Πέμπτη 30 Ιουνίου 2005

small steps...

Αγαπητή Κλεό,
σήμερα "ανακάλυψα" ότι όσο περνάει ο καιρός μεγαλώνω...

...και δεν μου άρεσε καθόλου αυτό...
κάθε λεπτό που περνάει, είναι παρελθόν. Περνάει και δεν γυρνάει πίσω...

θέλω κάθε μέρα να κάνω και κάτι δημιουργικό, κάτι ξεχωριστό, κάτι...
είναι αρκετές οι φορές που αισθάνομαι ότι έχω χάνω ώρες από την ζωή μου άσκοπα, ενώ θα μπορούσα να τις αξιοποιήσω κάπως αλλιώς...
για παράδειγμα, όλο το εξάμηνο, έχανα κάπου 3 ώρες την ημέρα μέσα στο λεωφορείο στο πήγαινελα για το τει. 3 ώρες επί 5 μέρες = 15 ώρες. Άρα σε 2 βδομάδες, πάνω από μία μέρα (30 ώρες) την έχανα μέσα στο λεωφορείο... ένας μήνας έχει περίπου 4 βδομάδες, δηλαδή... χμ...
ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ! ποίος εφηύρε τον πολλαπλασιασμό???!?!??!!?!

επιτέλους πρέπει να ξεκολλήσω από το pc... πρέπει να κάνω κάτι δημιουργικό...
και τόση ώρα που σου μιλάω, χάνω "ώρα δημιουργίας".
Φεύγω Κλεό. Πάω να κάνω κάτι...
αλλά τι?
χμ...
λες να ξεκινήσω κανένα βιβλίο για αρχή??...
κάτι μου έχουν πει για τον "Κώδικα Da Vinci", έχω και τις "αναμνήσεις μιας γκεΐσας"... δεν ακούγεται κακή ιδέα...
να μαζέψω και κανένα δωμάτιο...
να φτιάξω και λίγο τα πράγματα μέσα στο pc μου που είναι πεταμμένα...
να αδειάσω επιτέλους και το desktop που έχει πλημμυρίσει με τα εικονίδια... (πάλι γύρισα στο pc, αλλά δεν πειράζει, θα ξεκολλήσω κάποια στιγμή...)

small steps... small steps...

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2005

Με βρήκε το πρωί...

...να γράφω βιογραφικό για πρώτη φορά και στα αγγλικά κιόλας.
Αν πόνεσε λέει? αααααααααουυυυυυυυυυυυτσ!!!
τελικά Κλεό, ήταν δυσκολότερο από ό,τι φανταζόμουν.
Δεν έχω κάνει και πολλά πράγματα και από αυτά που έχω κάνει, μακάρι να ήξερα τι πρέπει να γράψω και πως να τα παρουσιάσω...

αγχώθηκα πολύ είναι η αλήθεια, επειδή κατάλαβα ότι δεν είναι άντε πάρε μια κόλλα και γράφε τι έχεις κάνει.
Αυτό το πράγμα, αυτό το χαρτί είναι η διαφήμιση του εαυτού μου. Πρέπει να κάνω τον άλλον να καταλάβει αν αξίζω ή όχι, να με προσέξει, να με ξεχωρίσει από τους άλλους...
δεν είναι παιχνίδι...
Δεν θα έχω και δεύτερη ευκαιρία...

Και όλα αυτά για μια θέση πρακτικής στην Δανία.
Και ακόμα δεν ξέρω αν θέλω να με δεχτούν...

Πάω για ύπνο... έχω και διάβασμα για αύριο...
νιώθω το μυαλό μου υπερφορτωμένο...

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2005

"βλακείες"...

Το Σάββατο κατάλαβα ότι είναι πολύ άσχημο να την λες σε κάποιον που έχει ένα "κόλλημα" με κάτι το οποίο εσένα σε αφήνει αδιάφορο ή στην χειρότερη περίπτωση, το βρίσκεις ηλίθιο.

