Σάββατο 30 Ιουλίου 2005

To πήραμε το ...τιμημένοοοοο!!!!!!


Αγαπητή μου Κλεό,
από σήμερα έχεις την τύχη να ομιλείς με μία πτυχιούχο της ισπανικής γλώσσας.

ΤΟ ΠΗΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!

AAAAAAAARRRRRIIIBBBBBBAAAAAAAAA!!!!!

ΚΕΡΝΑΩ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΟΟΟΟΟ!!!!!!!
(εεε... περίπου! :) )

....y los cerebros en las barreras!!! (και τα μυαλά στα κάγκελα :P)



...άντε και του χρόνου πιδάκιμ΄!


PS. γιατί εξαφανίστηκε το ποστ μου δεν ξέρω, αλλά το ξανάγραψα για να υπάρχει.

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2005

Χρόνια πολλά!

System Administrator Appreciation Day
6th Annual - Friday - July 19th, 2005
(Celebrated annually on last Friday of July)



να ζήσετε sysadministroulinia και χρόνια πολλάαααααααααα!!!!!! :D :D :D

Τρίτη 26 Ιουλίου 2005

Γκάφες από το παρελθόν...

ακολουθεί 100% πραγματική ιστορία
Τι θυμήθηκα σήμερα...
Πριν κάμποσα χρονάκια (εντάξει, δεν είναι και πολλά, αλλά το λέω έτσι για να μην καθίσεις και υπολογίζεις πόσο χρονών είμαι), όταν ήμουν πρώτο εξάμηνο στην σχολή τέλος πάντων και ενώ είχα εξεταστική, είχα πει στην κολλητή μου να ερχόταν να βλέπαμε καμία ταινία για να ξεθολώσουμε λιγάκι(μην πάθουμε και τίποτα από το πολύ το διάβασμα βρε παιδί μου!)
Εκεί που διάβαζα και περίμενα να έρθει, χτυπάει ξαφνικά το κουδούνι της πόρτας.
"Να΄τη!", σκέφτηκα. Πάω και εγώ να ανοίξω, ξαφνιασμένη που δεν χτύπησε πρώτα το θυροτηλέφωνο αλλά κατευθείαν η πόρτα του διαμερίσματος και 2 λεπτά πριν ανοίξω, φρενάρω.
σκεψούλα:"Κάτσε... γιατί δεν χτύπησε συνθηματικά?"
φωνή: "Ποίος είναι?"
απάντηση: "Έλα Nenya, είμαι ο Δημήτρης"
αντίδραση: ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ! ο Δημήτρης, ο κούκλος φίλος του αδερφού μου, ήταν έξω από την πόρτα και περίμενε να του ανοίξω.

τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω?
(κάπου εδώ πέφτει η μουσική από το benny hill show και όλα γίνονται σε γρήγορη κίνηση)
Πετάω την βαριεστημένη μου φάτσα (μου αρέσει που το είπα και ποιητικά!), βγάζω τα γυαλιά μου, λύνω τα μαλλιά μου και τα φτιάχνω πρόχειρα με τα χέρια, στρώνω την μπλούζα μου, παίρνω το μοιραίο μου ύφος (τι παραπάνω να προλάβω να κάνω η καημένη, ενώ ο απολλώνιος ο θεός είναι έξω από την πόρτα μου και περιμένει???!!!) και ανοίγω την πόρτα.

"Γεια σου Δημήτρη" (προσπάθησα να το παίξω και άνετη)
το μωρό απέναντι μόλις με βλέπει, σκάει ένα χαμόγελο.
"αχ! σκάει και γελάκια το κουκλί!", σκέφτηκα, προσπαθώντας να με συγκρατήσω για να μην ορμήξω να τον δαγκώσω.
"γεια! δεν είναι εδώ ο αδερφός σου?", λέει.
(Αυτό κανονικά αν ήμασταν σε αμερικάνικη ταινία, θα ήταν σεξουαλικό υπονοούμενο και σε 2 λεπτά μετά την σκηνή της πόρτας, θα βρισκόμασταν να κυλιόμαστε παθιασμένα πάνω στο χαλί, μπροστά από το τζάκι. Μιας και δεν έχουμε τζάκι όμως και χαλί στρωμένο καλοκαιριάτικα, τότε πραγματικά έψαχνε τον αδερφό μου).
"όχι δεν είναι εδώ, πρέπει να είναι στα παιδιά δίπλα. Θέλεις να του πω τίποτα?"
"μπα, άσε, θα περάσω από εκεί" είπε, συνεχίζοντας να χαμογελάει και έφυγε.

