Σκεψούλες...

Μετά από τις ευχές που άκουσα και στάνιαρα ολίγον τι, είπα να κάνω και ένα ποστάκι για κάτι που σκέφτομαι εδώ και αρκετές μέρες.
Λοιπόν, ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει αν θα ακουστώ σαν ψωνάρα ή ξέρω 'γω πως, γιατί απλά θα γράψω τις σκέψεις (ή 'σκεψούλες' :P) μου, δηλαδή ό,τι υπάρχει στο μυαλό μου πάνω σε αυτό το θέμα.
Αυτόν τον καιρό, έχω 2 φίλες, ας πούμε την Α και την Β οι οποίες δεν γνωρίζονται, αλλά έχουν ένα κοινό γνώρισμα το οποίο στο μυαλό μου τις κάνει να φαίνονται ίδιες.
Η Α είναι μια κοπέλα κοντά στα 30 η οποία τυγχάνει κάπως να είναι συμφοιτήτρια μου και η οποία -καθαρά αντικειμενικά- δεν είναι εμφανίσιμη, το αντίθετο θα έλεγα. Εκτός από την όποια εμφάνιση έχει, το παλιομοδίτικο ντύσιμό της δεν βοηθάει και αυτό ιδιαίτερα, ενώ τα τικ που έχει και τα θεόστραβα δόντια της συμπληρώνουν το υπάρχον σκηνικό.
Η Β είναι μια άλλη κοπέλα με την οποία έχουμε αρκετά κοινά μαθήματα και η οποία -καθαρά αντικειμενικά πάντα- είναι σαν νταλικέρης. Είναι τεράστια (έχει κάτι πλάτες!!! Παναϊαμ'!), άγαρμπη, άσχημη, συνέχεια βρίζει (αφού συνέχεια με φωνάζει "ρε μ@λ@κ@"!!!!), η φωνή της είναι μπάσα, ενώ το όλο σκηνικό έρχεται να συμπληρώσει το κομπολόϊ(!!!!) που κουβαλάει συνέχεια μαζί της.
Αν διαβάσεις την παραπάνω περιγραφή που έκανα, σίγουρα θα νομίζεις ότι κάτι μου έκαναν και θέλω να βγάλω το άχτι μου θάβοντάς τες στο blog μου. Η αλήθεια είναι ότι τις κοπέλες αυτές τις συμπαθώ πολύ και είναι πολύ καλές, αλλά... έχουν ένα προβληματάκι...

Έχουν λανθασμένη ιδέα για τον εαυτό τους.

Κάθε, μα κάθε φορά που βρισκόμαστε ή περνούν από το γραφείο μου, μου εξιστορούν ιστορίες για το πως ο κούκλος της διπλανής πόρτας δεν τις αφήνει σε ησυχία και συνέχεια σφυράει όταν περνάνε, για το πως όταν βγήκαν έξω το σαββατόβραδο τους την έπεσε το μισό bar/club/etc, για το πόσο περιζήτητες είναι, για το ότι η μία χώρισε έναν επειδή δεχόταν απειλές για την ζωή της από την οικογένειά του αγοριού της, για το πως έκαναν σeχ ολόκληρο το προηγούμενο βράδυ από το τρελό το πάθος, κτλ κτλ, πάντα με υπερβολές.

Συγκεκριμένα (τα πιο πρόσφατα δηλαδή) γεγονότα:
είχαμε βγει την προηγούμενη βδομάδα με την Α και εντάξει, δεν λέω, περάσαμε τέλεια, μιας και είναι χαβαλέ-girl, αλλά κάθε φορά που σηκωνόταν για να χορέψει, έκανα πως δεν την ήξερα. Πραγματικά χτυπιόταν στην σκηνή σαν σπαστικό! σαν να είχε πάθει επιληπτική κρίση! μιλάμε για φοβερό πράγμα!
Και μετά από αυτό, γυρνάει και μου λέει "αχ ρε συ Nenyaki, δεν το μπορώ αυτό το πράγμα... κάθε φορά που ανεβαίνω στην σκηνή, μετά όλοι θέλουν να με συγχαρούν για το πως χορεύω... Έχω πολλούς θαυμαστές σε αυτό το μαγαζί, αλλά οι περισσότεροι δεν εκδηλώνονται γιατί με βλέπουν που είμαι τόσο δυναμική και κομπλάρουν..."