Είχαμε πάει στην έκθεση βιβλίου με μία φίλη για να αλλάξω ένα βιβλίο:
Μ: ααα... να δω! τι βιβλίο πήρεεεες?
Nen: ένα για την ζωή και τα έργα του Dali, αλλά θα το αλλάξω...
Μ: ααα καλά κάνεις. Τι να τον κάνεις τον Dali?... βλακείες...
Nen: ε, όχι και βλακείες! ο Dali είναι θεός! απλά θέλω να αλλάξω το βιβλίο γιατί τελικά το έχω 2 φορές και...
Μ: χαχαχα! πλάκα μου κάνεις έτσι? τι τα θέλεις αυτά ρε Nen... και έδωσες και τόσα λεφτά για αυτή τη βλακεία? και ποιος είναι αυτός ο "Dali" δηλαδή? βγάζει ένας ένα βιβλίο και τρέχουν όλοι να το πάρουν...

η αλήθεια είναι ότι εκείνη την στιγμή θύμωσα πολύ. Δεν θύμωσα φυσικά επειδή δεν ήξερε τον Dali, αλλά επειδή ο μονόλογος της Μ. από εκείνη την στιγμή και πέρα, ήταν για να με πείσει ότι έκανα λάθος που αγόρασα το βιβλίο και με αντιμετώπιζε λες και ήμουν προβληματική.
Παραλίγο να με κάνει να αισθανθώ και άσχημα δηλαδή!

Προσπάθησα λοιπόν με ψυχραιμία να της δώσω τα "φώτα" μου...
Nen: ο Dali είναι ζωγράφος, γλύπτης, σκηνοθέτης, συγγραφέας και ξέρω 'γω τι άλλο Μ. Είναι από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του αιώνα μας, και...
Μ: (με απαξίωση) ζωγράφος... τι λες ρε Nen... ζωγράφος... είσαι σοβαρή? πήρες το βιβλίο ενός ζωγράφου? να, βγαίνει ο καθένας και γράφει μετά και ένα βιβλίο. και σαν τι ζωγραφίζει αυτός δηλαδή?
(εκεί έκανα το λάθος να ανοίξω το βιβλίο και να της δείξω έναν πίνακα του)
και το σχόλιο της Μ. ?
"...τι χαζά είναι αυτά?"

Στο τσακ ήταν να τα ακούσει...
Ρε Μ. -θα της έλεγα- τι ξέρεις και εσύ από ενδιαφέροντα? εσύ που περιμένεις όλη μέρα για να δεις το "βέρα στο δεξί" και όλα τα μεσημεριανά σήριαλ? που ακόμα και η 70άχρονη γιαγιά μου είναι πιο "προχωρημένη" στο μυαλό από εσένα? που δεν κάνεις τίποτα άλλο στην ζωή σου από το να είσαι μέσα στο σπίτι και να είσαι κολλημένη με το χωριό σου? Που είσαι 3 χρόνια στην Θεσσαλονίκη και προχθές άκουσες για πρώτη φορά την λέξη "μπουγάτσα"? που δεν ξέρεις που είναι η Αγίας Σοφίας και αν σε αφήσω στην Τσιμισκή δεν ξέρεις να προσανατολιστείς μόνο και μόνο επειδή δεν έχεις καν την περιέργεια να πεις ότι "ρε γμτ, μένω σε μία πόλη, κάτσε να δω πως είναι"! Που κάνεις μόνο τα πράγματα που "πρέπει" να κάνεις και όχι τίποτα που να θέλεις πραγματικά. Που είσαι όλη την ώρα με παρωπίδες και δεν βλέπεις τίποτα πέρα από αυτές. Που περιμένεις πως και πως να πάρεις το πτυχίο σου στην πληροφορική για να πας να δουλέψεις σε τράπεζα, που που που...
get a life πλιζ!
πραγματικά μου ήρθε ένας χείμαρρος από ασυνάρτητες κακίες στο μυαλό μου.

Και όμως δεν είπα τίποτα... της είπα ότι απλά σαν ζωγράφος είναι λίγο περίεργος αφού είναι σουρρεαλιστής και λογικό είναι να μην καταλαβαίνει την τέχνη του...
τι να της πω?

Μετά από αυτό μου ήρθαν στο μυαλό διάφορα δικά μου...
ένας φίλος μαζεύει χρήματα εδώ και πόσο καιρό για να πάρει μια μηχανή. Ναι, φυσικά και εγώ αν μάζευα τόσα χρήματα θα τα έκανα σίγουρα κάτι άλλο, αλλά δεν τον έπιασα να τον πείσω ότι αυτό που πάει να κάνει είναι μια "βλακεία" και ότι είναι "λάθος" ή whatever, πολύ απλά επειδή ποτέ δεν θα μπω στην θέση του και ποτέ δεν θα καταλάβω τον τρόπο που σκέφτεται και το πόσο του αρέσει αυτό το πράγμα.
Αλλά ακόμα και αν το έβρισκα ηλίθιο, γιατί να τον κάνω να αισθανθεί άσχημα γι'αυτό που θέλει να κάνει?
Και στο κάτω κάτω της γραφής, εμένα τι με νοιάζει?