Nenya: λα λα λα λαααααααααα...
ξαφνικά λουλούδια άνθιζαν γύρω μου, πουλάκια άρχισαν να κελαηδούν, μουσική πλημμύρισε το δωμάτιο και η άνοιξη ήρθε ξανάααα! λα λα λα λαααααα...!!!
Αχ, σκεφτόμουν ενώ περπατούσα προς το δωμάτιό μου, ο Δημήτρης μου χαμογέλασε! αχ... αχ...!!! να έρθει η Ν. να της πω για την συνάντησή μας αυτή και και και... αχ, αχ...
και καθώς μπαίνω στο δωμάτιο, πετάω μια ματιά στον καθρέφτη.
ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!

Ξαφνικά τα λουλούδια μαράθηκαν, τα πουλάκια γκρεμοτσακίστηκαν από τα δέντρα, η μουσική κόπηκε απότομα και ο χειμώνας ήρθε ξανά!
Τι ήταν αυτό που μόλις είχα αντικρίσει στον καθρέφτη?

Το δεξί μου μάγουλο δεν είχε πλέον το ροδαλό του το χρωματάκι, αλλά ένα "σοκολατί" θα το έλεγα, μιας και ήταν γεμάτο από άκρη ως άκρη με την merenda που είχα πλακώσει προ εικοσαλέπτου, μαζί με 3 φετούλες (διάβαζα ντε!) αφράτο και φρέσκο ψωμάκι (που στο λαιμό να μου καθότανε!).
Κάπου εκεί κατάλαβα από που προερχόταν η όλη ευθυμία του παιδιού μόλις με είδε να ξεπροβάλω από την πόρτα.

Από ότι κατάλαβες, το χάσαμε το παλικάρι φιλενάδα. Μερικές μέρες αργότερα, τα έφτιαξε με μία άλλη.
Εκείνη, βλέπεις, θα έτρωγε nutella...

Σάββατο 23 Ιουλίου 2005

Χαμόγελα...

Πολλοί άνθρωποι θα σου χαμογελάσουν, θα σου μιλήσουν ευγενικά, θα σου χτυπήσουν την πλάτη...
η μαγκιά είναι να μπορέσεις να ξεχωρίσεις ποιοι είναι ειλικρινείς και ποιοι υποκρίνονται.
Δεν μπορείς όμως...

Δυστυχώς ζούμε στην εποχή της καχυποψίας.
Στην εποχή που ο καθένας κοιτάει πως θα επωφεληθεί από τον άλλον.

Είναι κρίμα όταν σου χαμογελάει κάποιος το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι να είναι το "τι να θέλει τώρα αυτός από εμένα?"

Μακάρι όλα τα χαμόγελα να ήταν αθώα όπως φαίνονται...


Πως μου ήρθαν όλα αυτά θα μου πεις τώρα...
Απλά τώρα που συναναστρέφομαι σχεδόν κάθε μέρα με τόσα παιδάκια στην δουλειά, βλέπω τα χαμόγελά τους και χαίρομαι και εγώ.
Και είναι αληθινά τα χαμόγελά τους γιατί είναι ακόμα αθώα.
Όταν μεγαλώσουν όμως, μπορεί όλα τους να γίνουν αλλιώς...

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΩΣΩ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!
ΠΑΙΔΑΚΙΑ! ΜΗΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΤΕ ΠΟΤΕ!!!
(χαχαχαχαχα!!! )

να μείνετε έτσι, μικρά και χαριτωμένα. Γιατί σας ζηλεύω ρε γαμώτο...


Δεν πάω καλά... πρέπει να αλλάξω δουλειά!

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2005

Γκάφες...

Πιάνει το μάτι μου ένα ζευγαράκι γύρω στα 28-30 να πλησιάζει προς το τρενάκι παρέα με ένα πιτσιρίκι. Τους πλησιάζω και εγώ με την σειρά μου χοροπηδώντας:
"Έδωσες φιλάκι στην μαμά και τον μπαμπά για να σε ανεβάσουν στο τρενάκι?"
Και εκεί έρχεται η απάντηση από τον τυπά:
"μα... είναι η ...αδερφή μας!!!"

