Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2005

Άντε και του χρόνου!


Μπράβο στα παιδιά!
Θαυμάσαμε μια εθνική διαφορετική. Μια εθνική που έπαιξε σωστό μπάσκετ ακόμα και όταν το σκορ είχε ξεφύγει. Έχουμε καλή ομάδα και το απέδειξαν σήμερα.
Μας το χρωστούσαν.

ένα παραπονάκι όμως...
όταν είναι για ποδόσφαιρο, όλοι τρέχουν.
Το μπάσκετ το έχουν λιγάκι γραμμένο στην Ελλάδα...

Πάλι καλά μετά τον τελικό μαζεύτηκε κόσμος στον λευκό και καταλάβαμε λίγο την νίκη, γιατί το Σάββατο το βράδυ μετά τον αγώνα με την Γαλλία (το οποίο είχε και κάποιο ενδιαφέρον βρε παιδί μου!), ήμασταν εμείς και εμείς...

Ας είναι... μην γκρινιάζουμε χρονιάρα μέρα!

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2005

Houston, we have a problem!

Πριν λίγο, μπήκα στο blog μου με Internet explorer, έτσι, από περιέργεια, για να δω τι παίζει και παρατήρησα ότι μου τα δείχνει τελείως κουλά!
Με τον firefox όλα είναι μια χαρούλα.

και είμαι και πληροφορικάρια... γμτ!
Τουλάχιστον όταν δεν έχεις ιδέα από αυτά και είσαι κοριτσάκι, εμφανίζεται πάντα ένα αγοράκι (επειδή έχουν και μία Α άνεση με αυτά τα πιο πολλά) και σε βοηθάει.
Ειδικά αν είσαι και μικρό και ροζ κοριτσάκι και κάνεις και λίγα γλυκά ματάκια , τότε τρέχουν όλοι (μεταξύ μας, πάντα πιάνει αυτό )

Τώρα όμως? γμτ! γμτ! γμτ!
Εμπρός λοιπόν καλή μου HTML!

Μακάρι να ήξερα τι φταίει και πως να το διορθώσω.
Όχι ότι έχω και πολύ όρεξη για να ψάξω...

γμτ! γμτ! γμτ!

help!

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2005

...

Ay amor me duele tanto...
Me duele tanto... :(


Estoy esperandote...

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2005

Αντιγραφές...

-Έλα Nenyaki, πώς έγραψες σήμερα?
-Δεν ξέρω ...ρώτα την Μαρία!


(εεε... έκανα μια ζαβολίτσα και εγώ, τελευταίο μάθημα εξεταστικής σήμερα, να μην μου έμενε για το άλλο εξάμηνο... )
αν δεν τα κάνω τώρα που είμαι μικρό, πότε θα τα κάνω? χιχι! :D :D

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2005

Όταν βαριέσαι να διαβάσεις...

κάνεις ποστ στο blog του homo erasmus...

(...ζήλεια darthiir! )

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2005

Φάτε μάτια ψάρια! :P

Κρίσεις απαισιοδοξίας?
...ίσως. Θα μου περάσει.
Όπως πάντα :)

Σήμερα πάντως είμαι καλύτερα. Πριν λίγο έκοψα και την τουρτίτσα μου και άκουσα και το τραγουδάκι :)
Η τούρτα, τι άλλο? black forest, όπως και κάθε χρονιά.
Νιαμ νιαμ!


PS. φυσικά και δεν πήρα κεράκι ερωτηματικό (δεν είμαι και τοοοοσο ψωνάρα!), αλλά είναι photoshopιά :D
Δεν θα τα αποκαλύπτουμε και όλα στο blog μας, έτσι? ;)

Μόνο 24 ώρες...

Αγαπητή μου Κλεό...
σήμερα έχω τα γεννέθλιά μου. Και όμως δεν αισθάνομαι κάτι διαφορετικό...
Όχι ότι αλλάζει κάτι όταν σύμφωνα με τα χαρτιά είσαι έναν χρόνο παραπάνω στην ηλικία.
Εννοώ ότι δεν αισθάνομαι ότι σήμερα είναι τα γεννέθλιά μου...

Κάθε χρονιά όταν πήγαινε η ώρα 12 τρελαινόταν το κινητό μου με μηνύματα φίλων με ευχές για χρόνια πολλά, όλη την ημέρα ήμουν μέσα στην τρελή χαρά, έπαιρνα συνέχεια δώρα, είχα προετοιμασίες και το βράδυ είχα πάρτυ με πολύ κόσμο...
Φέτος έχω την αίσθηση ότι απλά είμαι μια υπενθύμιση στο κινητό ορισμένων.

