Σκεψούλες...

Κατέβηκα σήμερα που λες στην Τσιμισκή, για να αλλάξω και λίγο παραστάσεις (διότι το shopping therapy χρυσή μου ουδείς εμίσησε!).
Μεταξύ άλλων, έγιναν και τα παρακάτω:
@παχαίνω και τα ρούχα μου έρχονται μεγάλα. Αδυνατίζω και μου έρχονται μικρά...
τι κάνω λάθος???

@Παρατηρώντας τον κόσμο γύρω μου, έβγαλα το συμπέρασμα ότι υπάρχουν πολλές περισσότερες όμορφες γυναίκες από ότι άντρες.
Οι περισσότερες ήταν τουλάχιστον όμορφες (γιατί υπάρχουν και οι κατηγορίες "γκομενάρα", "κουκλάρα", "μοντέλο" κτλ...) και περιποιημένες, ενώ δεν είδα ούτε έναν, ούτε έναν σου λέω (!!!) εμφανίσιμο (έστω!) άντρα.
Περπατάω στον δρόμο και κοιτάω κοπέλες... αν είναι δυνατόν!!! :D

@εκεί που περπατούσα, με προσπέρασε ένας τυπάς που τραγουδούσε δυνατά μέσα στην κατάμεστη από κόσμο Τσιμισκή, κάτι που πήγαινε σαν "Τσικουλάτα τσικιτά, τσικιτά, τσικιτά..."
Οι πιό πολλοί είχαν σταματήσει και τον κοιτούσαν γνέφοντας το κεφάλι σκεπτόμενοι ότι "κρίμα το παιδί... δεν στέκει και πολύ στα καλά του... ο καημένος..."
Και όμως ρε γαμώτο, πες με τρελή, αλλά εγώ ζήλεψα.
Ζήλεψα γιατί φαινόταν τόσο χαρούμενος, τόσο ξέγνοιαστος και ανέμελος...

Mετά από αυτό, γυρνάω και βλέπω την αντανάκλασή μου σε μία βιτρίνα.
"Χαμογέλασε και λίγο ρε χαζή! τζάμπα είναι!"

αυτά που λες Κλεό... τελικά πήρα μια μπλούζα και ένα φουστί και ησύχασα...

...Και ακόμα αναρωτιέμαι αν τα πήρα επειδή μου άρεσαν, ή επειδή ήμουν στο mode "θέλω να αγοράσω κάτι, οπωσδήποτε!!!"

Ε...
Δεν είναι άδικο?

σήμερα ξύπνησα πρωί πρωί, διάβασα, έκανα δουλείες, πήγα στο μάθημα νυσταγμένη και έκατσα και μερικές ώρες στο pc...
άλλη μια μέρα χωρίς νόημα, χωρίς να έχει κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το ενδιαφέρον...

είναι περίεργο να σκέφτεσαι ότι περνούν οι ώρες από την ζωή σου, έτσι, μέσα στην ρουτίνα, χωρίς να κάνεις κάτι ουσιαστικό, αλλά και να μην κάνεις ή να μην μπορείς να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις...

το βράδυ, βαριεστημένη, έβαλα με το ζόρι να δω την ταινία Eternal Sunshine of the Spotless Mind, χωρίς να έχω καμία όρεξη για ταινία, μόνο και μόνο επειδή έπρεπε να γυρίσω το dvd την επόμενη...
ήμουν σίγουρη ότι θα με έπαιρνε ο ύπνος στα μισά της ταινίας...
αν και ήμουν πτώμα, την είδα χωρίς να σταματήσω λεπτό. Όταν τελείωσε, έμεινα 5 λεπτά χωρίς να μιλάω καθόλου...

...μετά από αυτό, άρχισα να κλαίω...

αν μου ζητούσαν να κρατήσω μόνο μια ανάμνηση από την ζωή μου, αυτή θα ήσουν εσύ...
είσαι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί μέχρι τώρα... και ξέρω ότι θα έρθουν ακόμα καλύτερα στο μέλλον...

Δεν μπορώ μακριά σου...
Μου λείπεις τόσο πολύ... : (

σήμερα το απόγευμα καθώς περπατούσα, ήρθα αντιμέτωπη με ένα περίεργο καιρικό φαινόμενο.
είχε γύρω στους 25 βαθμούς, ο ήλιος έλαμπε, ο ουρανός ήταν καταγάλανος, δεν φυσούσε καθόλου και... έβρεχε καταρρακτωδώς!
Το θέαμα ήταν εντυπωσιακότατο.
Οι σταγόνες γυάλιζαν στο φως του ήλιου και ήταν σαν ο ουρανός να έριχνε εκατοντάδες διαμαντάκια!

Η καλύτερη στιγμή της ημέρας?
Συνέχισα να περπατώ, αναρωτώμενη αν "κολλούσε" να ανοίξω την ομπρέλα μου ή όχι.
Περιμένοντας να ανάψει το φανάρι, κοιτώ πίσω μου.
ένα πελώριο ουράνιο τόξο με φόντο τον καταγάλανο ουρανό είχε προβάλλει, διασχίζοντας την κεντρική οδό από την μια της άκρη ως την άλλη...
Έμεινα να χαζεύω...

