβει ποτέ κανείς...
Γι'αυτό είμαστε ακόμα μαζί.

Θα μου λείψεις αύριο που φεύγεις... :(

9 Comments:

  1. . said...
    :) σουτζουκ λουκουμ δεν έφαγες;

    άντε, ξέσκασες λίγο...
    Unknown said...
    Θα ξανάρθει...
    Θα ξαναφύγει...
    Και τελικά..
    Αν το θες πολύ..
    Το σύμπαν θα συνομωτήσει να το αποκτήσεις....

    Κοέλο...
    Vivie said...
    8a teleiwsei kai auto vle..:)

    upomonh nenyoulitsa..:)
    Psipsinel said...
    ax ti oreo ke gliko auto to postaki.
    Ανώνυμος said...
    Υπομονή Nenyaki και όλα αυτά θα τα θυμάστε, μετά από λίγο καιρό και θα γελάτε. Εξάλλου 2 μήνες έμειναν (νομίζω). Έχω ταυτιστεί μαζί σου. Είμαι προγραμματίστρια, τα έχω με έναν επίσης προγραμματιστή, ο οποίος κάνει τη θητεία του. Η διαφορά μας είναι πως ο μικρός μου, τώρα έκλεισε 3 μήνες μέσα, και πως μας χωρίζουν πάνω από 800 χλμ. Βλέπεις, εγώ μένω Αθήνα και αυτός είναι Σαμοθράκη. Έχει εκδόσει η Goldie ένα mail που της είχα στειλει, όπου περιέγραφα ένα ταξίδι που είχα κάνει για να τον δω...http://goldiec.blogspot.com/2005/10/blog-post_112849594724493258.html
    Mikrouli said...
    Βάζω στοίχημα ότι όλη κούραση διαλύθηκε κάπου στο "γειά σου!"

    Γλύκα είσαι καλή μου!
    Nassos K. said...
    καλως ηρθες.
    καμια καριοκα εφερες;

    κοιτα να δεις που βγήκε χρήσιμο
    ;)
    Ttallou said...
    Σε πείσμωσε η απόσταση,ε;
    Υπομονή. Τελειώνει κι αυτό
    Chrisa said...
    αχ Nenyaki μου είπε η φίλη μου για το Post σου και πολύ συγκινήθηκα!!! Κουράγιο κοριτσάκι και όλα θα πάνε καλά!! Υπάρχουν και χειρότερα... μην ξεχνάς ότι η φίλη μου ενώ μένει Αθήνα το αγόρι της είναι Σαμοθράκη!!!!!!

Post a Comment



Template by:
Free Blog Templates