Σκεψούλες...

Την σχεδίαζα από καιρό αυτήν την εκδρομή μέσα στο μυαλό μου. Από τον Αύγουστο... Μπορεί και από τον καιρό που άρχισα να συνειδητοποιώ ότι θα είμαστε μακριά αυτόν τον χρόνο...
Για να σου πω την αλήθεια, δεν περίμενα ότι θα πηγαίναμε κάπου. Δεν περίμενα καν ότι θα τύχαινε να ήμαστε στην ίδια πόλη αυτήν την εποχή.
Δεν μας θεωρώ τυχερούς και το ξέρεις. Ίσα ίσα. Πάντα συνωμοτούν όλα εναντίον μας, έτσι ώστε να μην καταφέρνουμε να περνάμε ούτε μερικές ώρες μαζί.
"Come on baby, it's us!" η αγαπημένη μας έκφραση...

Δεν περίμενα να γίνει αυτή η εκδρομή. Περίμενα μέχρι τελευταία στιγμή να με πάρεις τηλέφωνο και να μου πεις ότι κάτι έτυχε, κάτι συνέβη και θα το ακυρώσουμε. Κάθε μέρα και όλο και ένα κακό συναίσθημα με κυρίευε...

Και όμως δεν έγινε τίποτα. Από τις ελάχιστες φορές που ήμασταν τυχεροί.
Το αξίζαμε πιστεύω...

Ετοίμασα τα πράγματά μου την Τρίτη. Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την ανυπομονησία μου. Την επόμενη μέρα πήγα στην δουλειά με την παραγεμισμένη μου τσάντα να μου κόβει τον ώμο μέσα στα λεωφορεία...
Στο γραφείο δεν είχα μυαλό να ασχοληθώ με τίποτα άλλο. Χάζεψα διάφορα σε ένα site - οδηγό της Ξάνθης, εκτύπωσα πρόχειρα το ποστ που είχε κάνει ο CM για την πόλη μαζί με δύο χάρτες, τα στρίμωξα όλα μέσα στην τσάντα και μετά το μάθημα ξεκίνησα.
Τα απανωτά εργαστήρια μετά την δουλειά με είχαν κουράσει πολύ σε συνδυασμό και με την αναμονή στα ΚΤΕΛ. Μπήκα στο λεωφορείο μετά από ώρα σαν υπνωτισμένη.
3 ώρες δρόμος. Μου φάνηκαν σαν χρόνια...
Στην αρχή προσπάθησα να κοιμηθώ, αλλά μάταια. Κοιτούσα συνεχώς το ρολόι. Χάζευα την τηλεόραση, έπαιζα με τα μαλλιά μου, άκουγα Mp3, έστελνα μηνύματα με το κινητό. Η ώρα δεν περνούσε με τίποτα.
Έφτασε 10 το βράδυ. Το λεωφορείο σταμάτησε. Είχαμε φτάσει.
Κατέβηκα και κοίταξα γύρω, αλλά δεν ήσουν. Χαμογέλασα. Ήταν σαν να παίζαμε κρυφτό και να σε έψαχνα μέσα στον κόσμο.
Άρχισε να βρέχει. Ακούμπησα τα πράγματα μου σε ένα παγκάκι και ενώ έψαχνα άτσαλα για να βρω που είχα στριμώξει την ομπρέλα μου, ένιωσα μια σιλουέτα να με πλησιάζει.
Μπορούσα να διακρίνω από το λιγοστό φως το χαμόγελό σου.
Δεν στο είπα, αλλά μου φάνηκες τόσο όμορφος...

Ως τότε αισθανόμουν σαν να είχε περάσει ένας αιώνας.
Από εκεί και πέρα, ούτε κατάλαβα πως πέρασαν οι μέρες...

Βόλτες όλη μέρα, ζεστά καφεδάκια στην παλιά πόλη και μεζέδες στα παραδοσιακά ταβερνάκια, χανούμ μπουρέκ και καζάν ντιπί στο 'παραδοσιακό γλυκαντήρι', αγκαλιές στο ξενοδοχείο και φωτογραφίες στην παιδική χαρά...
Αλλά πάνω από όλα ξεκούραση και ηρεμία...

Έχουμε έναν δικό μας μοναδικό τρόπο για να περνάμε όμορφα και δεν νομίζω ότι θα μας καταλάβει ποτέ κανείς...
Γι'αυτό είμαστε ακόμα μαζί.

Θα μου λείψεις αύριο που φεύγεις... :(