Σκεψούλες...

άσε Κλεό, σήμερα έφαγα μια τούμπα που ήταν όλη δικιά μου...
ελπίζω τουλάχιστον να ήταν θεαματική, γιατί αλλιώς τζάμπα κόπος! (προσπαθώ να το δω χιουμοριστικά, γιατί αλλιώς...)

Εκεί που περπατούσα κουνιστή και λυγιστή που λες, βρέθηκα με τα μούτρα να μετράω τα πλακάκια.
Ο λόγος? η απότομη διαφορά ύψους σε ένα σημείο του ήδη διαλυμένου πεζοδρομίου.
Σηκώθηκα και ήμουν μέσα στα αίματα. Τρόμαξα και εγώ το καημένο και με έπιασε ένα "λαλά" που λέει και η Κa8y... (πάλι καλά δεν έσπασα κανένα δόντι...).
Μεσημεριάτικα κιόλας και δεν ήταν κανένας γύρω, ούτε καν ένας μπρατσαράς για να με σηκώσει! :P

Και τώρα σε ρωτάω... ναι, βέβαια, το είδα το πεζοδρόμιο έτσι όπως ήταν, αλλά τι να έκανα?
σάμπως υπάρχει κανένα που να είναι της προκοπής? ή μήπως να πήγαινα από τον δρόμο? αφού με τα παρκαρισμένα δεξιά και αριστερά, ίσα ίσα χωράνε και τα ίδια τα αυτοκίνητα να περάσουν.
αι σιχτίρ! αλλά τι να πω? στην Ελλάδα βρισκόμαστε... τρέχα βρες το δίκιο σου...

έχω να παραδώσω και τόσες εργασίες, αλλά με τον πόνο που έχω στους καρπούς (μάλλον έβαλα τα χέρια μου για στήριγμα, δεν κατάλαβα τόσο γρήγορα που έγινε...) πάει άλλη μία μέρα δουλειάς χαμένη...
ίσα ίσα γράφω και στο blog, αλλά είμαι ξάπλα και δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω... (καιρό είχα κιόλας να γράψω κάτι πατώντας ένα-ένα τα γραμματάκια στο πληκτρολόγιο... τι εκνευριστικό που είναιιιιιιιι!)

Ο απολογισμός: ένα βαθύ σκίσιμο στο μάγουλο, γρατσουνιές σε χέρια και πόδια, πόνος και πρήξιμο...
ελπίζω τουλάχιστον να μην μου μείνει κανένα σημάδι...

το μόνο ωραίο πάντως είναι ότι όλοι στο σπίτι με προσέχουν...

ε... και μερικοί από το τηλέφωνο... :)