Δεν ξέρω, μάλλον είμαι πολύ κακομαθημένη, αλλά όταν έχω γεννέθλια θέλω όλοι να με κάνουν να αισθάνομαι ότι είμαι ξεχωριστή. Μόνο για 24 ώρες.
Δεν είχα ποτέ παράλογες απαιτήσεις αυτήν την μέρα, αλλά θέλω οι κοντινοί μου άνθρωποι (και φίλοι) να με κάνουν να αισθάνομαι ότι έχω γεννέθλια, ξέρεις, νταντέματα, μικρά χατηράκια και τέτοια χαζά...
Όπως και όταν κάποιος δικός μου έχει γεννέθλια, θέλω να τον κάνω να αισθάνεται ότι η ημέρα αυτή είναι διαφορετική από όλες τις άλλες, έτσι, επειδή έχει γεννέθλια...

Γιατί την αισθάνομαι ως την μοναδική special μέρα του χρόνου την σημερινή.
Και ας είναι ξεχωριστή μόνο για εμένα.
Αξίζω 24 ξεχωριστές ωρίτσες μέσα στον χρόνο πιστεύω...

Τις τελευταίες 2 χρονιές, τα γεννέθλιά μου δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Ίσα ίσα μπορώ να πω ότι σε μερικές φάσεις ήταν χειρότερα και από τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου...
Φέτος πολύ απλά, δεν περιμένω να γίνει τίποτα.

Ας ήσουν εδώ να κάνεις ξεχωριστή την ημέρα :(

Δεν ξέρω... ίσως και να είμαι κουρασμένη...

Χρόνια πολλά Nenyaki...

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2005

οοps! I did it again!

Πάλι έπιασα την πάρλα στο blog του homo erasmus...

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2005

Αρχή σχολικής χρονιάς...

Κάθε χρονιά στις 11 Σεπτέμβρη άνοιγαν τα ρημάδια τα σχολεία. Δεν μπορώ να πω ότι χαιρόμουν ιδιαίτερα την ημέρα αυτή και ο λόγος δεν ήταν φυσικά επειδή είχε τελειώσει το καλοκαίρι και άρχιζαν τα μαθήματα...

Πριν κάμποσο καιρό υπήρχε μια διαφήμιση που έδειχνε μια σχολική αίθουσα, ένα κοριτσάκι με τα καλά του και με την τσάντα στον ώμο μπροστά από τον πίνακα, την δασκάλα να το παρουσιάζει στους μαθητές και όλοι μαζί έλεγαν "Καλημέεεεραααα Αννούυυυλααα!".
Ε, κάπως έτσι γινόταν και με εμένα και δεν ήταν καθόλου διασκεδαστικό.

Δεν ξέρω αν ήμουν κοινωνική ή αν έγινα.
Πιστεύω ότι αρκετές φορές μάλλον με πίεσαν οι καταστάσεις να γίνω.
Μπορεί να με πίεσα και εγώ...

Χρονιά παρά χρονιά που λες, εμφανιζόμουν μόνη μου σε ένα σχολείο όπου δεν ήξερα κανέναν. Το μισούσα αυτό.
Από την πρώτη κιόλας μέρα, έπρεπε να δικτυωθώ, πριν δημιουργηθούν οι παρεούλες της χρονιάς, και εγώ μείνω απέξω και μετά δεν είχα κάποιον να μιλήσω.

Μισούσα την στιγμή που χτυπούσε το κουδούνι για να μαζευτούμε και έπρεπε να αφήσω την μαμά μου, την μόνη γνωστή μου ανάμεσα στα τόσα άτομα που υπήρχαν γύρω μου.
Όταν μας έβαζαν να στοιχηθούμε κατά τμήματα, έπιανα όποιο κοριτσάκι μου φαινόταν πιο συμπαθητικό και το ρωτούσα "Γειά σου, με λένε Nenya, θέλεις να καθίσουμε μαζί?" και παρακαλούσα να βρω γρήγορα κάποιο διαθέσιμο.
Ήταν μια standard διαδικασία, η οποία έπρεπε να εκτελεστεί σωστά, πολύ γρήγορα και πάντα πριν ανέβουμε στην αίθουσα και πιάσουμε τα θρανία (γιατί τότε θα ήταν πολύυυυ αργά), με την ευχή πάντα να μην έπεφτα σε κανένα μπάζο και το φορτωνόμουν για όλη την διάρκεια της χρονιάς.

Με πείραζε πολύ που έβλεπα ότι τα άλλα παιδάκια ήταν ήδη γνωστά μεταξύ τους και έκαναν παρέα. Τα κοριτσάκια είχαν ήδη την καλύτερή τους φίλη, πιανόντουσαν χεράκι-χεράκι και σχημάτιζαν πηγαδάκια. Όλα ήδη ήξεραν πιο παιδάκι ήταν το πιο συμπαθητικό, το πιο ηλίθιο, το πιο γκρινιάρικο, το πιο φλώρικο, το πιο κλαψιάρικο, ο καλύτερος μαθητής, κτλ...
Εγώ έπρεπε να τα ανακαλύψω όλα.

