Τετάρτη 30 Μαρτίου 2005

όχι πια σεξ!

Σήμερα που είναι η παγκόσμια μέρα αντισύλληψης, στο ΤΕΙ μας μοίραζαν cd linux...
Τα σχόλια δικά σας... :D :D :D


"όχι πια sex...
...μόνο linux!"

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2005

Έ-Έ-Έρχεται!

Το τελευταίο σαββατοκύριακο του Μαρτίου είναι από τις πιο αγαπημένες μου μέρες μέσα στον χρόνο.
Γιατί? επειδή αλλάζει η ώρα!
Η μέρα μεγαλώνει και σου φέρνει αισιοδοξία, ο καιρός καλυτερεύει, τα λουλουδάκια ανθίζουν, μαζεύουμε τα χειμωνιάτικα και στο μυαλό σου υπάρχει μόνο μία σκέψη...
...έρχεται η άνοιξη!

Σάββατο 26 Μαρτίου 2005

πάει η 25η...

Θυμήθηκα σήμερα μερικά πράγματα που κάναμε όταν είμασταν μικρά, στο σχολείο, ενόψει 25ης Μαρτίου...

στο δημοτικό: περιμέναμε πως και πως να έρθει γιατί πηγαίναμε στο σχολείο με τα "καλά" μας και ακούγαμε τραγουδάκια :) Και συνέχεια ευχόμασταν ανήμερα την 25η να έχει καλό καιρό γιατί κάθε 25η μετά την παρέλαση τρώγαμε το πρώτο παγωτό του χρόνου! (και αν δεν είχε καλό καιρό, έπρεπε να περιμένουμε μέχρι την Κυριακή του Πάσχα...)
Τι χαζά που είμασταν... μετρούσαμε συνέχεια πόσα παγωτά είχε φάει ο καθένας...
πάντα όμως μας "ξέφευγαν" μερικά στο μέτρημα...
-πόσα παγωτά έχεις φάειιιιιι?
-Εγώ πέντε! εσύυυυ?
-εγώ τεσσ... εεε... έξι!
-χαζή! τέσσερα πήγες να πεις!
-είσαι ζηλιάρης επειδή σε κέρδισα πάλι! :P
-μαμααααααααααααααααααααααααααααααααα!!!

στο γυμνάσιο: περιμέναμε πως και πως να έρθει για να μπούμε στην χορωδία για να χάνουμε μάθημα με τις "πρόβες" (αν και ποτέ δεν είχα πάει γιατί ήμουν η μόνη ίσως που είχε το "γνώθι σαυτόν" ότι είναι φάλτσα...).
Πάντα όμως με έβαζαν (!!!) να απαγγέλω ποιήματα επειδή υποτίθεται ότι είχα καθαρή φωνή για απαγγελίες (σύμφωνα με τις φιλόλογους που κατά έναν παράξενο τρόπο με έβαζαν πάντα στο μάτι και στο μάθημα των κειμένων με έβαζαν κάθε φορά να διαβάζω δυνατά αποσπάσματα των 2-3 κτλ σελίδων και μου έβγαινε η γλώσσα! %@$%^@!!!) , γεγονός το οποίο μισούσα, γιατί κάθε φορά που ανέβαινα σε τόσο κόσμο για να πω το ποίημα, με το ζόρι κρατιόμουν να μην λυποθημήσω από το άγχος μου, ενώ είχα κιόλας να κοιμηθώ από τα προηγούμενα 2-3 βράδια...
Επίσης θυμάμαι ότι κάθε φορά φεύγαμε σχεδόν τρέχοντας από την κεντρική πόρτα όταν παίρναμε χαμπάρι ότι την έχει στήσει απέξω το τοπικό κανάλι για να μας ρωτήσει εάν ξέρουμε τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου...
"εεε είναι η μέεεερα πουυυυ... εεε... ο Παπαφλέσας εεε... είπε το όχι εεεε και τον σούβλησαν!!!"