Αναρωτιέμαι ακόμα πως μια φωτογραφική μηχανή θα μπορούσε να απαθανατίσει αυτήν την πανέμορφη και αξιοπερίεργη εικόνα χωρίς να χάσει κάτι από την μαγεία της...
Θα άξιζε να την δείτε... αν όχι και να την ζήσετε...


άσχετο edit: η άκρη του ουράνιου τόξου, οδηγεί στην χώρα των πόνυ!
(έτσι δεν λέγαμε μικρά? ΧΑΧΑΧΑΧΑ! :D :D :D)

την τελευταία βδομάδα αισθάνομαι ότι η ζωή μου δεν έχει τίποτα το ενδιαφέρον...
(θα έλεγα ότι δεν έχει κανένα νόημα, αλλά τότε αυτό το ποστ θα έμοιαζε περισσότερο με γράμμα αυτοκτονίας, παρά με σελίδα ημερολογίου)
έχω μια ατονία τρομερή, αλλά ταυτόχρονα και μια ένταση μέσα μου... κακή ένταση... και τάσεις φυγής...
σε αυτό πιστεύω ότι βοηθάει και ο καιρός πολύ (ή τουλάχιστον τον έχω σαν δικαιολογία στην κλασσική ερώτηση του "τι έχεις?").
...τι έχω? ποιος ξέρει...
είμαι ερωτευμένη είπε ένας συνάδελφος...

εκτιμάμε τα πράγματα όταν τα χάνουμε Κλεό... έτσι λένε...
όταν τα χάνουν οι άλλοι όμως, τα εκτιμάνε?


δεν θέλω να βγω, δεν θέλω να μιλάω σε κανέναν...
δεν μπορώ να κοιμηθώ, δεν πηγαίνω στα μαθήματα, δεν θέλω να βρίσκομαι σε πολύ κόσμο...
μερικές φορές θέλω να ουρλιάξω δυνατά, εκεί στο κέντρο της Αριστοτέλους!!!
θέλω να φύγω... η πόλη αυτή με πνίγει, με αγχώνει, με σκοτώνει...


κοίτα ποιος τα λέει αυτά... η χαμογελαστή, χαζοχαρούμενη και γλυκανάλατη Nenya...
αν την δείς, πες της πως την ψάχνω...

Δεν ξέρω αν στο έχω πει, αλλά μου αρέσει πολύ να βγάζω φωτογραφίες... με ηρεμεί...
Μου αρέσει πάρα πολύ και να τις επεξεργάζομαι βέβαια, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία... :D
Σήμερα, μετά από τόσο καιρό, έκανα μια gallery και ανέβασα μερικές φωτογραφίες μου στο dpgr...
Θα ανεβάσω μερικές εκεί μέχρι να με πάρει ο ύπνος στο πληκτρολόγιο και αποφασίσω και σηκωθώ από το pc το καταραμμένο...
είμαι κομμάτια σήμερα...


αν δεν βαριέσαι, ρίξε μια ματιά...
(κάνε κλικ στην φωτογραφιούλα ;))

...

κατά καιρούς θα ανεβάζω κι άλλες...

χμ... κάτι θυμάμαι από html... :D

Κάπου μακριά, σκέφτομαι πως θα'σαι,
άδεια αγκαλιά, μα μην λυπάσαι...

Θα περιμένω, χειμώνας θα ντυθώ
στο γκρίζο θα χαθώ, μέχρι να φέρεις καλοκαίρι
Θα περιμένω, η σκέψη σου φωτιά
τα κρύα πρωινά, μέχρι μια μέρα να γυρίσεις

θα περιμένω...


voy a esperarse mi amor y voy a quererte cada día más...
αχ...

δεν σε πιάνει μερικές φορές μια χαζομάρα και σκέφτεσαι ηλίθια πράγματα? (καλά μερικοί το κάνουμε και πιό συχνά, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία! :D)
αυτό που με έχει πιάσει τις τελευταίες μέρες (εξαιτίας της άνοιξης λογικά), είναι ότι μεταφράζω σχεδόν τα πάντα που σκέφτομαι, στα ισπανικά.
Το θέμα έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις αν αναλογιστείς ότι πολλές φορές τα σκέφτομαι και στον ύπνο μου! :Ο

Και αυτό που μου προέκυψε σήμερα, είναι το εξής:
te espero el otro verano,
y tengo escondida en la playa una estrella,
te espero sobre de la cuesta arriba,
como te quiero mi chico moreno, mi chico moreno, mi chico morenoooooooooooooooooa!


