Σκεψούλες...

ή μήπως... first day at my first work?

Γύρισα από τις διακοπές μου οι οποίες φυσικά και δεν ήταν στο Ντουμπάϊ, αλλά στην Χαλκιδική, απλά το ...άσμα "φεύγω για Ντουμπάϊ, bye μωρό μου bye" μου είχε κολλήσει όταν μάζευα τα πραγματάκια μου και ο νους μου έτρεχε σε μέρη εξωτικά, σε θάλασσες γαλαζοπράσινες και στην άμμο την ξανθιά...

Γύρισα από τις διακοπές λοιπόν, έδιωξα το αλάτι από πάνω μου, τίναξα την άμμο από τα παπούτσια μου (ή μήπως ήταν στην σκέψη μου?) και προσπάθησα και πάλι να γυρίσω στην καθημερινότητά μου.

Και μάλλον το έκανα λίγο απότομα.

Τετάρτη γύρισα από τις διακοπές, Παρασκευή έπιασα δουλειά.
Δεν στο κρύβω ότι είναι η πρώτη μου φορά που πιάνω κάποια δουλειά. Δηλαδή είχα δουλέψει και παλιά μια φορά για 2 βδομάδες, αλλά δεν ήταν ακριβώς δουλειά, αλλά κάτι σαν εθελοντική εργασία με αμοιβή, οπότε "δεν πιάνεται".

Καλοκαιρινή δουλίτσα λοιπόν. Και ποιά άλλη δουλειά θα ταίριαζε περισσότερο σε ένα μικροκαμωμένο κοριτσάκι με παιδική φωνίτσα? ...μια θεσούλα στο τρενάκι Θεσσαλονίκης!
Γιούπι γιούπι λοιπόν και έγινα και εγώ ένα μικρό τσαφτσουφάκι.

Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή το πήρα σαν παιχνίδι. Δεν ήξερα καν αν θα έπιανα δουλειά εκεί, αφού δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Έγινε όμως.
Στην αρχή περίμενα ότι θα είναι όλα ρόδινα, αλλά πριν τελειώσει η πρώτη μου μέρα στην δουλειά, φάνηκε ότι δεν θα ήταν έτσι.

Είναι πολύ περίεργο να δουλεύεις κάπου όπου χρειάζεται να συναναστρέφεσαι με πολύ κόσμο. Δεν σου κρύβω ότι αρκετοί με στεναχώρησαν, μου μίλησαν απότομα, με εκνεύρισαν, μου μίλησαν ειρωνικά, με έσπρωξαν κτλ κτλ, όταν την πρώτη μέρα το μόνο που έκανα ήταν να μοιράζω απλά ένα χαρτάκι στους περαστικούς. Που στο κάτω κάτω ήταν και τζάμπα δηλαδή!

"μη μου την ψυχολογία τάραττε!!!!"

Δεν είναι καθόλου ευχάριστο κάποιος να σου μιλάει άσχημα και να σου χαλάει την διάθεση και εσύ να έχεις ολόκληρη την υπόλοιπη βραδιά μπροστά σου, όπου να πρέπει να χοροπηδάς, να γελάς, να κάνεις χαρούλες στα παιδάκια και τα λοιπά...
The show must go on και έτσι.
Πάλι καλά η Φωτεινούλα (η παλιότερη από εμάς στην δουλειά και φίλη μου) μου είπε να προσπαθήσω να μην στεναχωριέμαι με τον κάθε μουντρούχο γκρινιάρη που του ξεχειλίζει η μιζέρια από τα μπατζάκια. Ίσα ίσα να το ξεπερνάω, να γυρνάω να λέω "Γιούπι-Γιούπι!", να του δείχνω πως είναι ο άνθρωπος όταν είναι χαρούμενος και να πηγαίνω στον επόμενο.

Κάθε βράδυ μου φεύγει όλη η ενέργεια. Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την υπερένταση, το άγχος και την στεναχώρια μου. Και όμως, την επόμενη μέρα θα πρέπει να πάω και πάλι εκεί, με το χαμόγελο στα χείλη και με όλη μου την καλή διάθεση μέχρι να βρεθεί και πάλι κάποιος για να μου την χαλάσει...

Μα δεν μπορώ να καταλάβω ρε γμτ πως μερικοί δεν έχουν καν μια στοιχειώδη ευγένεια. Εντάξει, δεν σου ζήτησα να πεις και "όχι ευχαριστώ" (αν και αυτό θα έπρεπε να κάνεις τουλάχιστον), αλλά καλύτερα να μην πεις τίποτα ή να μην μου δώσεις καν σημασία από το να γυρίσεις και να βγάλεις όλη σου την κακία επάνω μου. Ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ τι έχουν στο μυαλό τους μερικοί άνθρωποι.

Κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή, θα εκτελώ και χρέη φωτογράφου. Αυτή θα είναι η κύρια δουλειά μου ουσιαστικά...

Αν περάσεις από τον λευκό πύργο και πεταχτεί μπροστά σου ένα μακρυμάλλικο κοριτσάκι με καπέλο μηχανοδηγού για να σου δώσει απλά ένα χαρτάκι και σου πει με τσιριχτή & τσακπίνικη φωνούλα "διάβασε από το τρενάκι για να γελάαασεις!", σκάσε τουλάχιστον ένα χαμόγελο! Τζάμπα είναι...