στο λύκειο: περιμέναμε πως και πως να έρθει γιατί χάναμε πάντα 2 μέρες (1 για την γιορτή και την επόμενη για την παρέλαση) το οποίο όσο να'ναι δεν ήταν και λίγο πράγμα μέσα στα τόσα μαθήματα που είχαμε κάθε βδομάδα με σχολείο, φροντιστήριο, ιδιαίτερα και σχέδιο (για τον καημό μου με τα "καλλιτεχνικά" θα σου τον πω άλλη φορά φιλενάδα...).
Κάθε φορά μετά την γιορτή (την οποία βαριόμασταν τρομέρα και με το ζόρι σηκωνόμασταν να πάμε μόνο και μόνο επειδή θα παίρναμε απουσίες) πηγαίναμε στην πλατεία ή στην παραλιακή (ανάλογα την πόλη!) στις λεγόμενες "high" καφετέριες και χαζοχαιρόμασταν γιατί θα μοιάζαμε με "μεγάλους" και θα είμασταν πολύ "trendy".
Οι κοπέλες δε που κάναμε παρέλαση, κάθε φορά εμφανιζόμασταν στολισμένες και βαμμένες, με τακουνάρες και όσο πιο γίνεται μίνι την φούστα (το μήκος της οποίας υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να ξεπερνάει το γόνατο...).
Mε το ζόρι την γλίτωσε η γυμνάστρια μόλις με είδε στην α' λυκείου να σκάω με μίνι φούστα και σκίσιμο... αλλά τι να κάνω? αφού μετά θα πηγαίναμε για καφέ!

απόσπασμα από α' Λυκείου στην Αλεξανδρούπολη την ημέρα της παρέλασης με την γυμνάστρια μας, μια κομψότατη κυρία ...120 κιλών την οποία και φωνάζαμε... Πετρουλάκη! ;)
(ας πούμε ότι με λένε Κωνσταντινίδου, για να μην πέσουμε σε κανέναν γνωστό και μας κράξει!):

Πετρουλάκη: για στοιχηθείτε όλες να σας δω! εν δυο, εν δυο, ένα! ένα! φρρρρτ φρρρρτ...
Αμπατζίδου τι τακουνάρες είναι αυτές κοπέλα μου? ρεζίλι θα με κάνεις! ΕΞΩ!
φρρρρτ φρρρρτ... Τσιροπούλου με μπότες μου ήρθες?!?!?!? πας καλά? βγες από την σειρά ΑΜΕΣΩΣ!!! φρρρρτ φρρρρτ...
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΙΙΙΙΔΟΥΥΥΥ!!!
me (αναίσθητη) : μάλιστα κυρία!
Πετρουλάκη: τι σκίσιμο είναι αυτό καλό μου?!?!?! και δεν είπαμε μακριά φούστα? ΜΑΚΡΙΑ!!! ξέρεις τι σημαίνει μακριά? τι να σε κάνω τώρα εσένα?? ααααααααχ!!! και δεν έχω και άλλες! με 2 τετράδες θα παρελάσω έτσι όπως πάμε!!! γρήγορα!!! βελόνα και κλωστή! ΒΕΛΟΝΑ ΚΑΙ ΚΛΩΣΤΗΗΗ!!!
Η οποία δεν βρέθηκε όπως καταλαβαίνετε, με αποτέλεσμα (αντί να με διώξει και εμένα όπως περίμενα και ήλπιζα), να με αλλάξει σειρά και από τέρμα αριστερά που ήμουν, να με πάρει τέρμα δεξιά, επειδή όπως είπε επειδή το σκίσιμο ήταν στο αριστερό μου μπούτι (με το συμπάθειο), αν με έβαζε δεξιά, δεν θα φαινόταν και τόσο... (γειά σου ρε Πετρουλάκη με τις ιδέες σου!)
Εμένα έτσι και αλλιώς με βόλευε περισσότερο, γιατί απο την δεξιά μεριά ήταν οι επίσημοι στην Αλεξ/πολη, μπροστά από την στρατιωτική λέσχη.
Όχι, δεν έχω βίτσια με τους επίσημους, απλά θα με έπαιρνε καλύτερα ο μπαμπάς με την κάμερα! :) (σου έκανα και την επίδειξη, οπότε μπορώ να συνεχίσω... :D ).