ΝΤΟΙΝΓΚ!!!!

νωρίς την κάνατε βρε!!!

Τρίτη 19 Ιουλίου 2005

First day at work...

ή μήπως... first day at my first work?

Γύρισα από τις διακοπές μου οι οποίες φυσικά και δεν ήταν στο Ντουμπάϊ, αλλά στην Χαλκιδική, απλά το ...άσμα "φεύγω για Ντουμπάϊ, bye μωρό μου bye" μου είχε κολλήσει όταν μάζευα τα πραγματάκια μου και ο νους μου έτρεχε σε μέρη εξωτικά, σε θάλασσες γαλαζοπράσινες και στην άμμο την ξανθιά...

Γύρισα από τις διακοπές λοιπόν, έδιωξα το αλάτι από πάνω μου, τίναξα την άμμο από τα παπούτσια μου (ή μήπως ήταν στην σκέψη μου?) και προσπάθησα και πάλι να γυρίσω στην καθημερινότητά μου.

Και μάλλον το έκανα λίγο απότομα.

Τετάρτη γύρισα από τις διακοπές, Παρασκευή έπιασα δουλειά.
Δεν στο κρύβω ότι είναι η πρώτη μου φορά που πιάνω κάποια δουλειά. Δηλαδή είχα δουλέψει και παλιά μια φορά για 2 βδομάδες, αλλά δεν ήταν ακριβώς δουλειά, αλλά κάτι σαν εθελοντική εργασία με αμοιβή, οπότε "δεν πιάνεται".

Καλοκαιρινή δουλίτσα λοιπόν. Και ποιά άλλη δουλειά θα ταίριαζε περισσότερο σε ένα μικροκαμωμένο κοριτσάκι με παιδική φωνίτσα? ...μια θεσούλα στο τρενάκι Θεσσαλονίκης!
Γιούπι γιούπι λοιπόν και έγινα και εγώ ένα μικρό τσαφτσουφάκι.

Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή το πήρα σαν παιχνίδι. Δεν ήξερα καν αν θα έπιανα δουλειά εκεί, αφού δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Έγινε όμως.
Στην αρχή περίμενα ότι θα είναι όλα ρόδινα, αλλά πριν τελειώσει η πρώτη μου μέρα στην δουλειά, φάνηκε ότι δεν θα ήταν έτσι.

Είναι πολύ περίεργο να δουλεύεις κάπου όπου χρειάζεται να συναναστρέφεσαι με πολύ κόσμο. Δεν σου κρύβω ότι αρκετοί με στεναχώρησαν, μου μίλησαν απότομα, με εκνεύρισαν, μου μίλησαν ειρωνικά, με έσπρωξαν κτλ κτλ, όταν την πρώτη μέρα το μόνο που έκανα ήταν να μοιράζω απλά ένα χαρτάκι στους περαστικούς. Που στο κάτω κάτω ήταν και τζάμπα δηλαδή!

"μη μου την ψυχολογία τάραττε!!!!"

Δεν είναι καθόλου ευχάριστο κάποιος να σου μιλάει άσχημα και να σου χαλάει την διάθεση και εσύ να έχεις ολόκληρη την υπόλοιπη βραδιά μπροστά σου, όπου να πρέπει να χοροπηδάς, να γελάς, να κάνεις χαρούλες στα παιδάκια και τα λοιπά...
The show must go on και έτσι.
Πάλι καλά η Φωτεινούλα (η παλιότερη από εμάς στην δουλειά και φίλη μου) μου είπε να προσπαθήσω να μην στεναχωριέμαι με τον κάθε μουντρούχο γκρινιάρη που του ξεχειλίζει η μιζέρια από τα μπατζάκια. Ίσα ίσα να το ξεπερνάω, να γυρνάω να λέω "Γιούπι-Γιούπι!", να του δείχνω πως είναι ο άνθρωπος όταν είναι χαρούμενος και να πηγαίνω στον επόμενο.

Κάθε βράδυ μου φεύγει όλη η ενέργεια. Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την υπερένταση, το άγχος και την στεναχώρια μου. Και όμως, την επόμενη μέρα θα πρέπει να πάω και πάλι εκεί, με το χαμόγελο στα χείλη και με όλη μου την καλή διάθεση μέχρι να βρεθεί και πάλι κάποιος για να μου την χαλάσει...

