Πέμπτη 30 Μαρτίου 2006

¿qué te da miedo?

Στην προετοιμασία για την επικείμενη εξέταση για το πτυχίο στα ισπανικάκια, κάνουμε -όπως είναι φυσικό- και διάφορες "συνεντευξούλες", προετοιμασία δηλαδή για την προφορική εξέταση (μαμααααααααααααααααα!).

Προχθές που λες, και ενώ περίμενα άνετη να έρθει η σειρά μου για να απαντήσω σε μία από τις κλασσικές και τετριμένες ερωτήσεις που σου κάνουν στο πρώτο μέρος της εξέτασης (ξέρεις, μαζί με τα "με τι ασχολείσαι" κτλ), η καθηγήτρια με αιφνιδίασε.

prof: "¿qué te da miedo?" με ρωτάει
nen: "¿...qué?, απαντάω με απορία

Η καθηγήτρια, νομίζοντας ότι δεν κατάλαβα, επαναλαμβάνει.

prof: "¿qué te da miedo?, τι σε φοβίζει ρώτησα"
nen: "si, sé... pero... xmmm..."
prof: "τι; δεν σε φοβίζει τίποτα;" (ακούγονται χασκογελάκια από την αίθουσα)
nen: "no, es que no lo he pensado nunca..."

Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ, τι να πω και εγώ το καημένο?
απάντησα κουτσά στραβά τελικά κάτι που μου ήρθε και αναθεμάτισα την τύχη μου που πάντα μου τυχαίνουν ασυνήθηστες ερωτήσεις που ούτε καλά καλά στα ελληνικά δεν τις έχω σκεφτεί, αντί να μου τύχει καμία από τις πλέον κλασσικές ερωτήσεις, όπως αυτές που τυχαίνουν σε όλους τους υπόλοιπους στο τμήμα (ξέρεις "ποία είναι τα χόμπιτ σου", "τι μουσική ακούς", "τι σου αρέσει να κάνεις στον ελεύθερο σου χρόνο", κτλ)...

Η ερώτηση αυτή με προβλημάτισε τόσο, που καθόμουν βραδιάτικα μετά το μάθημα και προσπαθούσα να σκεφτώ τι θα μπορούσα να απαντήσω αν μου κάνουν μια τέτοια ερώτηση και πάλι στο μέλλον...

χμ... τι με φοβίζει άραγε...

φοβάμαι...
...τους σκύλους (αδέσποτους και μη)
...να περπατώ μόνη μου στον δρόμο (νύχτα-μέρα πλέον...)
...την ταχύτητα (αν πατήσεις το γκάζι λίγο παραπάνω και είναι αυτοκίνητα γύρω, φρικάρω πραγματικά)
...την/στην θάλασσα (επειδή δεν ξέρω τι βρίσκεται από κάτω μου... any wonder why δεν πηγαίνω στα βαθιά?)

αυτά είναι μερικά που μου ήρθαν. Προσπάθησα να σκεφτώ συγκεκριμένα πράγματα, γιατί αν αρχίσουμε τα "αφηρημένα", του τύπου "φοβάμαι μήπως δεν πραγματοποιηθούν οι στόχοι που έχω βάλει", "φοβάμαι μήπως δεν βρεθώ δίπλα στα άτομα που αγαπώ όταν θα έχουν την ανάγκη μου", μέχρι τα "φοβάμαι ότι όταν δω την πρώτη μου ρυτίδα σε κάμποσα χρόνια, χαλαρά θα πάω για πλαστική (χιχι!)", τότε θα ξημερώσουμε!!! :D

αυτά για σήμερα. Δεν είχα χρόνο να σκεφτώ και περισσότερα...

Σάββατο 25 Μαρτίου 2006

...Εϊ!!!

είχες γεννεθλιάκια πριν λίγες μέρες καλή μου Κλεό!
Συγγνώμη που σε ξέχασα...

χρόνια πολλά ...blogάκι μου :)

Πέμπτη 23 Μαρτίου 2006

...το να βλέπεις πράγματα που έχεις γράψει εσύ, να τα χρησιμοποιούν άλλοι...