ως φοιτήτρια... δεν μπορώ να πω ότι έχω καταλάβει εθνική "εορτή" ως τώρα... συνήθως κοιμάμαι το πρωί και χάνω την παρέλαση, ή αν δεν κοιμάμαι, δεν βρίσκω κάποιον που να έχει όρεξη να πάμε... μια φορά μόνο είχα κατέβει να δω την στρατιωτική της 28ης...
Μετά δε, αποφεύγω να πηγαίνω για καφέ επειδή ξέρω ότι θα γίνεται χαμός και άντε να βρεις να κάτσεις σε καμιά καφετέρια...

Το ξέρω ότι παλιά στο σχολείο περίμενα να περάσει ο καιρός για να γίνω φοιτήτρια και "να κάνω ό,τι θέλω" (ποιός από εμάς δεν έβλεπε το να μην πάει στην παρέλαση/γιορτή, ως μια προσωπική "επανάσταση"?), αλλά η αλήθεια είναι ότι μου έχουν λείψει όλα αυτά τα χαζά που κάναμε στο σχολείο...
Όλες αυτές οι φάσεις που πέρασαν και δεν θα τις ξαναζήσουμε ποτέ...

"Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις, στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα..."

ακούγαμε κάποτε στις εκδρομές...
που να ξέραμε...

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2005

... επιτέλους συνήλθα!

είμαι πολύ χώμα για να κάνω ποστ, αλλά έχω να δηλώσω το εξής...

Μετά από 3 ψυχοφθόρους μήνες εξεταστικής (από 10 Ιανουαρίου παρακαλώ!), σήμερα πέρασα 11 ώρες έξω από το σπίτι, εκ των οποίων τις 8 τις πέρασα στα μαγαζιά...
...Τσιμισκή αγάπη μου!!!

επιτέλους! επανήλθα στο φυσιολογικό μου!

αχ... τι σου είναι η ελευθερία...


Ps. η καλύτερη ευχή που άκουσα για την εξεταστική: "άντε! καλή λευτεριά!"
γειά σου ρε Πόπη!!! :D

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2005

ποστ γραμμένο υπό την επήρεια σοκολάτας...

να σου πω τον πόνο μου ρε φιλενάδα, γιατί εσύ ως θηλυκό, θα με καταλάβεις καλύτερα...
κάθε φορά που τρως κάτι απολαυστικό, λαχταριστό, σιροπιαστό, ζαχαρωτό, με λίγα λόγια "νιαμ νιαμ" μετά δεν σε πιάνουν τύψεις?
γιατί οι άτιμες? αφήστε με να φάω όλες τις σοκολάτες του ψυγείου γμτ!
τι και αν δεν τις καίω επειδή έχω εξεταστική και κάθομαι συνέχεια?
εεε... κάποτε θα τις κάψω!
(ειδικά μόλις πιάσουν οι ζέστες και αρχίσουν τα φουστάκια εκεί να σε δω...)

γιατί να αισθάνεσαι άσχημα όταν τρως μερικές σοκολατίτσες?
έτσι και αλλιώς οι άντρες δεν λένε ότι μας θέλουν με καμπύλες?
ε, αν έχω και καμία παραπάνω, τι πρόβλημα υπάρχει? ακόμα καλύτερα!
(είχα δεν είχα, την βρήκα την δικαιολογία για να τρώω περισσότερες!) :D

θα φάω τα παστάκια όλου του κόσμουυυυ
γιατί εσύ ήσουν η ζωή μου, το φως μουυυυ...

πόσο θά'θελα να είχα ένα και δύο και τρία και τέσσερα προφιτερόοοολ...

ααααχ... άτιμη ζωή, μας έριξες στου ψυγείου τα βάθη...

να πεθάνουνε οι πάστες, να πεθάνουνεεεε!!!!


αχ... χάζεψα βραδιάτικα... %)

Τρίτη 22 Μαρτίου 2005

Αποχαιρετισμοί...

μπορεί να μην βρήκα τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω εκείνη την ημέρα και τις στιγμές της, αλλά μερικά γεγονότα, δεν μπορείς να τα περιγράψεις με λόγια...
χάνουν την μαγεία τους και την έντασή τους...


