Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2006

Όνειρα και στόχοι...

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι από τα άτομα που βάζουν κάποιο στόχο για το μέλλον.
Εννοώ 'σοβαρούς' στόχους.

Αυτό το είχα κάνει παλιά, μια φορά μόνο θυμάμαι, αλλά πληγώθηκα πολύ όταν είδα ότι ήμουν πολύ κοντά, το άγγιξα, αλλά δεν έγινε...

Ήθελα τότε να περάσω σε μια σχολή. Αρχιτεκτονική. Το ήθελα τόσα χρόνια. Μου ταίριαζε και το έβλεπαν όλοι. Στην τρίτη λυκείου όλοι διάβαζαν και εγώ θυσίαζα ακόμα και την μοναδική έξοδο που είχα το Σαββατόβραδο για να κάθομαι με τις ώρες να σχεδιάζω... Τα σαββατοκύριακα, καθόμουν 10 με 12 ώρες συνεχόμενες, εκεί, πάνω από το σχεδιαστήριο...
Ήταν το όνειρό μου. Κάθε μέρα ξυπνούσα και κοιμόμουν με αυτήν την σκέψη.

Τα χρόνια πέρασαν και από εκεί που ήμουν παιδάκι, ξαφνικά βρέθηκα στην Αθήνα, να δίνω πανελλήνιες στο ελεύθερο και στο γραμμικό σχέδιο.
Ιούλιος και όλοι μου οι φίλοι είχαν φύγει για διακοπές, αφού είχαμε τελειώσει πια το σχολείο. Και όμως εγώ εκεί, με 8άωρα καθημερινά φροντιστήρια στο σχέδιο, μόνο και μόνο για εκείνες τις 2 ημέρες στην Αθήνα.

Και έγραψα καλά.
Μέχρι να βγουν οι βαθμοί, έκοβα συνέχεια βόλτες έξω από το σχολείο κατα-αγχωμένη, κοιτώντας την άδεια τζαμαρία... όταν βγήκαν οι βαθμοί, ήθελα να φιλήσω όλο τον κόσμο.
Είχα σκίσει! Και από εκείνη την στιγμή και μετά ήμουν σε άλλον κόσμο.

Επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια, είχα πετύχει το όνειρό μου.
Με τα μόρια που μου έδιναν οι βαθμοί από το σχέδιο έπιανα τις 3 από τις 5 αρχιτεκτονικές, σύμφωνα με τις βάσεις της προηγούμενης, από εκείνης, χρονιάς.
Επί δύο μήνες, ζούσα το όνειρό μου και περίμενα απλά και τυπικά -όπως πίστευα- να μου ανακοινωθεί η πόλη στην οποία είχα περάσει, γιατί την σχολή την είχα σίγουρη.

Και ενώ περίμενα να είναι το καλύτερο δώρο για τα γεννέθλιά μου, όταν ανακοινώθηκαν οι βάσεις τον Σεπτέμβριο, ξαφνικά όλα άλλαξαν.
Όλα πάγωσαν.
Μου έκαναν πλάκα? ναι... σίγουρα κάποιος μου κάνει πλάκα, σκεφτόμουν.
ή καλύτερα... ευχόμουν.
Και όμως δεν μου έκανε κανένας πλάκα. Εκεί που ήμουν κατά πολύ μέσα, έμεινα έξω.

Πέρασα στην πληροφορική.
Ε, και?

Δεν μπορώ να περιγράψω πως αισθάνθηκα. Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου κυριολεκτικά.
Ξαφνικά, τίποτα δεν είχε σημασία για εμένα. Τίποτα.
Πρώτη φορά ένιωθα αποτυχημένη.
Δεν πίστευα σε τίποτα, δεν είχα όρεξη για τίποτα, δεν σκεφτόμουν τίποτα, δεν χαιρόμουν με τίποτα, δεν ήθελα να ξανακάνω ποτέ τίποτα...

Έπεσα σε κατάθλιψη.

Από την ψυχολογία μου και από άγχος μου από τις εξετάσεις, μπαινόβγαινα επί 4 μήνες στα νοσοκομεία από τους πόνους... κολικοί...

Δεν ξανασχεδίασα τίποτα από τότε...

...

Πέρασε πολύς καιρός από τότε και όμως τα θυμάμαι όλα με ένα γ@μώτο που λένε.
Μου έχει μείνει η πίκρα, ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά.

Και έρχομαι τώρα, το 2006, να βάλω για δεύτερη φορά κάποιον στόχο στην ζωή μου.
Στόχος... δεν μπορώ να διακρίνω αν είναι στόχος ή πείσμα.
Ίσως προσπαθώ να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορεί να κάνει κάτι που να αξίζει.
Ίσως και να προσπαθώ να ισοφαρίσω εκείνη την αποτυχία...