άσε με ρε Μ. βάλε καμιά φορά το μυαλό σου να σκεφτεί...

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2005

erasmoιστορίες vol 2

ρε συ Κλεό σε έχω πρήξει, το ξέρω, αλλά τι να κάνω... έρωτας βλέπεις...
ξέρεις ότι μπορώ να μιλάω ώρες ατελείωτες για την Φινλανδία...

Το δεύτερο επεισόδιο είναι έτοιμο στο blog του homo erasmus...

Τρίτη 14 Ιουνίου 2005

σκουίκ! σκουίκ!

«Ολοένα και περισσότεροι νεαροί Φινλανδοί απαλλάσσονται της στρατιωτικής θητείας επειδή κρίνονται από τις αρμόδιες υγειονομικές υπηρεσίες ‘εθισμένοι στο Ίντερνετ’. Όπως ανακοίνωσε το υπουργείο Άμυνας της Φινλανδίας, το 9% όσων καλούνται σε υπηρεσία κάθε χρόνο απαλλάσσονται της θητείας για λόγους υγείας. Ωστόσο πολλοί είναι οι νεοσύλλεκτοι που δηλώνουν ότι δεν αντέχουν χωρίς τον ηλεκτρονικό υπολογιστή τους και οι γιατροί τους απαλλάσσουν αποδεχόμενοι ότι είναι εθισμένοι στο Ίντερνετ»

τελικά στην Ελλάδα, έχουμε μείνει πολύ πίσω...
Αν υπήρχε τέτοιος νόμος εδώ, όλοι οι πληροφορικάριοι στο τει θα την είχαν κάνει με έλαφρα... (μας έχει κάψει η aDSL είναι η αλήθεια...)

φαντάσου τώρα διάλογο...
μπαίνει ο τυπάς ο νέος φορώντας μπλουζάκι "I am geek", με γουρλωμένα μάτια και πληκτρολογώντας στον αέρα...
νέος: εεε... ναι γειά σας... εεε... ξέρετε... εεε... έχω εθιστεί στο ίντερνετ... και...
Φινλανδός: ναι, βεβαίως παιδί μου, έλα να κάνουμε τις απαραίτητες εξετάσεις...
Έλληνας: και... δεν μου λες... μήπως ακούς και Ρέμο? ΒΡΕ ΟΥΣΤ!

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2005

Οι φυλές των προγραμματιστών...

ένα κορυφαίο ποστ που διάβασα τελευταία ήταν στο blog του tyxod (από τον οποίο πήρα και τον τίτλο για το συγκεκριμένο ποστ) για τις φυλές των προγραμματιστών.
Εκτός του ότι πάτησα τα τρελά τα γέλια όταν τα διάβασα, δεν έχασα ευκαιρία να προσθέσω (μετά από προτροπή του) και εγώ άλλες 2 φυλές, αυτή του "βλάκερ" και της "ντελικάτης προγραμματίστριας" τις οποίες και έχω ποστάρει εδώ.
Πλάκα θα έχει να μαζέψουμε πολλές :)

ο βλάκερ!
Ο βλάκερ παριστάνει τον hacker ενώ η πραγματικότητα δεν ξέρει που παν τα 4 και το μόνο πράγμα που έχει κάνει και έχει σχέση με την πληροφορική, είναι η δουλειά που είχε πιάσει σε internet cafe όταν ήταν 15 (α! είχε πάει και μια φορά σε LAN party, αλλά για να πιει καφέ).
Είναι όλη μέρα στο irc και στο #hellas με nick του τύπου "hackeras", "exeis_ena_bug" κτλ και σου πετάει εκφράσεις του τύπου "περίμενε 2 λεπτά και θα κάνω το πορτάκι από το cd-rom σου να ανοίξει", πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει ποτέ φυσικά.
Όταν μιλάει (και ειδικά όταν είναι κοπέλες μπροστά) του "ξεφεύγουν" λέξεις (σε άσχετες προτάσεις πάντα) όπως "TCP/IP", "open-source" κτλ οι οποίες φυσικά και δεν ξέρει τι σημαίνουν, αλλά φαντάζουν στο αφτί του πολύ "εξωτικές". Στον ύπνο του βλέπει όνειρα ότι είχε μπει στα απόρρητα του πενταγώνου. Όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει hacker.