Όσον αφορά την Β τώρα, την Παρασκευή που πέρασε μου είπε να μην πηγαίνουμε από τον κεντρικό διάδρομο στο ΤΕΙ, γιατί την κοιτούν όλοι ο αρσενικοί και ντρέπεται... (αχ! με συγχωρείς Β μου, για μια στιγμή νόμιζα ότι έφταιγε η φούστα μου, αλλά πάλι καλά που μου άνοιξες τα μάτια και κατάλαβα ότι έφταιγε το θεϊκό σου 'βαρυμάγκικο' στυλάκι που τράβηξε όλα τα βλέμματα!).

Εντάξει ρε γμτ, δεν με νοιάζει. Ας λένε οι κοπέλες ό,τι θέλουν και ας ζουν στον κόσμο τους.
Εγώ όμως γιατί πρέπει καθημερινά να ανέχομαι τις φανταστικές ιστορίες τους και να τις ακούω να μιλάνε με τις ώωωωωωωωωωωωωωωρες ενώ καταβάθος ξέρω ότι όλα όσα λένε είναι μπαρούφες επειδή αισθάνονται σαν γεροντοκόρες και γιατί δεν γυρνάω να τους πω καμία κουβέντα για να τις βάλω στην θέση τους όταν μου μιλούν με το στυλάκι το "τι-να-πεις-και-εσύ-καημένο"?
Είναι η συμπάθια βλέπεις στην μέση...

Αυτό που με πείραξε όμως ήταν που μια μέρα, ενώ περπατούσα με κάτι άλλες κοπέλες και με την Β μαζί, με σταμάτησε ένας νεαρός και μου έκανε ένα κοπλιμέντο και εγώ απλά του είπα ευχαριστώ πολύ και χαμογέλασα. Ούτε άρχισα να τις πιάνω και να λέω "είδες? είδες? είδες? είδες? είδες? είδες? μου είπε για τα μάτια μου!", ούτε τις έπρηξα μετά όλη μέρα για το κοπλιμέντο που δέχτηκα, ούτε το έβγαλα ανακοίνωση στο site του τμήματος, ούτε το αφισοκόλλησα στον κεντρικό διάδρομο μαζί με τις αφίσες ΔΑΠ/ΝΔΦΚ, όπως θα έκαναν αυτές στην θέση μου, ούτε τίποτα. Απλά χαμογέλασα από ευγένεια.
Και από πίσω μου ακούστηκε ένα "α την ψωνάρα...".
Η Α από την άλλη, μου πετάει συνεχώς το ότι είμαι κοντή!!! με κάθε ευκαιρία!
Εντάξει, δεν λέω ότι είμαι και πρώτο μπόϊ, αλλά δεν έχω γυρίσει ποτέ μα ποτέ να χαρακτηρίσω καμία από τις 2, παρά μόνο τώρα εδώ, στο blog μου.

Θέλω να δω πότε θα έρθει η στιγμή που θα "κάνω μπουμ!" και που θα σταματήσω να ανέχομαι σχόλια από άτομα με συσσωρευμένα κόμπλεξ και θα γυρίσω και θα τους απαντήσω.
Γιατί κάθε φορά γι'αυτό το θέμα και μόνο μου φέρονται μειονεκτικά και δεν λέω και τίποτα από ευγένεια και διακριτικότητα...

ε, αϊ σιχτίρ αγάπες μου!
Αλλά δεν πειράζει. Τουλάχιστον βρήκα τι δώρο θα σας κάνω ενόψη χριστουγέννων... Έναν καθρέφτη! ΧΟΧΟΧΟ!
(φεστιβάλ κακίας by Nenyaki!)