Ποιος ξέρει...

Δεν έβαλα μόνο έναν στόχο όμως... έβαλα έναν τριπλό.

δύο πτυχία και ένα εισιτήριο. Αυτό είναι.

Δεν ξέρω αν θα το πετύχω. Ξέρω όμως πως θα νιώσω αν δεν γίνει.

Ξεκινάω λοιπόν το 2006 με την μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής μου έως τώρα.
Θέλω να είμαι αισιόδοξη. Όσο μπορώ τουλάχιστον.

Και δεν είναι μακριά η πρώτη δοκιμασία.
Έρχεται την Δευτέρα...
...στην εξεταστική του πρώτου μαθήματος...

13 Comments:

  1. . said...
    μάτια μου γιατί δεν έδωσες με το 10% ;

    τεσπα, αυτό πέρασε.

    έχω μεγάλη ευαισθησία σε σχέση με τους στόχους και τα όνειρα. Καλή δύναμη κοριτσάκι με θετική σκέψη και αρμονία. :)
    Ttallou said...
    Στη γ' λυκείου μια φίλη μου για 20 μόρια δεν πέρασε αρχιτεκτονική. Μια άλλη φίλη μου για 20 μόρια πέρασε Ιατρική...
    Με τη δεύτερη χαθήκαμε έκτοτε. Με την πρώτη κρατήσαμε επαφή και την έπεισα να μην παρατήσει το όνειρο. Γράφτηκε στο οικονομικό της Αθήνας και το επόμενο καλοκαίρι πέρασε στην αρχιτεκτονική της Ξάνθης με το 10%.
    Έχω πάει να τη δω και μου άρεσε τρελά το επάγγελμά της, μα πιο πολύ μου άρεσε που η ίδια ήταν ευτυχισμένη. Ήταν και τα γενέθλιά της, δεν το'χε προγραμματίσει καλά, και βρέθηκε ένα βράδυ, παραμονή της παράδοσης μιας εργασίας, να κάνει ολονυχτία για μια μακέτα. Παρέα κι εγώ. Αλλά το απολάμβανα το μεράκι της...

    Δε σε κατηγορώ που έθαψες το όνειρο της αρχιτεκτονικής (όχι εγώ, προς Θεού)!
    Μονάχα κοίτα τα "2 πτυχία και το 1 εισιτήριο" να τα εκπληρώσεις.

    Φιλιά,
    Εγώ...
    που απολαμβάνω τους στόχους μου και τα τυχαία μου... ;)
    Compiler said...
    Είναι παράξενο μα τις τελευταίες μέρες είχα και εγώ μια συζήτηση για τα όνειρα και τους στόχους του καθενός. Ήθελα ανέκαθεν να σπουδάσω πληροφορική και αυτό έκανα. Στο 1ο έτος όμως είπα κάτι που αρχικά ξεκίνησε σαν αστείο.. "θα γίνω καθηγητής πανεπιστήμιου για να μη δουλεύω 4 μήνες το χρόνο".

    Το αστείο όμως μου έγινε έμμονη ιδέα, απέκτησα και άλλους πολύ σοβαρότερους λόγους για να επιδιώξω ένα τέτοιο επάγγελμα και το αποτέλεσμα είναι ότι τώρα 5 χρόνια αργότερα είμαι στο δεύτερο έτος του διδακτορικού στην Μεγ. Βρετανία.

    Θα σου πώ μόνο το εξής Nenyaki ότι μα ότι κι αν θέλεις να κάνεις μπορείς πάντα να το κυνηγήσεις ή απλά να βρεις τί ήταν αυτό που σου άρεζε στην αρχιτεκτονική. Αν ήταν το σχέδιο και οι μακέτες κλπ. Μπορείς πάντα μέσω της πληροφορικής να το κηνυγήσεις. Ένα master σε graphics ίσως να σε οδηγήσει εκεί που θες να φτάσεις.

    Πάντως ξέρω ένα πράγμα, θες να τα ονομάσεις όνειρα, θες να τα ονομάσεις στόχους, για να τα πετύχεις πρέπει να σφίγγεις τα δόντια και να παλεύεις.

    Φιλιά και καλή τύχη.
    Εν Πλω said...
    "Τα όνειρά σου κόκκινα, τα όνειρά μου άσπρα, ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ...".

    Δεν είμαστε οι μόνοι με ανεκπλήρωτα όνειρα. Κι ίσως όταν συνδέεις τα δικά σου με τα ανεκπλήρωτα όνειρα κάποιου άλλου να φτιάχνεις ένα όνειρο από κοινού (έστω και διαφορετικό), μεγαλύτερο, ωραιότερο, σημαντικότερο.
    Unknown said...
    Keep walking...