η ντελικάτη προγραμματίστρια
Την ντελικάτη προγραμματίστρια την αναγνωρίζεις εύκολα από τον ήχο που κάνουν οι νυχάρες της στο πληκτρολόγιο καθώς και από τον ρυθμό με τον οποίο πληκτρολογεί (πάνω από όλα το μανικιούρ χρυσό μου!). Στον ελεύθερο της χρόνο (όταν δηλαδή τελειώσει το κομμωτήριο, το shopping κτλ) παίζει πασιεντζα και μπαίνει στο ίντερνετ για να διαβάσει τα ζώδια (έτσι για να λέει ότι "ουφ, ασχολήθηκα και λίγο με το Pc σήμερα"). Από γλώσσες προγραμματισμού ξέρει μόνο java και πάλι μόνο όσα ήταν εντός ύλης στο ΤΕΙ. Χρησιμοποιεί firefox γιατί έχει πιο trendy όνομα και έχει βάλει και theme με καρδούλες. Όταν ήταν μικρή, ήθελε να γίνει μοντέλο.

Κυριακή 12 Ιουνίου 2005

Νόμοι της Nenya...

Νόμοι του Μerfy σου λέει μετά ο άλλος. @@...
Όλοι οι νόμοι της γκαντεμοδυναμικής έχουν γραφτεί για εμένα. Όλοι. Απλά τους άλλαξαν το όνομα για να μην μου το πούνε στην μάπα. Τελείωσε.

Ο νόμος της Nenya για σήμερα: ακόμα και όταν είσαι ευτυχισμένος και νομίζεις ότι όλα σου πάνε καλά, κάτι θα βρεθεί που θα σου τα γαμήσει όλα.
Και την ψυχολογία μαζί.


Με συγχωρείς Κλεό για να νεύρα, αλλά εσύ ξέρεις τι γίνεται...

Σάββατο 11 Ιουνίου 2005

Tι ζητάω...

Θέλω να ξυπνήσω και να σε βρω δίπλα μου...

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2005

Εργασίες...

Μετά από 3,5 χρόνια στο ΤΕΙ, σήμερα έκανα για πρώτη μου φορά παρουσίαση εργασίας!
Εντάξει, δεν είχα και τις πολλές τις εργασίες στα τόσα εξάμηνα που πέρασαν, αλλά συνέχεια όταν χρειαζόταν κάποια παρουσίαση -πως τα έφερνε η τύχη- την "σκαπούλαρα" και ήμουν από τους λίγους που δεν παρουσίαζαν την εργασία τους τελικά!
Έτσι νόμιζα ότι θα γινόταν και σήμερα...

Μετά από 3 ώρες ύπνου, πήρα τα 3 λεωφορειάκια μου και με την μουσική στο τέρμα στα ακουστικά (δεν πίνω και καφέ, οπότε ποντάρω σε αυτό το είδος "ξυπνήματος") έφτασα μετά από ώρα στο ΤΕΙ. Μπήκα στην αίθουσα όπου ήμασταν 5 άτομα.
Ωραία, σκέφτηκα στην αρχή, θα είναι οικογενειακή υπόθεση τελικά η πρώτη μου παρουσίαση, είναι και πρωί-πρωί, οπότε σιγά να μην ακούν τι λέω... μια χαρά!
Η ώρα πέρασε και τελικά ήμουν η μόνη που δεν παρουσίασε την εργασία της (παααααααλι!) μιας και έμειναν στο τέλος μόνο 5 λεπτά, αλλά δεν προσφέρθηκα να κάνω την παρουσίαση με την σκέψη μήπως "γλίτωνα" και αυτήν την φορά.
Χαρές και εγώ, πιάνω την καθηγήτρια και την ρωτάω τι θα γίνει με εμένα τελικά (από ευγένεια το έκανα, μην φανταστείς ότι ανησύχησα κιόλας!). Η απάντησή της ήταν να την βρω μια μέρα την επόμενη βδομάδα για να της την παρουσιάσω.
Τέλεια! σκέφτηκα. Τυχερή και αυτήν την φορά!
...Ήμουν όντως όμως?