πάλι θα μου πεις ότι θυμάμαι ημερομηνίες...
πως να ξεχάσω όμως καταστάσεις που ένιωσα τόσο έντονα?
πόσο μάλλον όταν είναι και μαζί σου...

Πριν ένα χρόνο, σαν σήμερα, σε αποχαιρετούσα...

καθόμασταν πολύ ώρα στην μεγάλη αίθουσα ανάμεσα στον κόσμο που πηγαινοέρχονταν συνεχώς... προσπαθούσαμε να κάνουμε ο ένας τον άλλον να ξεχαστεί (όσο γινόταν) κάνοντας και λέγοντας χαζά...
αλλά δεν γινόταν...

Είχα περασμένα τα χέρια μου γύρω σου... από ένα σημείο και μετά δεν ξέρω αν σε αγκάλιαζα, ή αν προσπαθούσα να σε κρατήσω κοντά μου για να μην φύγεις...
Όσο περνούσε η ώρα δεν έβρισκα το κουράγιο να λέω "αστεία", τα οποία άλλωστε, με το ζόρι τα έλεγα, προσποιούμενη ότι δεν συμβαίνει τίποτα...
Όσο περνούσε η ώρα δεν έβρισκα το κουράγιο καν να μιλήσω... δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου εκείνες τις τελευταίες στιγμές που περνούσαμε μαζί...
και δεν μπορούσα να σταματήσω...

Μερικές φορές δεν βρίσκεις λόγια για να περιγράψεις τα συναισθήματα που έχεις...
Μερικές φορές, δεν χρειάζεται κιόλας να τα περιγράψεις...

Όσο και αν προσπαθούσα να σταματήσω τον χρόνο, αυτός έτρεχε...
ούτε καν περνούσε, έτρεχε... και σε έπαιρνε μακριά...

Προσπαθούσες να μου δώσεις κουράγιο, έκανες ότι δεν έτρεχε τίποτα και με "μάλωνες" που στεναχωριόμουν... Και όμως το ήξερα ότι στεναχωριόσουν και εσύ και ας μην το έδειχνες...
Το έλεγαν τα μάτια σου...

Έπρεπε όμως να φύγεις... πήραμε βαθιές ανάσες και σηκωθήκαμε...
από τα μεγάφωνα με το ζόρι προσπαθούσαν να προφέρουν το ονοματεπώνυμό σου...
Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά και μετά έφυγες... όσο σε έβλεπα που απομακρυνόσουν τόσο τα δάκρυα έτρεχαν... και δεν μπορούσα με τίποτα να τα συγκρατήσω...

Λίγο πριν χαθείς στο βάθος του διαδρόμου γύρισες και με κοίταξες...
το βλέμμα σου τα έλεγε όλα...
δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την εικόνα...
όσα δεν μου είπες τόσες μέρες που είμασταν μαζί, μου τα είπες τότε, σε μια στιγμή...

Ξαφνικά έμεινα μόνη μου. Το κενό που ένιωσα μέσα μου με τρόμαξε.
Πρώτη φορά αισθανόμουν τόσο μόνη μέσα σε τόσο κόσμο...
Τόσο "ξένη" και αόρατη... σαν χαμένη...
"τι θα κάνω τώρα?" σκέφτηκα... τι θα κάνω χωρίς εσένα... :(

Ο κόσμος που περνούσε βιαστικά δίπλα μου με ζάλιζε. Τρέξιμο, έλεγχοι, εισητήρια, βαλίτσες, καρότσια, αναγγελίες... μου ήρθε να ουρλιάξω!

Κατέβηκα σαν υπνωτισμένη τις σκάλες και πήρα το λεωφορείο... ούτε κατάλαβα πως έφτασα στον σταθμό και πήρα το τρένο...
Έφτασα σπίτι και δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν... Μπήκα στο δωμάτιο μου και μου φαινόταν διαφορετικό... τόσο άδειο...
Άδειο, χωρίς εσένα...
Ξάπλωσα... τα χέρια μου είχαν ακόμα το άρωμα σου...
"ακόμα μια φορά μακρια", σκέφτηκα και αποκοιμήθηκα...