Μα δεν μπορώ να καταλάβω ρε γμτ πως μερικοί δεν έχουν καν μια στοιχειώδη ευγένεια. Εντάξει, δεν σου ζήτησα να πεις και "όχι ευχαριστώ" (αν και αυτό θα έπρεπε να κάνεις τουλάχιστον), αλλά καλύτερα να μην πεις τίποτα ή να μην μου δώσεις καν σημασία από το να γυρίσεις και να βγάλεις όλη σου την κακία επάνω μου. Ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ τι έχουν στο μυαλό τους μερικοί άνθρωποι.

Κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή, θα εκτελώ και χρέη φωτογράφου. Αυτή θα είναι η κύρια δουλειά μου ουσιαστικά...

Αν περάσεις από τον λευκό πύργο και πεταχτεί μπροστά σου ένα μακρυμάλλικο κοριτσάκι με καπέλο μηχανοδηγού για να σου δώσει απλά ένα χαρτάκι και σου πει με τσιριχτή & τσακπίνικη φωνούλα "διάβασε από το τρενάκι για να γελάαασεις!", σκάσε τουλάχιστον ένα χαμόγελο! Τζάμπα είναι...

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2005

Μετά τις διακοπές, τι?

μια μελαγχολία...

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2005

Φεύγω για Ντουμπάϊ...

...bye μωρό μου, bye!

Checking:
μαγιώ, αντηλιακό, καπέλο, σανδαλάκια, φωτογραφική, ραδιοφωνάκι...
τον φορτιστή για το κινητό? μμμ... λέω να τον "ξεχάσω" ;)

Standard κανένα μακρυμάνικο για το βραδάκι. Μπορεί να έχει ψυχρούλα...

Όλα έτοιμα μου φαίνονται!

Ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη σου στα μεγάλα νησιά του μυαλού και του χάρτη σου...

Καλό μας ταξίδι...

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2005

Blogmeeting numero dos!

I guess ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να μιλήσει και το Nenyaki... :D

Όταν ξεκίνησα χθες σιγά σιγά να ντύνομαι για τον καφέ, μπαίνει κάποια στιγμή η κούκου (η μαμά μου είπαμε!) μέσα στο δωμάτιο...
"μπα... θα βγεις?"
"εεεε... ναι"
"τι? έχει ο Δ. έξοδο?"
"εεεε... όχι"
"...τότε?"
"εεεε... θα πάω για καφέ με κάτι παιδιά"
"τι παιδιά?"
"εεεε... δεν ξέρω" (δεν είχα καμία όρεξη και καθόλου χρόνο για να εξηγήσω)
"δεν ξέρεις με τι παιδιά θα βγεις έξω?"
"εεεε... ναι. Τα γνώρισα από το ίντερνετ..."
"από που?"
(όχι, πες μου τώρα πως το εξηγείς το όλο αυτό!)
"εεεε... να, διάβαζα τα ημερολόγιά τους, διάβαζαν και αυτοί το δικό μου, ε και κάπου τα βρήκαμε και είπαμε να πάμε για έναν καφέ", είπα, προσπαθώντας να την "ξεφορτωθώ"
(εμφανώς μπερδεμένη, κάνοντας μια παύση για να επεξεργαστεί αυτό που είπα, μπας και έβγαζε κανένα νόημα, συνέχισε να ρωτάει...)
"...ημερολόγια? ...τι?"

Μετά από ώρα ξεκίνησα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να πάω και δεν ξέρω γιατί. Φοβόμουν επειδή είχα συμπαθήσει μερικά άτομα από τα blog τους, ότι ίσως και να μην τα "βρίσκαμε" από κοντά.
Δεν ξέρω βασικά για ποιον λόγο δεν ήθελα να πάω...
Ξεκίνησα 8 παρά 25 και τελικά έφτασα η τελευταία από όλους. Έφταιγε, βλέπεις, το ότι περίμενα μισή ώρα το λεωφορείο σε μία στάση η οποία δεν λειτουργούσε (τα λεωφορεία είχαν αλλάξει δρομολόγια εξαιτίας έργων που γινόντουσαν)...
Αφού δεν είχαν φύγει τα παιδιά, πάλι καλά.