Ποιοοοοοοοο είναι το τραγούδι?
χα! δεν το βρήκες ε?
te encontre en la playa! (σε συνάντησα στην πλαζ! :P)
...σε περιμένω το άλλο καλοκαίρι και έχω κρυμμένο στην αμμουδιά ένα αστέρι... :D :D :D


τι λέω μεσημεριάτικα... %)

Ναι! έχω ένα όνειρο! να κάνω μεταπτυχιακό στα γραφικά και computer animation και να με πάρουν μια μέρα στην Pixar!
Ίσως να μην γίνει ποτέ...
ίσως καν να μην κάνω μεταπτυχιακό...
ίσως να πεθάνω και σήμερα το βράδυ... (χτύπα ξύλο που λέει και η γιαγιά μου :) )
κανείς δεν το ξέρει... δεν είναι πολύ ωραίο όμως να έχεις ένα όνειρο για το μέλλον?

Την προηγούμενη βδομάδα είχα μια συζήτηση με μια συμφοιτήτριά μου όταν της είπα ότι ψάχνω uviversity στην Φινλανδία για να κάνω την πρακτική και πτυχιακή μου.
Μου λέει "αφού πήγες εξωτερικό, τι θέλεις να το κάνεις πάλι? θα καθυστερήσεις πολύ έτσι! δεν το σκέφτεσαι? ααα... εγώ δεν κάνω τέτοια... θα πάρω το πτυχίο μου και θα πάω στο χωρίο μου να πιάσω μια δουλίτσα σε μια τράπεζα, να βρω και ένα καλό παιδί και να βολεύτω... να η Ελένη... την θυμάσαι την Ελένη? παντρέυτηκε κιόλας..."
Έμεινα κάγκελο! και μιλάμε για 21 χρονών άτομα...
Επίσης μια φιλενάδα μου, παλιά συμμαθήτρια από το σχολείο, μου είπε πριν 2 βδομάδες ότι όχι μόνο παντρέυτηκαν οι 2 μικρότερες αδερφές της (17 και 20 χρονών), αλλά η δεύτερη γέννησε κιόλας!
Δεν ξέρω αν όλες οι κοπέλες της εποχής μου είναι έτσι, ίσως και να τις έχω πετύχει όλες μόνο εγώ, αλλά τουλάχιστον οι περισσότερες συμφοιτήτριές μου είναι του στυλ "να πάρω το πτυχίο μου και να παντρευτώ". Και δεν μιλάω για 1-2...
Δεν ξέρω... φυσικά και είναι όμορφο να θέλεις να κάνεις σε κάποια φάση της ζωής σου οικογένεια και τα λοιπά, αλλά όχι και να σου γίνει αυτοσκοπός!
Δεν έχουμε κλείσει ούτε τα 22! Παναγιά μου και Χριστέ μου δηλαδή... και μιλάμε και για κορίτσια τα οποία δεν έχουν ούτε καν σχέση και ψάχνουν συνέχεια να βρουν αυτόν που θα τις "αποκαταστήσει"...
Δεν ξέρω... ίσως τα πράγματα να είναι έτσι και απλά εγώ να είμαι αντιδραστική... τι να πω...
Απλά νόμιζα ότι στην ηλικία μου τα παιδιά είναι αλλιώς... νόμιζα ότι έχουν όνειρα και φιλοδοξίες για το μέλλον που είναι μπροστά τους. Γιατί, κακά τα ψέματα, δεν έχουμε δει τίποτα από την ζωή ως τώρα...
Νόμιζα ότι στην ηλικία μου τα παιδιά έχουν περιέργεια, θέλουν να ταξιδέψουν, να γνωρίσουν τον κόσμο, να στίψουν την ζωή, να κάνουν τρέλες, να ερωτευτούν, να είναι ξέγνοιαστα...
Νόμιζα ότι στην ηλικία μου τα παιδιά δεν περιμένουν πως θα "βολευτούν"... νόμιζα ότι δεν έχουν απαρχαιωμένες απόψεις... ότι δεν θέλουν να κάνουν μια συμβατική ζωή όπως οι γονείς τους...
τι να πω... ίσως και να κάνω λάθος...
Ίσως και να είμαι η μόνη που βλέπω ότι έχω όλον τον χρόνο μπροστά μου για να κάνω ό,τι θέλω... που θέλω να ζήσω την ζωή μου, να ταξιδέψω, να σπουδάσω, να κάνω καριέρα...να μεγαλώσω και να πω ότι νιώθω πλήρης! ότι δεν μου έμεινε τίποτα άλλο να κάνω!
Να πω ότι έκανα κάτι στην ζωή μου το οποίο ήταν ενδιαφέρον!
Να λέω κάποτε στα παιδιά μου ιστορίες από απίστευτες καταστάσεις! (τι να τους λέω δηλαδή? πως πήρα το πτυχίο τρέχοντας για να μην μου φύγει ο γαμπρός και παντρέυτηκα and that's all folks? τι ζωή είναι αυτή?)
Να μην σκεφτώ ποτέ στα 50-60 μου ότι "είχα την ευκαιρία τότε και δεν την εκμεταλεύτηκα". γιατί τότε θα είναι αργά...

δεν θα σταματήσω ποτέ να ονειρεύομαι...