Πριν ένα χρόνο, σαν σήμερα, σε αποχαιρετούσα... εκεί...
στο αεροδρόμιο στο Ελσίνκι...


Και το τρένο αεροπλάνο πια χάνεται και εσύ πάλι μακριά μου...
Και ήθελα τόσα να σου πω, πως σ'αγαπώ να σου φωνάξω...
που λέει ένα τραγούδι...

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2005

με'γειά μου!

...και να που ήρθε τελικά η στιγμή να φτιάξω και εγώ το δικό μου "blog" (όρο που εισήγαγε στο λεξιλόγιό μου πριν από μερικές μέρες η Ka8y) και εγώ σαν γνήσια ζηλιάρα (μην χαλάσω και το όνομα που έχω στην πιάτσα!) περίμενα πως και πως να τελειώσει η εξεταστική μου για να φτιάξω το δικό μου...


Αγαπητό ημερολόγιο,
δεν μου αρέσει αυτή η αρχή. Θέλω να σου βγάλω ένα όνομα... πως να σε λέω? να σε λέω... Κλεοπάτρα? ναι, ναι... το Κλεοπάτρα μου αρέσει... έτσι θα σε λέω από εδώ και πέρα...
πάμε πάλι λοιπόν...
Αγαπητή μου φίλη Κλεοπάτρα...


κάπως έτσι ξεκινούσα όταν ήμουν μικρή κάθε ημερολόγιο μου... πάντα με την ίδια φράση "δεν μου αρέσει αυτό, θα σου βγάλω ένα όνομα..."
Μπορεί να ακούγεται "χαριτωμένο", αλλά δεν ήταν δικιά μου σκέψη όλο αυτό. Το είχα πετύχει παλιά, κάπου στο δημοτικό, στο βιβλίο "της γλώσσας" και από τότε έψαχνα ευκαιρίες για να ξεκινάω συνέχεια ημερολόγια μόνο και μόνο για να γράφω αυτή τη φράση στην αρχή (ε ρε με τι την βρίσκει ο κόσμος!!!). Και με αυτό το όνομα το Κλεοπάτρα, πώς είχα κολλήσει τόσο άσχημα? ποιος ξέρει...
Ποτέ δεν κρατούσα ημερολόγιο όμως... ποτέ... κάθε φορά έλεγα ότι θα γράφω κάθε μέρα (ή έστω μέρα παρά μέρα) κάτι σε μια σελιδούλα, αλλά ποτέ δεν το τήρησα...
Είναι όπως κάθε φορά που ξεκινάει το εξάμηνο στην σχολή και λες "φέτος θα παρακολουθώ συνέχεια όλες τις θεωρίες" αλλά ποτέ δεν το κάνεις στο τέλος... Το λες όμως κάθε φορά...

Και να σου πω και κάτι φιλενάδα? (έτσι μπορώ να σε λέω τουλάχιστον? ας κρατήσω κάτι από τα παλιά...)
τώρα εσύ δηλαδή πιστεύεις ότι είσαι ημερολόγιο? το ημερολόγιο είναι κάτι προσωπικό, δεν είναι για exhibition (oh... στα αγγλικά το είπα? :D ). Εσύ (και λυπάμαι που στο λέω έτσι κατάμουτρα) αλλά είσαι λίιιιγο μούφα (γιαλαντζί όπως μου έμαθε και ένα τερατάκι... κάπως έτσι πρέπει να γράφεται...).
Είσαι λίγο σαν... χμ... τα reality. Όλοι εκεί μέσα υποτίθεται ότι είναι ειλικρινής κτλ, αλλά ποτέ δεν ξεχνούν ότι υπάρχουν και οι κάμερες...
Έτσι είσαι και εσύ... ό,τι και αν γράψω, δεν γίνεται να μου βγει από το μυαλό ότι κάποιος, κάπου, κάποτε θα το διαβάσει...
Σου διάλεξα και ένα ροζ, χαζό χρωματάκι, για να γίνεις πιο χαριτωμένη... έτσι δεν είναι τα κοριτσάκια?

Καλή μας αρχή λοιπόν... φιλενάδα...

;;

Template by:
Free Blog Templates