Μετά από ώρα, έφτασα και εγώ στην Αριστοτέλους. Δεν ήταν δύσκολο να τους ξεχωρίσω, καθώς ήταν το μόνο μπουλούκι μαζεμένο λίγο έξω από το μαγαζί...
Πήρα 3 βαθιές ανάσες (χαχαχα! λες και σιγά τι άθλο πήγαινα να κάνω!) φόρεσα και ένα χαμογελάκι αμηχανίας και πλησίασα.
"...εσάς περιμένω?" (oops! πρώτο σαρδάμ αμηχανίας! Thank God no one noticed...)


όλοι μαζί!


Τtallou και Oneiros


Oneiros και Θοδωρής


Crazymonkey και Telson


Παυλίνα και Zpi

Αισθανόμουν πολύ περίεργα όταν γνωριστήκαμε όλοι μαζί. Πάλι καλά, όλοι είχαν συμπαθητικές φυσιογνωμίες και έτσι ένιωσα άνετα μετά από λίγη ώρα.
Περιμέναμε λίγο μήπως ερχόταν κανένας ξεχασμένος και μετά κατηφορίσαμε προς την παραλία.

Όταν καθίσαμε τελικά στην καφετέρια, δεν κρύβω ότι φρίκαρα λιγάκι.
Όλοι ξεκινήσαμε τα "σε έχω πετύχει εκεί", "είδα που έγραψες αυτό και το άλλο", "μια μέρα είχες γράψει κάτι για...".
Έπιασα τον εαυτό μου να κάνει το ίδιο! Αυτό κράτησε κάμποση ώρα.
"ωραία συζήτηση πιάσαμε", λέω με "ανησυχία" στην Ttallou που καθόταν δίπλα μου. Συμφώνησε. Εξάλλου, από κάπου έπρεπε να αρχίσουμε!

Η ώρα πέρασε και βρεθήκαμε να αλλάζουμε συνεχώς θέσεις μεταξύ μας για να καταφέρουμε να μιλήσουμε όλοι με όλους (η μουσική δεν βοηθούμε ιδιαίτερα). Κάπου εκεί φαινόταν ότι είχαμε "ξεψαρώσει" και μιλούσαμε πλέον σαν να ήμασταν γνωστοί από καιρό.
Και γνωριζόμασταν μόνο μια ώρα!

Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα του να "ξέρεις" κάποιον πριν να τον γνωρίσεις. Το έζησα και αυτό!

Στην αρχή έπεφταν και μερικά φλας δειλά δειλά. Όταν γίναμε μια παρέα, τα φλας έπεφταν βροχή! (κορυφαία στιγμή δικιά μου ήταν όταν δέχτηκα "επίθεση" από τον Telson, με το φλας να βρίσκεται μόλις μερικά εκατοστά από τα μάτια μου. Είδα πολλά αστράκια!)

Καθίσαμε αρκετή ώρα. Ο Θοδωρής έπρεπε να μας αφήσει νωρίς καθώς είναι και νέος μπαμπάς και μόλις φύγαμε από την καφετέρια μας άφησε και η Ttallou (γιατίιιιιιιιιιι?)
Τα παιδιά θα συνέχιζαν για μπύρες και άλλα περίεργα :P

Εμένα με είχε πιάσει πονοκέφαλος και για το λεωφορείο ξεκίνησα, στην Ναυαρίνου κατέληξα και εγώ μαζί τους. Εκεί ήταν πολύ πιο ήσυχα τα πράγματα, μιας και δεν είχαμε και την μουσική πάνω από το κεφάλι μας και μπορούσαμε να συζητήσουμε όλοι μαζί.
Έφυγα κατά τη 1 παρά και τα παιδιά δεν ξέρω μέχρι τι ώρα το συνέχισαν.


Όλοι μαζί, πιο ήσυχα, στην Ναυαρίνου...


Όλοι μαζί, πιο ήσυχα, στην Ναυαρίνου...


Όλοι μαζί, πιο ήσυχα, στην Ναυαρίνου...


Παυλίνα και Nenyaki

Συμμετείχαν οι: Τtallou, Oneiros, Ζpi, Telson, Crazy monkey, Θοδωρής και η Παυλίνα που δεν έχει ακόμα blog, αλλά θα κάνει και αυτή, που θα πάει... πρέπει να την κολλήσαμε!
Σύντομη τηλεφωνική επικοινωνία με: Strabadi και Ka8y
Απόντες: πολλοί! χάσανε πάντως όσοι δεν ήρθαν...

