Σκεψούλες...

Μετά από 3,5 χρόνια στο ΤΕΙ, σήμερα έκανα για πρώτη μου φορά παρουσίαση εργασίας!
Εντάξει, δεν είχα και τις πολλές τις εργασίες στα τόσα εξάμηνα που πέρασαν, αλλά συνέχεια όταν χρειαζόταν κάποια παρουσίαση -πως τα έφερνε η τύχη- την "σκαπούλαρα" και ήμουν από τους λίγους που δεν παρουσίαζαν την εργασία τους τελικά!
Έτσι νόμιζα ότι θα γινόταν και σήμερα...

Μετά από 3 ώρες ύπνου, πήρα τα 3 λεωφορειάκια μου και με την μουσική στο τέρμα στα ακουστικά (δεν πίνω και καφέ, οπότε ποντάρω σε αυτό το είδος "ξυπνήματος") έφτασα μετά από ώρα στο ΤΕΙ. Μπήκα στην αίθουσα όπου ήμασταν 5 άτομα.
Ωραία, σκέφτηκα στην αρχή, θα είναι οικογενειακή υπόθεση τελικά η πρώτη μου παρουσίαση, είναι και πρωί-πρωί, οπότε σιγά να μην ακούν τι λέω... μια χαρά!
Η ώρα πέρασε και τελικά ήμουν η μόνη που δεν παρουσίασε την εργασία της (παααααααλι!) μιας και έμειναν στο τέλος μόνο 5 λεπτά, αλλά δεν προσφέρθηκα να κάνω την παρουσίαση με την σκέψη μήπως "γλίτωνα" και αυτήν την φορά.
Χαρές και εγώ, πιάνω την καθηγήτρια και την ρωτάω τι θα γίνει με εμένα τελικά (από ευγένεια το έκανα, μην φανταστείς ότι ανησύχησα κιόλας!). Η απάντησή της ήταν να την βρω μια μέρα την επόμενη βδομάδα για να της την παρουσιάσω.
Τέλεια! σκέφτηκα. Τυχερή και αυτήν την φορά!
...Ήμουν όντως όμως?

Μετά το μάθημα της θεωρίας, είχαμε και το εργαστήριο με την ίδια καθηγήτρια. Σήμερα ήταν η μέρα που θα ερχόταν ένα στέλεχος μιας επιχείρησης για να μας μιλήσει.
Περιμέναμε και εμείς, περιμέναμε... Κάποια στιγμή, μπαίνει η καθηγήτρια φουριόζα.
"μόλις επικοινώνησε ο κος Παπαδόπουλος ότι τελικά είναι πολύ απασχολημένος και δεν θα μπορέσει να έρθει σήμερα για να μας μιλήσει. Δεν πειράζει όμως, γιατί η Νenya από εδώ έχει να μας παρουσιάσει την εργασία της πάνω στο balanced scorecard και θα χαρούμε πολύ να την ακούσουμε!" και εκεί πέφτει και ένα χειροκρότημα.

Πλάκα μου κάνει η θεια, σκέφτηκα.
"εεε... κυρίαααα εεε δεν πειράζειιιι... εεε... μια άλλη φοράαααα..."
"γιατί?"
"εεεεεε... ξέρετεεεε... εεε... έχει πολύ κόσμοοοοο καιιιι..."
"μα, ακόμα καλύτερα!" (ακόμα καλύτερα για εσένα μαρή σκρόφα που να σου κοτσιλήσει πελαργός το αυτοκίνητο!)

Τέλος πάντων, όπως καταλαβαίνεις, την είχα πατήσει. Δεν γινόταν να με παρακαλάει η γυναίκα (ενώ μας κοιτούσαν όλοι) οπότε έκρυψα την ξινισμένη μου φάτσα, σηκώθηκα με αργές κινήσεις προσπαθώντας να το παίξω άνετη (πάνω απ'όλα το στυλ χρυσό μου!), πήρα της σημειώσεις μου και την δισκέτα μου (εν έτη 2005, να παραδίδουμε εργασία σε δισκέτα πληροφορικάριοι πράγμα! αν είναι ποτέ δυνατόν!!!) και ανέβηκα στο pc.
Απέναντι μου 50 ζευγάρια μάτια (δεν σου άρεσε πριν που ήταν μόνο 5, ε Nenyaki? ) και μεταξύ τους μια κοπελιά που είχε το θέμα της εργασίας μου ως πτυχιακή και η καθηγήτρια που στρογγυλοκάθισε λίγο πιο πέρα.
"Take your time" μου λέει, "έχουμε 2 ώρες μπροστά μας".

Τι 2 ώρες σκέφτομαι, που η παρουσίαση που είχα ετοιμάσει έπιανε με το ζόρι τα 5 λεπτά.

Τελικά, για να μην τα πολυλογώ, παρόλο το άγχος μου (είμαι και ντροπαλή η άτιμη! ) κάτι βρήκα και είπα και τελικά η παρουσίασή μου κράτησε περίπου 20 λεπτά (ε, έλεγα και καμία βλακεία για να περνάει η ώρα, πεταγόταν και η καθηγήτρια για να προσθέτει και πράγματα από την δικιά της εμπειρία, καταλαβαίνεις...).

Στο τέλος της παρουσίασης, μόλις η καθηγήτρια ρώτησε αν υπάρχουν ερωτήσεις πάνω στην εργασία, γύρισα και έριξα ένα θανατηφόρο βλέμμα σε όλους όσους με παρακολουθούσαν.
Πάλι καλά, δεν με ρώτησε κανένας τίποτα... μουχεχε!

Κορυφαίες φάσεις:
@Στον δρόμο για το ΤΕΙ κοιτούσα βαριεστημένη έξω από το παράθυρο. Σε ένα φανάρι, ένα τριαξονικό σταματάει δίπλα από το παράθυρο του λεωφορείου.
Και τι έγραφε στο πίσω μέρος ο αθεόφοβος?

"Passion truck.
Don't laugh! your daughter may be inside..."

Αν μη τι άλλο, κορυφαίοοοοοοοοοο!

@Μια στιγμή κατά την διάρκεια της παρουσίασης, η καθηγήτρια σηκώθηκε για να πει διάφορα πρόσθετα σχόλια, ενώ είχα τελειώσει την παρουσίαση, αλλά η οθόνη του pc προβαλλόταν ακόμα μέσω του προτζέκτορα, στον πίνακα.
Στο σημείο που είχε σταματήσει όμως αριστερά (και πως το πέτυχε η άτιμη!) το κουμπί "έναρξη" προβαλλόταν ακριβώς στο κούτελό της.
Γενικά η καθηγήτρια δεν παίρνει και πολλές στροφές σαν άτομο , οπότε καταλαβαίνεις ότι δεν χρειάστηκε και πολύ για να σκάσουμε στα γέλια... (πάλι καλά δεν πήρε χαμπάρι τον λόγο!)

Την προσεχή εβδομάδα, έχω άλλες 2 παρουσιάσεις εργασιών.
Ελπίζω να είμαι πιο τυχερή αυτή τη φορά...