Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2005
Tην Δευτέρα το βραδάκι, μετά από ένα χαλαρωτικό μπανάκι στην θερμαινόμενη εσωτερική πισίνα μου, ανέβηκα στον πάνω όροφο της βίλας και κατευθύνθηκα προς το ανατολικό υπνοδωμάτιο.
Μπήκα, σπρώχνοντας ελαφρά την περίτεχνα διακοσμημένη ξύλινη πόρτα, βγάζοντας τις γόβες μου και πατώντας ξυπόλιτη στο χειροποίητο μεταξωτό περσικό χαλί. Το μόνο φως στο δωμάτιο προερχόταν από τα λιγοστά κεριά που υπήρχαν τόσο αρμονικά τοποθετημένα γύρω μου. Χαμήλωσα την μουσική και βυθίστηκα στα πουπουλένια χρυσοκέντητα παπλώματα του υπέρδιπλου κρεββατιού μου, ειδική παραγγελία από τους πιο κορυφαίους μόδιστρους της Ιταλίας και του Παρισιού, ενώ απολάμβανα το martini μου...
Ξάφνου, την γαλήνια αυτή ατμόσφαιρα που είχα δημιουργήσει, την διέκοψε ένα άγαρμπο χτύπημα στην πόρτα.
"Η υπηρέτρια πάλι! μα... τώρα βρήκε??!??!!" σκέφτηκα τσατισμένη, αλλά δεν άφησα τα νεύρα μου να μου χαλάσουν το θετικό φένγκο σούι που με τόσο κόπο είχα δημιουργήσει. "Πέρασε φτωχή μου Αναστασία", είπα...
Μια σιλουέτα ξεπρόβαλε πίσω από την μισάνοιχτη πόρτα.
"Σενιόρα Nenya, σας ζητούν στο τηλέφωνο", απάντησε η δύσμοιρη υπηρέτρια.
"Μα, δεν ξέρουν ότι δέχομαι τηλεφωνήματα μόνο από τις 6 έως τις 8?"
"Μου είπαν ότι είναι επείγον... για ένα δημοσίευμα...", η φωνή της χαμήλωσε.
"Ουφ... ας είναι. Πέρασε το τηλέφωνο στο δωμάτιό μου, μικρή μου."
"Παρακαλώ?", ρώτησα
"Έλα ρε!"
"Οoooh! μα, ποιός άξεστος χωριάτης τολμάει να με προσφωνεί "ρε"? Oooh dear! it's απιστεύtable!"
"Δεν φτάνει που χρεώνομαι τόση ώρα που με έχεις στην αναμονή, μου θέλεις και κυριλλέ προσφωνήσεις μαρή?"
"Ooooh dear!!! μολύνθηκαν τα αυτιά μου!!! Μα, θαρρώ πως η φωνή αυτή είναι γνωστή... Όνειρε, εσύ είσαι?"
"Ναι, λοιπόν άκου. Έχουν την μάπα σου..."
"Ooh!!! πρόσεχε πως μιλάς όταν αναφέρεσαι στο αγαλματένιο προσωπάκι μου!"
"Oοoh! Εννοείς το δημοσίευμα με την Σενιόρα Ttallou και τον Δον Zpi από εκείνο το debate που έλαβε χώρα το Σάββατο το βράδυ? Μα, πως το έμαθαν..."
"(χαμηλόφωνα: τσσσ... τι ψωνάρα Θεέ μου!) Blogmeeting το λένε... τέλος πάντων. Τρέχα να πάρεις την εφημερίδα πριν εξαντληθεί. Θεσσαλονίκη την λένε, είναι μια τοπική. Άντε γειά"
>τουτ! τουτ! τουτ! τουτ!< "Ουφ! μα, δεν έχουν καθόλου τρόπους αυτοί οι κοινοί θνητοί...", σκέφτηκα αγανακτισμένη, ενώ χτυπούσα το εσωτερικό κουδούνι του δωματίου του υπηρετικού προσωπικού. Σε κλάσματα δευτερολέπτου χτύπησε και πάλι η πόρτα του δωματίου μου. Λαχανιασμένη η Χουανίτα, άνοιξε σιγά-σιγά την πόρτα του δωματίου.
"Άκουσε καλή μου, πήγαινε σε ένα... χμ... πως τα λένε εκείνα τα τοσοδούλικα εμπορικά καταστήματα..."
"Περίπτερα κυρία"
"Ανα μπράβο! πήγαινε σε ένα τέτοιο σε παρακαλώ και πάρε μια εφημερίδα, Θεσσαλονίκη την λένε, είναι μια -αναστεναγμός- τοπική... Εν ανάγκη, αγόρασε όλο το εργοστάσιο..."
Και έτσι και έγινε. Την πρώτη φορά μας είχαν βάλει στο περιοδικό sunday του κυριακάτικου αγγελιοφόρου, αυτήν την φορά μας αφιέρωσαν μια ολόκληρη σελίδα (εντάξει, το λέω έτσι για να φαίνεται ότι κάτι κάναμε :D) στην δευτεριάτικη τοπική εφημερίδα Θεσσαλονίκη. Το κείμενο, αν δεν κάνω λάθος το έγραψε ο Argos, ενώ το αφιέρωμα(?) ξεκινάει με ένα όμορφο ποστ που είχε κάνει ο Θοδωρής.
Το κείμενο βέβαια δεν θα μπορούσε να μην συνοδεύεται από κάποια φωτογραφία.
Πρώτη μούρη λοιπόν η Ttallou, το Nenyaki και ο Ζpi (που από ό,τι έμαθα, συγκαταλέγεται στους 100 πιο σέξι bloggers :D ), ενώ φαίνονται και τα κεφαλάκια της Marilinas και του mn8.
Τώρα γιατί από τα 20κάτι άτομα που βρισκόντουσαν στο meeting διάλεξαν εμάς για την Pic, δεν το ξέρω. Μάλλον ήμασταν εμείς που είχαμε τα λιγότερο κόκκινα μαγουλάκια και μυτούλες... χικ! :D
Τώρα γιατί από τα 20κάτι άτομα που βρισκόντουσαν στο meeting διάλεξαν εμάς για την Pic, δεν το ξέρω. Μάλλον ήμασταν εμείς που είχαμε τα λιγότερο κόκκινα μαγουλάκια και μυτούλες... χικ! :D
Γιατί ήσασταν όλοι χαρούμενες φατσούλες με υγιή όρεξη, ενώ στο άλλο τραπέζι είχαμε μαζευτεί όλα τα βαμπίρια (που ως γνωστόν, δεν "γράφουν" στα CCD) και τα ύποπτα μούτρα, πάνω από ανέγγιχτους μεζέδες, τσακίζοντας μισόλιτρα και σχεδιάζοντας την επανάσταση ...εε, αναγέννηση :-p
Nenyaki Δράκου (του Γιάγκου)
β) Μάλλον επείτιδες το κάνετε και φέρνετε πάντα ένα δημοσιογράφο στα meeting... δεν μασάμε!
(και του γιανγκούκου....)
:pPPPppppPPp
:p
καβαλάρη, δε θέλω μικρότητες .... πες μασ ότι ζηλεύεις :PPPPPP
Τρομάρα μας - κι εμένα ο Ονειρος μου τα πρόφτασε πρώτος