Μισούσα το ότι όλοι με κοιτούσαν σαν να είμαι εξωγήινη.
Μισούσα που οι καθηγητές δεν μου έβαζαν βαθμούς ακόμα και όταν τους άξιζα επειδή δεν με ήξεραν και επειδή δεν ήμουν η κόρη της Φρόσως, η εγγονή του μπαρμπα-Θανάση ή το ανίψι της κυρα-Λενιώς.
Μισούσα το ότι έπρεπε να εξηγώ κάθε φορά από που είμαι, από που ήρθα, γιατί άλλαξα πόλη, γιατί θα φύγω πάλι (Και αυτήν την διαδικασία την μισώ ακόμα).
Μισούσα που ήμουν πάντα "η καινούρια".

Όταν είσαι μικρός δεν σε πειράζει. Δηλαδή σε πειράζει, αλλά όχι τόσο πολύ.
Όταν είσαι μικρός, το μόνο που θέλεις είναι να παίζεις. Αν βρεις παιδάκια να παίζεις, είσαι μέσα στην καλή χαρά.
Όταν μεγαλώσεις τι γίνεται όμως?
Όταν σκάσεις μύτη στο προαύλιο και δεν έχεις την μαμά σου να σε συνοδεύει?
Όταν είσαι ανάμεσα σε δεκάδες άτομα και δεν ξέρεις κανέναν?
Όταν είσαι σε έναν χώρο όπου είναι όλοι κατά ομάδες, χαίρονται, σταυροφιλιούνται, χαιρετιούνται, φωνάζουν κτλ και εσύ είσαι μόνη σου στην άκρη?

Όταν μεγάλωσα, τα πράγματα ήταν πολύ πιο διαφορετικά και αρκετά πιο δύσκολα ως προς το ψυχολογικό μέρος της υπόθεσης.
Και όμως, έπιανα στο άσχετο την κουβέντα από την πρώτη μέρα σε όσα πιο πολλά άτομα μπορούσα, ήθελα δεν ήθελα. Δεν γινόταν και αλλιώς...

Τις χρονιές στις οποίες δεν άλλαζα σχολείο (οι οποίες δεν ήταν και πολλές) την πρώτη μέρα που πατούσα στο σχολείο έψαχνα να βρω άτομα τα οποία καθόντουσαν μόνα τους πρώτη μέρα και πήγαινα και τους μιλούσα και τα έπαιρνα μαζί στην παρέα μου και τα σύστηνα σε όποιον έβρισκα μπροστά μου.
Ακόμα και αν δεν είμασταν ίδια τάξη με το καινούριο παιδάκι, έπιανα άτομα στο άσχετο που ήταν ίδια τάξη με το παιδί και τα σύστηνα μεταξύ τους για να έχει παρέα.
Ακόμα και τώρα στο ΤΕΙ, στην αρχή κάθε εξαμήνου που έρχονται οι καινούριοι, όταν δω κάποιον και κάθεται μόνος του, ψιλοχαμμένος, τον πιάνω και αρχίζω να του μιλάω.

Γιατί και εγώ αυτό ήθελα ρε γμτ να μου κάνουν.
Να έρθει κάποιος και να μου μιλήσει.

Αϊ στο καλό... στεναχωρήθηκα βραδιάτικα :(

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2005

Κάποιος χθες μου μίλησε για 'σένα...

η μόνη μας διαφορά (και αυτή που φταίει για όλα) είναι ότι εγώ κάποτε σε είδα σαν φίλη.
Εσύ δεν με είδες ποτέ...

Άραγε θα σας ξαναδώ...

...ποτέ?

Δεν μπορώ να το ονομάσω "blogmeeting" αυτό που έγινε χθες, δεν μου κάθεται καλά...

Έφτασα στο σημείο που είχαμε ραντεβού, βελτιώνοντας το ατομικό μου ρεκόρ κατά 19 λεπτά (έφτασα στις 21.11). Το feeling που είχα ήταν σαν να πήγαινα να συναντήσω τίποτα φιλαράκια.
Και έτσι έγινε.

Κάναμε κάμποση ωρίτσα μέχρι να συναντηθούμε και να αποφασίσουμε που θα καθίσουμε. Τελικά βρεθήκαμε σε ένα μαγαζάκι πίσω από την Αγία Σοφία. Στον δρόμο προς τα εκεί είχε πολύ πλάκα μιας και πηγαίναμε λίγο σαν μεθυσμένα, ο ένας από εδώ, ο άλλος από εκεί, εγώ με την Ttallou στην μέση του δρόμου κτλ.

