Σκεψούλες...

Ναι! έχω ένα όνειρο! να κάνω μεταπτυχιακό στα γραφικά και computer animation και να με πάρουν μια μέρα στην Pixar!
Ίσως να μην γίνει ποτέ...
ίσως καν να μην κάνω μεταπτυχιακό...
ίσως να πεθάνω και σήμερα το βράδυ... (χτύπα ξύλο που λέει και η γιαγιά μου :) )
κανείς δεν το ξέρει... δεν είναι πολύ ωραίο όμως να έχεις ένα όνειρο για το μέλλον?

Την προηγούμενη βδομάδα είχα μια συζήτηση με μια συμφοιτήτριά μου όταν της είπα ότι ψάχνω uviversity στην Φινλανδία για να κάνω την πρακτική και πτυχιακή μου.
Μου λέει "αφού πήγες εξωτερικό, τι θέλεις να το κάνεις πάλι? θα καθυστερήσεις πολύ έτσι! δεν το σκέφτεσαι? ααα... εγώ δεν κάνω τέτοια... θα πάρω το πτυχίο μου και θα πάω στο χωρίο μου να πιάσω μια δουλίτσα σε μια τράπεζα, να βρω και ένα καλό παιδί και να βολεύτω... να η Ελένη... την θυμάσαι την Ελένη? παντρέυτηκε κιόλας..."
Έμεινα κάγκελο! και μιλάμε για 21 χρονών άτομα...
Επίσης μια φιλενάδα μου, παλιά συμμαθήτρια από το σχολείο, μου είπε πριν 2 βδομάδες ότι όχι μόνο παντρέυτηκαν οι 2 μικρότερες αδερφές της (17 και 20 χρονών), αλλά η δεύτερη γέννησε κιόλας!
Δεν ξέρω αν όλες οι κοπέλες της εποχής μου είναι έτσι, ίσως και να τις έχω πετύχει όλες μόνο εγώ, αλλά τουλάχιστον οι περισσότερες συμφοιτήτριές μου είναι του στυλ "να πάρω το πτυχίο μου και να παντρευτώ". Και δεν μιλάω για 1-2...
Δεν ξέρω... φυσικά και είναι όμορφο να θέλεις να κάνεις σε κάποια φάση της ζωής σου οικογένεια και τα λοιπά, αλλά όχι και να σου γίνει αυτοσκοπός!
Δεν έχουμε κλείσει ούτε τα 22! Παναγιά μου και Χριστέ μου δηλαδή... και μιλάμε και για κορίτσια τα οποία δεν έχουν ούτε καν σχέση και ψάχνουν συνέχεια να βρουν αυτόν που θα τις "αποκαταστήσει"...
Δεν ξέρω... ίσως τα πράγματα να είναι έτσι και απλά εγώ να είμαι αντιδραστική... τι να πω...
Απλά νόμιζα ότι στην ηλικία μου τα παιδιά είναι αλλιώς... νόμιζα ότι έχουν όνειρα και φιλοδοξίες για το μέλλον που είναι μπροστά τους. Γιατί, κακά τα ψέματα, δεν έχουμε δει τίποτα από την ζωή ως τώρα...
Νόμιζα ότι στην ηλικία μου τα παιδιά έχουν περιέργεια, θέλουν να ταξιδέψουν, να γνωρίσουν τον κόσμο, να στίψουν την ζωή, να κάνουν τρέλες, να ερωτευτούν, να είναι ξέγνοιαστα...
Νόμιζα ότι στην ηλικία μου τα παιδιά δεν περιμένουν πως θα "βολευτούν"... νόμιζα ότι δεν έχουν απαρχαιωμένες απόψεις... ότι δεν θέλουν να κάνουν μια συμβατική ζωή όπως οι γονείς τους...
τι να πω... ίσως και να κάνω λάθος...
Ίσως και να είμαι η μόνη που βλέπω ότι έχω όλον τον χρόνο μπροστά μου για να κάνω ό,τι θέλω... που θέλω να ζήσω την ζωή μου, να ταξιδέψω, να σπουδάσω, να κάνω καριέρα...να μεγαλώσω και να πω ότι νιώθω πλήρης! ότι δεν μου έμεινε τίποτα άλλο να κάνω!
Να πω ότι έκανα κάτι στην ζωή μου το οποίο ήταν ενδιαφέρον!
Να λέω κάποτε στα παιδιά μου ιστορίες από απίστευτες καταστάσεις! (τι να τους λέω δηλαδή? πως πήρα το πτυχίο τρέχοντας για να μην μου φύγει ο γαμπρός και παντρέυτηκα and that's all folks? τι ζωή είναι αυτή?)
Να μην σκεφτώ ποτέ στα 50-60 μου ότι "είχα την ευκαιρία τότε και δεν την εκμεταλεύτηκα". γιατί τότε θα είναι αργά...

δεν θα σταματήσω ποτέ να ονειρεύομαι...