Μετά το μάθημα της θεωρίας, είχαμε και το εργαστήριο με την ίδια καθηγήτρια. Σήμερα ήταν η μέρα που θα ερχόταν ένα στέλεχος μιας επιχείρησης για να μας μιλήσει.
Περιμέναμε και εμείς, περιμέναμε... Κάποια στιγμή, μπαίνει η καθηγήτρια φουριόζα.
"μόλις επικοινώνησε ο κος Παπαδόπουλος ότι τελικά είναι πολύ απασχολημένος και δεν θα μπορέσει να έρθει σήμερα για να μας μιλήσει. Δεν πειράζει όμως, γιατί η Νenya από εδώ έχει να μας παρουσιάσει την εργασία της πάνω στο balanced scorecard και θα χαρούμε πολύ να την ακούσουμε!" και εκεί πέφτει και ένα χειροκρότημα.

Πλάκα μου κάνει η θεια, σκέφτηκα.
"εεε... κυρίαααα εεε δεν πειράζειιιι... εεε... μια άλλη φοράαααα..."
"γιατί?"
"εεεεεε... ξέρετεεεε... εεε... έχει πολύ κόσμοοοοο καιιιι..."
"μα, ακόμα καλύτερα!" (ακόμα καλύτερα για εσένα μαρή σκρόφα που να σου κοτσιλήσει πελαργός το αυτοκίνητο!)

Τέλος πάντων, όπως καταλαβαίνεις, την είχα πατήσει. Δεν γινόταν να με παρακαλάει η γυναίκα (ενώ μας κοιτούσαν όλοι) οπότε έκρυψα την ξινισμένη μου φάτσα, σηκώθηκα με αργές κινήσεις προσπαθώντας να το παίξω άνετη (πάνω απ'όλα το στυλ χρυσό μου!), πήρα της σημειώσεις μου και την δισκέτα μου (εν έτη 2005, να παραδίδουμε εργασία σε δισκέτα πληροφορικάριοι πράγμα! αν είναι ποτέ δυνατόν!!!) και ανέβηκα στο pc.
Απέναντι μου 50 ζευγάρια μάτια (δεν σου άρεσε πριν που ήταν μόνο 5, ε Nenyaki? ) και μεταξύ τους μια κοπελιά που είχε το θέμα της εργασίας μου ως πτυχιακή και η καθηγήτρια που στρογγυλοκάθισε λίγο πιο πέρα.
"Take your time" μου λέει, "έχουμε 2 ώρες μπροστά μας".

Τι 2 ώρες σκέφτομαι, που η παρουσίαση που είχα ετοιμάσει έπιανε με το ζόρι τα 5 λεπτά.

Τελικά, για να μην τα πολυλογώ, παρόλο το άγχος μου (είμαι και ντροπαλή η άτιμη! ) κάτι βρήκα και είπα και τελικά η παρουσίασή μου κράτησε περίπου 20 λεπτά (ε, έλεγα και καμία βλακεία για να περνάει η ώρα, πεταγόταν και η καθηγήτρια για να προσθέτει και πράγματα από την δικιά της εμπειρία, καταλαβαίνεις...).

Στο τέλος της παρουσίασης, μόλις η καθηγήτρια ρώτησε αν υπάρχουν ερωτήσεις πάνω στην εργασία, γύρισα και έριξα ένα θανατηφόρο βλέμμα σε όλους όσους με παρακολουθούσαν.
Πάλι καλά, δεν με ρώτησε κανένας τίποτα... μουχεχε!

Κορυφαίες φάσεις:
@Στον δρόμο για το ΤΕΙ κοιτούσα βαριεστημένη έξω από το παράθυρο. Σε ένα φανάρι, ένα τριαξονικό σταματάει δίπλα από το παράθυρο του λεωφορείου.
Και τι έγραφε στο πίσω μέρος ο αθεόφοβος?

"Passion truck.
Don't laugh! your daughter may be inside..."


Αν μη τι άλλο, κορυφαίοοοοοοοοοο!