    (τί εισητήριο;;;)
    Chrisa said...
    Βρε Nenyaki με συγκίνησες!!! Τι να πω... Εμένα μου αρέσει η πληροφορική... Βέβαια όσο δουλεύω καταλαβαίνω πως σπούδασα το σωστό επάγγελμα σε λανθασμένη χώρα!!! Εγώ είμαι σίγουρη, όλα καλά θα σου πάνε και την τύχη την έχεις με το μέρος σου...
    Marina said...
    Σήμερα γράφεις και ελπίζω να έσκισες!
    Ολοι έχουμε ανεκπλήρωτα όνειρα, όμως μήπως ακόμη και τώρα θα μπορούσες να πάς αρχιτεκτονική σαν δεύτερο πτυχίο? Είτε στην Ελλάδα είτε αλλού!
    Ποτέ δεν είναι αργά για να πιάσουμε τα όνειρά μας!
    jojo said...
    nenyaki,δεν είναι τα πάντα η αρχιτεκτονική πίστεψέ με...

    όλοι με τέτοια όνειρα ξεκινήσαμε τη σχολή και με τέτοια αγάπη,
    αλλά έξω απο αυτή τα πράγματα δεν είναι πάντα ρόδινα.

    ξέρω τι είναι να απογοητεύεσαι και να σου παίρνουν κάτι που τόσο λαχταράς μέσα απο τα χέρια σου.
    είναι δύσκολο πράγμα το απωθημένο.

    εύχομαι όλα να σου πάν όπως τα θες απο δω και στο εξής , μέσα απο την καρδιά μου.
    η ζωή σου πήρε μια άλλη στροφή απο αυτήν που λογάριαζες, αλλά σκέψου οτι μπορεί να σε βγάλει σε πιο όμορφα μονοπάτια.
    και όλα τα καλά που έχεις σήμερα στη ζωή σου ίσως να μην ταχες αν κάτι είχε γίνει αλλιως στο παρελθόν...
    D. said...
    Όπως λέει και ο Ιωάννης ο Περιπατητής:
    Keep Walking ;)

    Ποτέ δεν είναι αργά για να γίνεις μεγάλη αρχιΤΕΚΤΩΝ :P
    Vivie said...
    Kalh epitixia nenyaki!!

    Oloi eixame oneira...pou prosgeiwnontai apotoma...:(

    A' lukeiou eixa dwsei Lower..kai etoimazomoun na dilwsw 8ewritikh , na spoudasw agglikh filologia..

    den pira pote to polupo9ito xarti kai den 3anaprospa8isa..Kateli3a se mia sxoli teleiws diaforetikh...alla den kserw an mou emeine apw8imeno opws esena..:)

    sou euxomai ka8e epitixia , kai na tin peraseis tin dokimasia :)

    ali8eia ti ennoeis me 2 ptixia kai 1 eisitirio?:)

    Apeira filakia!
    Ανώνυμος said...
    Καλό μου, αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις, παράτα τα... Εγώ να δεις πλάκα που έπαθα όταν νόμιζα οτι πέρασα Μαθηματικά στην Κρήτη και παίρνω τη μάνα μου να της το πω... "Ναι εντάξει Κώστα μου, στην Κρήτη, στην Κρήτη..." Μετά μπαίνω στο Internet και βλέπω Χημεία Θεσ/νίκη!!! Η μάνα μου πρέπει να χέστηκε πάνω της εκείνη τη μέρα. Όταν έμπαινα είχα όνειρα, την αγαπώ τη Χημεία όπως αγαπώ και τους Υπολογιστές που ασχολούμαι μαζί τους από μικρό παιδί, όμως τα όνειρα μας τα κλέψαν οι καθηγητές και η παράνοια που κυκλοφορεί στον αέρα των γραφείων τους. Στόχος σου πιστεύω δεν πρέπει να είναι το δεύτερο πτυχίο ΕΔΩ. Εγώ μόλις πάρω το πτυχίο μου όταν με το καλό τα καταφέρω, βγάζω το πολυπόθητο εισιτήριο για το Παρίσι και την κάνω... Η Πόλη Του Φωτός με περιμένει από το 2002 να επιστρέψω. Δε θέλω να της χαλάσω το χατίρι!!!
    Θυμήσου πως με λένε… said...
    Τελικά τι έκανε το κορίτσι? πέρασε? Αν όχι..πάντα υπάρχει 2η ευκαιρία...αν ναι... τότε youpi!
    Nenyaki : ) said...
    Το κορίτσι όχι μόνο πήρε τα πτυχία, αλλά τώρα είναι δευτεροετής σε μεταπτυχιακό :)
    Όλα καλά δηλαδή :)

Post a Comment



Template by:
Free Blog Templates