Ήταν αρκετά διαφορετικά από την προηγούμενη φορά και μου άρεσε καλύτερα έτσι. Δεν ήταν ακριβώς meeting. Ήταν ένας καφές μεταξύ φίλων, ή τουλάχιστον έτσι το είδα εγώ.
Τώρα δεν είχαμε τα "ποίος είσαι εσύ", "με τι ασχολείσαι εσύ", καταιγισμό από flash, 57039485720397 αλλαγές θέσεων μεταξύ μας κτλ.
Συζητούσαμε όλοι χαλαρά σαν να γνωριζόμαστε από καιρό.
Πέρασα πολύ ωραία, αλλά έγινε κάτι το παράδοξο. Αν και δεν έβαλα γλώσσα μέσα (typical me), θα ήθελα να είχα συζητήσει περισσότερο με μερικά άτομα.
Δεν καταλήξαμε στο τέλος στην Ναυαρίνου, αν και οι γυναίκες τις παρέας είχαμε προετοιμαστεί για εκεί. Κρίμα επίσης που δεν μπορούσα να πάω και εγώ στην συναυλία από τα Μωρά στη φωτιά με τα παιδιά, αν και λίγο έλειψε να με πείσουν (φταίει όμως που αποφάσισα να το παίξω συνειδητοποιημένη φοιτήτρια! μέρα που διάλεξα και εγώ!)

Με λίγα λόγια...
Πήραμε κρυφά video με την καλή μου Ttallou (που έκανε τον φωτορεπόρτερ της βραδιάς μαζί με τον Oneiro), τoν Telson όταν έκανε τις απίστευτες περιγραφές άλλων γνωστών bloggers, συζήτησα με τον Tyxod για το μέλλον μου, πρόσεχα τον Zpi να μην βγάλει φωτογραφίες όλα τα ποτήρια που υπήρχαν στο τραπέζι (τελικά που ξέφυγε ένα κηροπήγιο), φοβήθηκα με το θανατηφόρο βλέμμα του Λεμονιού που με κοιτούσε κάθε φορά που έλεγα κάτι (αν και εκτίμησα την θυσία που έκανε μετά), και στο τέλος αναρωτήθηκα με τον Crazy monkey:

"Θα σας ξαναδώ... ποτέ?" :)


Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα για έναν καφέ. Αφήστε τα meeting...

PS. Ttallou μου αν ανεβάσεις τις pics στο flickr και θέλεις, δώσε το url για να τις βάλουμε και εδώ :)

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2005

καλέ, τα μάθατε?

...ετοιμάζουμε δεύτερο blogomeeting!



Την Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου στις 21.00 στην πλατεία Αριστοτέλους (έξω από το blow up).

Αν αλλάξει τίποτα, θα σε ενημερώσω...

Μην κολλάς που έχασες το πρώτο!
Πες μας αν θα έρθεις σίγουρα, για να σε περιμένουμε :)

(επίσης, μπορείς να δεις και το blog του crazy monkey).

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2005

To μυστήριο της 1ης Σεπτέμβρη...


ααααααααααααααααααααχ...
Σεπτέμβρης πάλι...
Η μέρα ξεκίνησε με βροχή... έρχεται το φθινόπωρο...

Και κάθε 1η Σεπτέμβρη, το ίδιο βιολί. Nα μου έρχονται μηνύματα για χρόνια πολλά.
Βρε αγάπες μου, δεν γιορτάζω να λέω εγώ και κάθε χρόνο όχι μόνο μου στέλνουν μήνυμα για χρόνια πολλά οι ίδιοι, αλλά μου στέλνουν και ακόμα περισσότεροι!
Επίσης, μου λένε χρόνια πολλά και του Αγίου Πνεύματος, αλλά και μία άλλη άσχετη ημερομηνία, κάπου την άνοιξη, την οποία και θα πρέπει να σημειώσω κάποτε για να έχω να την λέω (συνέχεια την ξεχνάω).
Από εκεί που θεωρούσα τόσα χρόνια ότι δεν έχω γιορτή, ξαφνικά έχουν ξεπεταχτεί 3 και συνεχίζω!
Εντωμεταξύ, με είχαν βάλει στο τριπάκι και εμένα και το έψαχνα σε μία φάση. Τι μοναστήρια είχα ρωτήσει, μοναχές και ιερωμένους, ψαγμένους με την θρησκεία κτλ και όλοι με διαβεβαίωναν ότι δεν έχω. Τώρα που τις βρήκαν τις "γιορτές" μου όλοι οι άλλοι που δεν είναι και τόσο σχετικοί με το άθλημα, δεν ξέρω να σου πω...

Ή όντως έχω γιορτή ή κάποιοι θέλουν sony και καλά κέρασμα από εμένα...
Τι να πω?

τι σε νοιάζει και εσένα όμως θα μου πεις...

Καλό μας φθινόπωρο...

;;

Template by:
Free Blog Templates