Σκεψούλες...

ακολουθεί 100% πραγματική ιστορία
Τι θυμήθηκα σήμερα...
Πριν κάμποσα χρονάκια (εντάξει, δεν είναι και πολλά, αλλά το λέω έτσι για να μην καθίσεις και υπολογίζεις πόσο χρονών είμαι), όταν ήμουν πρώτο εξάμηνο στην σχολή τέλος πάντων και ενώ είχα εξεταστική, είχα πει στην κολλητή μου να ερχόταν να βλέπαμε καμία ταινία για να ξεθολώσουμε λιγάκι(μην πάθουμε και τίποτα από το πολύ το διάβασμα βρε παιδί μου!)
Εκεί που διάβαζα και περίμενα να έρθει, χτυπάει ξαφνικά το κουδούνι της πόρτας.
"Να΄τη!", σκέφτηκα. Πάω και εγώ να ανοίξω, ξαφνιασμένη που δεν χτύπησε πρώτα το θυροτηλέφωνο αλλά κατευθείαν η πόρτα του διαμερίσματος και 2 λεπτά πριν ανοίξω, φρενάρω.
σκεψούλα:"Κάτσε... γιατί δεν χτύπησε συνθηματικά?"
φωνή: "Ποίος είναι?"
απάντηση: "Έλα Nenya, είμαι ο Δημήτρης"
αντίδραση: ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ! ο Δημήτρης, ο κούκλος φίλος του αδερφού μου, ήταν έξω από την πόρτα και περίμενε να του ανοίξω.

τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω?
(κάπου εδώ πέφτει η μουσική από το benny hill show και όλα γίνονται σε γρήγορη κίνηση)
Πετάω την βαριεστημένη μου φάτσα (μου αρέσει που το είπα και ποιητικά!), βγάζω τα γυαλιά μου, λύνω τα μαλλιά μου και τα φτιάχνω πρόχειρα με τα χέρια, στρώνω την μπλούζα μου, παίρνω το μοιραίο μου ύφος (τι παραπάνω να προλάβω να κάνω η καημένη, ενώ ο απολλώνιος ο θεός είναι έξω από την πόρτα μου και περιμένει???!!!) και ανοίγω την πόρτα.

"Γεια σου Δημήτρη" (προσπάθησα να το παίξω και άνετη)
το μωρό απέναντι μόλις με βλέπει, σκάει ένα χαμόγελο.
"αχ! σκάει και γελάκια το κουκλί!", σκέφτηκα, προσπαθώντας να με συγκρατήσω για να μην ορμήξω να τον δαγκώσω.
"γεια! δεν είναι εδώ ο αδερφός σου?", λέει.
(Αυτό κανονικά αν ήμασταν σε αμερικάνικη ταινία, θα ήταν σεξουαλικό υπονοούμενο και σε 2 λεπτά μετά την σκηνή της πόρτας, θα βρισκόμασταν να κυλιόμαστε παθιασμένα πάνω στο χαλί, μπροστά από το τζάκι. Μιας και δεν έχουμε τζάκι όμως και χαλί στρωμένο καλοκαιριάτικα, τότε πραγματικά έψαχνε τον αδερφό μου).
"όχι δεν είναι εδώ, πρέπει να είναι στα παιδιά δίπλα. Θέλεις να του πω τίποτα?"
"μπα, άσε, θα περάσω από εκεί" είπε, συνεχίζοντας να χαμογελάει και έφυγε.

Nenya: λα λα λα λαααααααααα...
ξαφνικά λουλούδια άνθιζαν γύρω μου, πουλάκια άρχισαν να κελαηδούν, μουσική πλημμύρισε το δωμάτιο και η άνοιξη ήρθε ξανάααα! λα λα λα λαααααα...!!!
Αχ, σκεφτόμουν ενώ περπατούσα προς το δωμάτιό μου, ο Δημήτρης μου χαμογέλασε! αχ... αχ...!!! να έρθει η Ν. να της πω για την συνάντησή μας αυτή και και και... αχ, αχ...
και καθώς μπαίνω στο δωμάτιο, πετάω μια ματιά στον καθρέφτη.
ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!

Ξαφνικά τα λουλούδια μαράθηκαν, τα πουλάκια γκρεμοτσακίστηκαν από τα δέντρα, η μουσική κόπηκε απότομα και ο χειμώνας ήρθε ξανά!
Τι ήταν αυτό που μόλις είχα αντικρίσει στον καθρέφτη?

Το δεξί μου μάγουλο δεν είχε πλέον το ροδαλό του το χρωματάκι, αλλά ένα "σοκολατί" θα το έλεγα, μιας και ήταν γεμάτο από άκρη ως άκρη με την merenda που είχα πλακώσει προ εικοσαλέπτου, μαζί με 3 φετούλες (διάβαζα ντε!) αφράτο και φρέσκο ψωμάκι (που στο λαιμό να μου καθότανε!).
Κάπου εκεί κατάλαβα από που προερχόταν η όλη ευθυμία του παιδιού μόλις με είδε να ξεπροβάλω από την πόρτα.

Από ότι κατάλαβες, το χάσαμε το παλικάρι φιλενάδα. Μερικές μέρες αργότερα, τα έφτιαξε με μία άλλη.
Εκείνη, βλέπεις, θα έτρωγε nutella...