δεν ξέρεις αν πρέπει να τσατιστείς(?), ή να χαρείς(?) που άλλος ένας ασχολείται με το blog σου...



και...




σιγά θα μου πεις τώρα... έτσι είναι το internet...
όμως.... δεν φαίνονται καλύτερα σε ροζ φόντο? :D

Τρίτη 14 Μαρτίου 2006

Σκόρπιες σκεψούλες...

...
Δεν με ενθουσίασαν τα τραγούδια της eurovision, γι'αυτό και θέλω να τα ακούσω ολόκληρα.
Λες να ποντάρουμε στην μπαλάντα?
ξεκίνησε τώρα στην TV το σχετικό πρόγραμμα...
Μας βλέπω όμως στα περασμένα "μεγαλεία"... 10η θέση και βάλε...
Κρίμα και η Βίσση έχει τρομερή φωνή.
Χαραμίζεται όμως...

12 εργάσιμες και σήμερα για το τέλος της πρακτικής...
πως πέρασαν οι μήνες...
αλήθεια, σου έχω μιλήσει ποτέ για την δουλειά μου?
α... ναι παλιά, μια γκρίνια...
περνάω καλά τελικά, τα δύσκολα ήταν στην αρχή.
Θα σου τα πω μια μέρα...
Βρήκα και αντικαταστάτρια χθες...
Μια κοπέλα πολύ καλή και γλυκιά...
Παντρεμένη όμως μου λέει!
και δεν της φαινόταν...
έχω να την "εκπαιδεύσω" την τελευταία βδομάδα, πριν φύγω.

αααχ...

έκανε κρύο σήμερα το πρωί, δεν ξέρω αν είχες βγει και εσύ πρωί-πρωί έξω...
μου αρέσει όμως να περπατάω μόνη μου στον δροσερό αέρα (αν και λίγο τσουχτερό σήμερα...) το πρωί με τα ακουστικά στα αφτιά...
με ξυπνάει όμορφα...
με έχει πιάσει και μια μελαγχολία όμως...
άσε που όλοι γύρω μου έχουν κρυώσει και προσπαθώ να φυλαχτώ μην την αρπάξω και εγώ...
αλλά πως να φυλαχτείς παστωμένος σε ένα λεωφορείο με παράθυρα που δεν ανοίγουν και με τόσα άτομα γύρω?
πάλι καλά έχουν απεργία αύριο.

...πάλι καλά. Λάθος έκφραση.
Πάλι καλά που δεν θα έχει λεωφορεία για εμένα που αύριο δεν θα έχω τρόπο να πάω στην δουλειά (μιας και αλλάζω και 3 από αυτά) και θα κάτσω σπίτι για να διαβάσω, μιας και δεν προλάβαινα αλλιώς...

κλώτσησε και ο σκληρός από το laptop και έτρεχα αυτές τις μέρες.
Και ξέρεις πότε έγινε αυτό, έτσι?
όταν πήγα να προγραμματίσω για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό που είχα αφήσει το "σπορ".
120 ευρουλάκια ο καινούριος.
80άρης όμως. Καλή αναβάθμιση.

Πέρασα και τον Firefox τον 1.5.0.1 και δεν μπορώ να βάλω το ροζ theme με τα πατουσάκια...
Υπάρχει περίπτωση να βρω τον Ff 1.0 ??

και αυτό το template πότε θα το φτιάξω επιτέλους?
σκέφτηκα και μία φράση σήμερα και θέλω κάπου να την κολλήσω...

Κι αν είμαι ροζ, μην με φοβάσαι...


θα περάσει η μελαγχολία των ημερών λες?

μακάρι να έχω καλά νέα την Παρασκευή...

Πέμπτη 2 Μαρτίου 2006

..."τι εξάμηνο είσαι κοριτσάκι?"