@Μια στιγμή κατά την διάρκεια της παρουσίασης, η καθηγήτρια σηκώθηκε για να πει διάφορα πρόσθετα σχόλια, ενώ είχα τελειώσει την παρουσίαση, αλλά η οθόνη του pc προβαλλόταν ακόμα μέσω του προτζέκτορα, στον πίνακα.
Στο σημείο που είχε σταματήσει όμως αριστερά (και πως το πέτυχε η άτιμη!) το κουμπί "έναρξη" προβαλλόταν ακριβώς στο κούτελό της.
Γενικά η καθηγήτρια δεν παίρνει και πολλές στροφές σαν άτομο , οπότε καταλαβαίνεις ότι δεν χρειάστηκε και πολύ για να σκάσουμε στα γέλια... (πάλι καλά δεν πήρε χαμπάρι τον λόγο!)

Την προσεχή εβδομάδα, έχω άλλες 2 παρουσιάσεις εργασιών.
Ελπίζω να είμαι πιο τυχερή αυτή τη φορά...

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2005

erasmoιστορίες...

Θα παρουσιαστούν σε μερικά επεισόδια...
Ο χώρος? το blog του homo erasmus!

Αν έχεις όρεξη να διαβάζεις πέρνα μια βόλτα...

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΩ!
Μου φαίνεται ότι θα γράψω την ιστορία της ζωής μου εκεί... :D

αααααχ... erasmus... ωραίες εποχές...

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2005

Πρέπει να έχω κάποιο πρόβλημα...

...δεν εξηγείται αλλιώς!
Κάθε φορά που έχω πεταμένα τα πράγματά μου (και δεν είναι λίγες...) τα βρίσκω μια χαρά, ενώ αν κάνω την πλάκα και συμμαζέψω το δωμάτιο μου, δεν βρίσκω τίποτα...

...Τι κάνω λάθος?

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2005

Ξενερώματα...

τι πιο ξενερωτικό (αν υπάρχει τέτοια λέξη!) από το να ξυπνάς το πρωί και να βλέπεις ότι έχεις 5 καινούρια mail και είναι όλα spam???

Και είχα και εγώ μια χαρά ποιος με θυμήθηκε...

Κυριακή 5 Ιουνίου 2005

43 things...

Πριν κάμποσο καιρό, ανακάλυψα ένα αρκετά ενδιαφέρον site, το 43 things.
Eκεί μπορείς να γράψεις πραγματικά ό,τι σου έρχεται και ότι θέλεις να κάνεις, από μακρυπρόθεσμους στόχους και άπιαστα όνειρα, μέχρι και τι θα ήθελες να κάνεις αυτήν την στιγμή, αντί να κάθεσαι και να γράφεις στο blog σου...
Είναι περίεργο όταν βλέπεις τι θέλει να κάνει ο καθένας (ειδικά μερικά είναι άκρως τρελά και ασυνήθιστα), αλλά και να βλέπεις ότι υπάρχουν και άλλοι ανά τον κόσμο που θέλουν να κάνουν κάτι ίδιο με εσένα, οτιδήποτε και αν είναι αυτό...
έχω περάσει ήδη αρκετές ώρες χαζέυοντας αυτό το site. Mου αρέσει πολύ!

Σάββατο 4 Ιουνίου 2005

...που λέει και το σχετικό (άτεχνο) άσμα!

Χθες το βράδυ ανακάλυψα ότι μπορώ να πάω σε ένα party μόνη μου και να περάσω ΤΕΛΕΙΑ!

όταν φτιάξει το χέρι μου, θα σου τα πω...

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2005

#!%&$#@!$!!!!

άσε Κλεό, σήμερα έφαγα μια τούμπα που ήταν όλη δικιά μου...
ελπίζω τουλάχιστον να ήταν θεαματική, γιατί αλλιώς τζάμπα κόπος! (προσπαθώ να το δω χιουμοριστικά, γιατί αλλιώς...)