Πέρασα πολύ όμορφα. Χάρηκα που γνωριστήκαμε και ελπίζω να ξαναβρεθούμε!

Ο πονοκέφαλος βέβαια, συνεχίζει μέχρι σήμερα... :(

Blogmeeting...

Το blogmeeting έλαβε τέλος...
έχω κάμποση ώρα που γύρισα σπίτι και έχω έναν πονοκέφαλο, άσ'τα να πάνε... δεν βλέπω μπροστά μου...
ποίος με μάτιασε γμτ? :(

Πέρασα πολύ ωραία πάντως. Θα σου τα πω αύριο... έβγαλα και φωτογραφίες! (μουχεχεχε!)
έχω το πρωί να πάω με την Μ. στον λευκό πύργο...

φιλιά...

Εdit: πιο αναλυτικά!

Τρίτη 5 Ιουλίου 2005

Για να με γνωρίσετε...


Ανέβασα αυτήν την φωτογραφία για να με γνωρίσετε σήμερα και να με πάρετε και εμένα μαζί σας στον blogoκαφέ...



...Βέβαια εύχομαι μετά το meeting, να μην επιστρέψω σπίτι κάπως έτσι...



Θα τα πούμε το απόγευμα thess-bloggers!

Κυριακή 3 Ιουλίου 2005

Τύχη... βουνό!

Χθες το πρωί είχα κατέβει στο κέντρο για κάτι δουλειές και γυρνώντας, βρήκα ένα 20άευρω στον δρόμο, λίγο πριν στρίψω για το σπίτι.
Όλο χαρά και εγώ για την τύχη μου (επειδή φημίζομαι για την γκαντεμιά μου όσο να'ναι) έσκυψα και το πήρα και έκανα διάφορα σχέδια.
(Και τώρα θα μου πεις ότι κάνεις τρελά σχέδια για το μέλλον με ένα 20άευρω, αλλά τέλος πάντων!).
Δεν βρίσκεις 20άευρα και κάθε μέρα όσο να'ναι!

Σκεφτόμουν "αχ τι ωραία, αρχίζουν και οι εκπτώσεις σε λιγάκι, όλο και κάπου θα χρησιμεύσει" και μπλα μπλα μπλα...
Όμως ρε γμτ, παρόλη την κ%@%$φαρδία μου, κάτι δεν με άφηνε να χαρώ. Όχι τουλάχιστον όσο θα ήθελα.
Φτάνω σπίτι που λες, αλλά έλειπαν όλοι από το σπίτι και δεν είχα και σε ποιον να το πω (καταλαβαίνεις ότι με έτρωγε να το πω σε κάποιον!)
Μετά από λιγάκι, καταφτάνει η μαμά μου.
"κούκου! κούκου! κούκου! κούκου! κούκου! κούκου!" χαρές και πανηγύρια η Nenya. (τώρα μην με ρωτήσεις γιατί φωνάζω την μαμά μου "κούκου" τα τελευταία χρόνια. Δεν θυμάμαι!)
"άσε τις χαρές τώρα, πήγαινε να πάρεις τα ψώνια από το supermarket και πλήρωσε κιόλας. Νόμιζα ότι είχα πάρει παραπάνω χρήματα μαζί μου και τελικά στο ταμείο είδα ότι δεν είχα τόσα για να πληρώσω..."
"Όπα!" Κάπου εκεί, στραβώνει η Nenya.
"να σου πω κούκου... μήπως σου έλειπε ένα ...20άευρω?"
"ναι, γμτ... κάπου πρέπει να μου έπεσε... είχα παραπάνω χρήματα όταν έφυγα από το σπίτι και..."
Εντάξει, δεν χρειάζεται και πολύ για να καταλάβεις τι φάτσα πήρα...
Μα και εγώ, να βρω το 20άρικο που είχε χάσει η μάνα μου???
την γκαντεμιά μου μέσα!

για να δεις τι ψυχάρα είμαι όμως, το έδωσα!
κανονικά όμως, δεν δικαιούμαι έστω το 50%?
ένα ευράκι...? κάτι?

Δεν πειράζει όμως... στις εκπτώσεις, θα πάρω το αίμα μου πίσω!
ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑ!!!

;;

Template by:
Free Blog Templates