Σκεψούλες...

Περίεργα πράγματα τα όνειρα...
Το ξέρω ότι είναι χαζό, αλλά ώρες ώρες με ανησυχούν...
Ποιός ξέρει αν σημαίνουν κάτι, ή αν προσπαθούν να μας "μιλήσουν" κατά κάποιον τρόπο...
Δεν με ανησυχούν αυτά που τα βλέπεις μια φορά και τα ξεχνάς μετά.
Με ανησυχούν περισσότερο αυτά που τα βλέπεις συνέχεια, επί μήνες...

Όταν ήμουν κάπου α΄ Λυκείου και επί πόσο καιρό, έβλεπα ότι έπιανα ένα ψαλίδι και έκοβα τα μαλλιά μου σε διάφορα μήκη...

Πολλές φορές βλέπω ότι προσπαθώ να φωνάξω, αλλά δεν μου βγαίνει η φωνή...

Τους τελευταίους μήνες βλέπω πολύ συχνά ότι γυρνάω πίσω στην Φινλανδία.

Δεν είναι το θέμα ότι γυρνάω πίσω, αλλά ότι πάντα μα πάντα ξεχνάω κάτι επειδή φεύγω βιαστικά και σε όλο το όνειρο σκέφτομαι αυτό το πράγμα που έχω ξεχάσει...
Τις περισσότερες φορές ξεχνάω το lanyard μου (μπορεί να είναι γελοίο, αλλά ήταν ένα είδος πρώτης ανάγκης εκεί!) και πολλές ακόμα, ξεχνάω το κασκόλ μου και το σκουφί μου.
Χθες ξέχασα τα μποτάκια μου...

Κοιτάω γύρω μου και είναι όλοι εκεί... Ακόμα και τα άτομα με τα οποία δεν μιλάμε πια...
η Αθηνά, ο Carlos, η Χρύσα, η Lorena...
και όμως, κατά έναν παράξενο τρόπο, σαν να χαίρομαι που τα βλέπω...
Χαίρομαι γιατί σκέφτομαι τις καλές στιγμές που περάσαμε μαζί...
και είχαμε καλές στιγμές...

Κάθομαι έξω με το χιόνι και δεν κρυώνω...
Γυρίζω στο σπίτι και το βλέπω αλλαγμένο... Μπαίνω στο δωμάτιό μου και έχει διαφορετικά πράγματα από τα δικά μου... άλλες φορές είναι πιο μεγάλο και άλλες πιο μικρό...
Και έχει μια ησυχία...