Εκεί που περπατούσα κουνιστή και λυγιστή που λες, βρέθηκα με τα μούτρα να μετράω τα πλακάκια.
Ο λόγος? η απότομη διαφορά ύψους σε ένα σημείο του ήδη διαλυμένου πεζοδρομίου.
Σηκώθηκα και ήμουν μέσα στα αίματα. Τρόμαξα και εγώ το καημένο και με έπιασε ένα "λαλά" που λέει και η Κa8y... (πάλι καλά δεν έσπασα κανένα δόντι...).
Μεσημεριάτικα κιόλας και δεν ήταν κανένας γύρω, ούτε καν ένας μπρατσαράς για να με σηκώσει! :P

Και τώρα σε ρωτάω... ναι, βέβαια, το είδα το πεζοδρόμιο έτσι όπως ήταν, αλλά τι να έκανα?
σάμπως υπάρχει κανένα που να είναι της προκοπής? ή μήπως να πήγαινα από τον δρόμο? αφού με τα παρκαρισμένα δεξιά και αριστερά, ίσα ίσα χωράνε και τα ίδια τα αυτοκίνητα να περάσουν.
αι σιχτίρ! αλλά τι να πω? στην Ελλάδα βρισκόμαστε... τρέχα βρες το δίκιο σου...

έχω να παραδώσω και τόσες εργασίες, αλλά με τον πόνο που έχω στους καρπούς (μάλλον έβαλα τα χέρια μου για στήριγμα, δεν κατάλαβα τόσο γρήγορα που έγινε...) πάει άλλη μία μέρα δουλειάς χαμένη...
ίσα ίσα γράφω και στο blog, αλλά είμαι ξάπλα και δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω... (καιρό είχα κιόλας να γράψω κάτι πατώντας ένα-ένα τα γραμματάκια στο πληκτρολόγιο... τι εκνευριστικό που είναιιιιιιιι!)

Ο απολογισμός: ένα βαθύ σκίσιμο στο μάγουλο, γρατσουνιές σε χέρια και πόδια, πόνος και πρήξιμο...
ελπίζω τουλάχιστον να μην μου μείνει κανένα σημάδι...

το μόνο ωραίο πάντως είναι ότι όλοι στο σπίτι με προσέχουν...

ε... και μερικοί από το τηλέφωνο... :)

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2005

Όνειρα...

Περίεργα πράγματα τα όνειρα...
Το ξέρω ότι είναι χαζό, αλλά ώρες ώρες με ανησυχούν...
Ποιός ξέρει αν σημαίνουν κάτι, ή αν προσπαθούν να μας "μιλήσουν" κατά κάποιον τρόπο...
Δεν με ανησυχούν αυτά που τα βλέπεις μια φορά και τα ξεχνάς μετά.
Με ανησυχούν περισσότερο αυτά που τα βλέπεις συνέχεια, επί μήνες...

Όταν ήμουν κάπου α΄ Λυκείου και επί πόσο καιρό, έβλεπα ότι έπιανα ένα ψαλίδι και έκοβα τα μαλλιά μου σε διάφορα μήκη...

Πολλές φορές βλέπω ότι προσπαθώ να φωνάξω, αλλά δεν μου βγαίνει η φωνή...

Τους τελευταίους μήνες βλέπω πολύ συχνά ότι γυρνάω πίσω στην Φινλανδία.

Δεν είναι το θέμα ότι γυρνάω πίσω, αλλά ότι πάντα μα πάντα ξεχνάω κάτι επειδή φεύγω βιαστικά και σε όλο το όνειρο σκέφτομαι αυτό το πράγμα που έχω ξεχάσει...
Τις περισσότερες φορές ξεχνάω το lanyard μου (μπορεί να είναι γελοίο, αλλά ήταν ένα είδος πρώτης ανάγκης εκεί!) και πολλές ακόμα, ξεχνάω το κασκόλ μου και το σκουφί μου.
Χθες ξέχασα τα μποτάκια μου...

Κοιτάω γύρω μου και είναι όλοι εκεί... Ακόμα και τα άτομα με τα οποία δεν μιλάμε πια...
η Αθηνά, ο Carlos, η Χρύσα, η Lorena...
και όμως, κατά έναν παράξενο τρόπο, σαν να χαίρομαι που τα βλέπω...
Χαίρομαι γιατί σκέφτομαι τις καλές στιγμές που περάσαμε μαζί...
και είχαμε καλές στιγμές...

Κάθομαι έξω με το χιόνι και δεν κρυώνω...
Γυρίζω στο σπίτι και το βλέπω αλλαγμένο... Μπαίνω στο δωμάτιό μου και έχει διαφορετικά πράγματα από τα δικά μου... άλλες φορές είναι πιο μεγάλο και άλλες πιο μικρό...
Και έχει μια ησυχία...

;;

Template by:
Free Blog Templates