Σκεψούλες...

I guess ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να μιλήσει και το Nenyaki... :D

Όταν ξεκίνησα χθες σιγά σιγά να ντύνομαι για τον καφέ, μπαίνει κάποια στιγμή η κούκου (η μαμά μου είπαμε!) μέσα στο δωμάτιο...
"μπα... θα βγεις?"
"εεεε... ναι"
"τι? έχει ο Δ. έξοδο?"
"εεεε... όχι"
"...τότε?"
"εεεε... θα πάω για καφέ με κάτι παιδιά"
"τι παιδιά?"
"εεεε... δεν ξέρω" (δεν είχα καμία όρεξη και καθόλου χρόνο για να εξηγήσω)
"δεν ξέρεις με τι παιδιά θα βγεις έξω?"
"εεεε... ναι. Τα γνώρισα από το ίντερνετ..."
"από που?"
(όχι, πες μου τώρα πως το εξηγείς το όλο αυτό!)
"εεεε... να, διάβαζα τα ημερολόγιά τους, διάβαζαν και αυτοί το δικό μου, ε και κάπου τα βρήκαμε και είπαμε να πάμε για έναν καφέ", είπα, προσπαθώντας να την "ξεφορτωθώ"
(εμφανώς μπερδεμένη, κάνοντας μια παύση για να επεξεργαστεί αυτό που είπα, μπας και έβγαζε κανένα νόημα, συνέχισε να ρωτάει...)
"...ημερολόγια? ...τι?"

Μετά από ώρα ξεκίνησα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να πάω και δεν ξέρω γιατί. Φοβόμουν επειδή είχα συμπαθήσει μερικά άτομα από τα blog τους, ότι ίσως και να μην τα "βρίσκαμε" από κοντά.
Δεν ξέρω βασικά για ποιον λόγο δεν ήθελα να πάω...
Ξεκίνησα 8 παρά 25 και τελικά έφτασα η τελευταία από όλους. Έφταιγε, βλέπεις, το ότι περίμενα μισή ώρα το λεωφορείο σε μία στάση η οποία δεν λειτουργούσε (τα λεωφορεία είχαν αλλάξει δρομολόγια εξαιτίας έργων που γινόντουσαν)...
Αφού δεν είχαν φύγει τα παιδιά, πάλι καλά.

Μετά από ώρα, έφτασα και εγώ στην Αριστοτέλους. Δεν ήταν δύσκολο να τους ξεχωρίσω, καθώς ήταν το μόνο μπουλούκι μαζεμένο λίγο έξω από το μαγαζί...
Πήρα 3 βαθιές ανάσες (χαχαχα! λες και σιγά τι άθλο πήγαινα να κάνω!) φόρεσα και ένα χαμογελάκι αμηχανίας και πλησίασα.
"...εσάς περιμένω?" (oops! πρώτο σαρδάμ αμηχανίας! Thank God no one noticed...)


όλοι μαζί!

Oneiros και Θοδωρής


Crazymonkey και Telson


Παυλίνα και Zpi

Αισθανόμουν πολύ περίεργα όταν γνωριστήκαμε όλοι μαζί. Πάλι καλά, όλοι είχαν συμπαθητικές φυσιογνωμίες και έτσι ένιωσα άνετα μετά από λίγη ώρα.
Περιμέναμε λίγο μήπως ερχόταν κανένας ξεχασμένος και μετά κατηφορίσαμε προς την παραλία.

Όταν καθίσαμε τελικά στην καφετέρια, δεν κρύβω ότι φρίκαρα λιγάκι.
Όλοι ξεκινήσαμε τα "σε έχω πετύχει εκεί", "είδα που έγραψες αυτό και το άλλο", "μια μέρα είχες γράψει κάτι για...".
Έπιασα τον εαυτό μου να κάνει το ίδιο! Αυτό κράτησε κάμποση ώρα.
"ωραία συζήτηση πιάσαμε", λέω με "ανησυχία" στην Ttallou που καθόταν δίπλα μου. Συμφώνησε. Εξάλλου, από κάπου έπρεπε να αρχίσουμε!

Η ώρα πέρασε και βρεθήκαμε να αλλάζουμε συνεχώς θέσεις μεταξύ μας για να καταφέρουμε να μιλήσουμε όλοι με όλους (η μουσική δεν βοηθούμε ιδιαίτερα). Κάπου εκεί φαινόταν ότι είχαμε "ξεψαρώσει" και μιλούσαμε πλέον σαν να ήμασταν γνωστοί από καιρό.
Και γνωριζόμασταν μόνο μια ώρα!

Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα του να "ξέρεις" κάποιον πριν να τον γνωρίσεις. Το έζησα και αυτό!

Στην αρχή έπεφταν και μερικά φλας δειλά δειλά. Όταν γίναμε μια παρέα, τα φλας έπεφταν βροχή! (κορυφαία στιγμή δικιά μου ήταν όταν δέχτηκα "επίθεση" από τον Telson, με το φλας να βρίσκεται μόλις μερικά εκατοστά από τα μάτια μου. Είδα πολλά αστράκια!)

Καθίσαμε αρκετή ώρα. Ο Θοδωρής έπρεπε να μας αφήσει νωρίς καθώς είναι και νέος μπαμπάς και μόλις φύγαμε από την καφετέρια μας άφησε και η Ttallou (γιατίιιιιιιιιιι?)
Τα παιδιά θα συνέχιζαν για μπύρες και άλλα περίεργα :P

Εμένα με είχε πιάσει πονοκέφαλος και για το λεωφορείο ξεκίνησα, στην Ναυαρίνου κατέληξα και εγώ μαζί τους. Εκεί ήταν πολύ πιο ήσυχα τα πράγματα, μιας και δεν είχαμε και την μουσική πάνω από το κεφάλι μας και μπορούσαμε να συζητήσουμε όλοι μαζί.
Έφυγα κατά τη 1 παρά και τα παιδιά δεν ξέρω μέχρι τι ώρα το συνέχισαν.


Όλοι μαζί, πιο ήσυχα, στην Ναυαρίνου...


Όλοι μαζί, πιο ήσυχα, στην Ναυαρίνου...


Όλοι μαζί, πιο ήσυχα, στην Ναυαρίνου...


Παυλίνα και Nenyaki

Συμμετείχαν οι: Τtallou, Oneiros, Ζpi, Telson, Crazy monkey, Θοδωρής και η Παυλίνα που δεν έχει ακόμα blog, αλλά θα κάνει και αυτή, που θα πάει... πρέπει να την κολλήσαμε!
Σύντομη τηλεφωνική επικοινωνία με: Strabadi και Ka8y
Απόντες: πολλοί! χάσανε πάντως όσοι δεν ήρθαν...

Πέρασα πολύ όμορφα. Χάρηκα που γνωριστήκαμε και ελπίζω να ξαναβρεθούμε!

Ο πονοκέφαλος βέβαια, συνεχίζει μέχρι σήμερα... :(