Χθες ήταν οι εγγραφές στην σχολή. Χαμός από φοιτητές στους διαδρόμους και έξω από κάθε αίθουσα, όλοι να σπρώχνουν και να πατιούνται για να πάρουν το μαγικό χαρτάκι με τον αύξοντα αριθμό το οποίο ίσως να τους εξασφάλιζε την είσοδο σε κάποιο εργαστήριο (όχι απαραίτητα της προτίμησής τους), όλοι να αγωνιούν αν θα προλάβουν να μπουν ή αν θα μείνουν απέξω, αν θα βρουν ό,τι θέλουν, τις ώρες που θέλουν, να μην συμπίπτουν μεταξύ τους κτλ...

Και εγώ, απλή θεατής όλου αυτού του μπάχαλου στο οποίο συμμετείχα και εγώ έως πέρυσι.

Γιατί φέτος δεν θα έχω κανένα εργαστήριο.
Καθόλου σπρώξιμο. Καθόλου αγωνία.

Αισθάνομαι κακιά, αλλά όταν είδα αυτήν την κατάσταση πανικού που επικρατούσε και στην οποία δεν συμμετείχα και ούτε θα συμμετάσχω ποτέ ξανά, κάπου εκεί, στο βάθος του μυαλού μου, αισθανόμουν ένα περίεργο, ηδονικό θα έλεγα συναίσθημα, σαν αυτό που νιώθεις όταν αγγίζει την γλώσσα σου η αφράτη σοκολατένια κρέμα μιας φρέσκιας, δροσερής τούρτας black forest, καθώς κάθεσαι και την απολαμβάνεις μόνος σου, τρώγοντάς την αργά-αργά με ένα κουτάλι της σούπας, χωρίς να σε ενοχλεί κανείς...

Νωρίτερα την ίδια μέρα, επειδή είχε αρκετή κίνηση και θα αργούσα (έπρεπε να βοηθήσω στις εγγραφές των εργαστηρίων του 3ου εξαμήνου και να βρίσκομαι στην σχολή από νωρίς), πήρα ταξί για τον σταθμό και από εκεί με μετεπιβίβαση σε λεωφορείο, να φτάσω στο τμήμα.

Πριν μπω, βρισκόταν ήδη μέσα μία κυρία η οποία δεν σταμάτησε καθόλου να μιλάει, αλλά εμένα μου άρεσε, καθώς έσπαγε την βαρετή ησυχία που επικρατεί συνήθως σε ένα ταξί, μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου.

Μέσα σε άλλα (για το που πήγαινε, για το εξοχικό της, για τον σκύλο της, για τα μόρια που έχει, μπλα μπλα μπλα), μάθαμε και τα οικογενειακά της και συγκεκριμένα μου είπε ότι είχε μια κόρη μικρή, στην ηλικία μου, φοιτήτρια και εκείνη.

"τι εξάμηνο είσαι κοριτσάκι?" με ρώτησε.

Και εκεί, για πρώτη φορά, αντί να απαντήσω με κάποιον αριθμό, έφαγα ένα flash και έκανα μια παύση -όπως στις ταινίες, όταν κάποιος detective ανακαλύπτει ένα βασικό στοιχείο για την επίλυση ενός μυστηρίου- και της απάντησα:

"Είμαι στο πτυχίο τώρα..."

Δεν μπορώ να περιγράψω πως ένιωσα όταν είπα αυτήν την φράση (κάπου εδώ πέφτει το video με το nenyaki να τρέχει μέσα σε ένα ανθισμένο λιβάδι και γύρω του να τιτιβίζουν πουλάκια), αλλά ήθελα να τρέξω και να το φωνάξω παντού, μιας και χθες μπήκα και επίσημα στην τελική ευθεία για το πτυχίο και έχω αρχίσει να το συνειδητοποιώ.

είμαι σίγουρη ότι αυτούς τους μήνες θα γίνει η αγαπημένη μου φράση :)

Ρώτα με, ρώτα με, ρώτα με, ρώτα με, ρώτα με, ρώτα με, ρώτα με, ρώτα με, ρώτα με, ρώτα με, τι εξάμηνο είμαι darling!

Θέλω να μ'ακούω, να μ'ακούω, να μ'ακούω να το λέωωωωωωωω...

Το strabadi απολύθηκε...

...και έγινε πολίτης dtsomp :)

;;

Template by:
Free Blog Templates