Σάββατο 29 Ιουλίου 2006

Σαντορίνη ...σου 'ρχομαι!


Μιας και κουράστηκα να κάθομαι τόσες μερούλες, είπα να πάω διακοπούλες :D
Αύριο λοιπόν το πρωί πετάω για Σαντορίνη!

Γιούπι-γιούπι!

Τώρα φτιάχνω τα πραγματάκια μου.
Να μην ξεχάσω να αφήσω εδώ τα αλεργιοφτερνισματάκια μου, γιατί τις τελευταίες 3 μέρες με έχουν ξεσκίσει (με το συμπάθειο πάντα :) ).
Όταν έχεις λόξυγγα κάποιος σε σκέφτεται, όταν φτερνίζεσαι όλη μέρα τι είναι? (έλα, πες το! πάει ασορτί με το γαργάλημα της μύτης, άρα με περιμένει πολύ-πολύ ξύλο!)
καημένο Nenyaki... :D

Ποίο ήταν το θέμα μας? ααα! οι διακοπούλες :)

Ξεκουράστηκα βέβαια όλες αυτές τις ημέρες, ησύχασε και το μυαλό μου, αλλά...
Θέλω να αλλάξω λίγο περιβάλλον...

και εννοείται ότι...
...Θέλω να φωτογραφίσω τα πάντα!

η Σαντορίνη έμαθα ότι προσφέρεται για αυτόν τον σκοπό, άρα ανυπομονώ να φτάσω!!!
(κοίτα να δεις... άλλοι ανυπομονούν να πάνε διακοπές για να κάνουν κανένα μπανάκι... χιχιχι! :D)

Το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι μόλις γυρίσω από τις διακοπές, θα έχω μπει για τα καλά στην τελική ευθεία για το ταξίδι στην Σουηδία...
22 και σήμερα... οι μέρες περνούν τρομαχτικά γρήγορα...
ας είναι...
δεν σκεφτόμαστε στενάχωρα πραγματάκια τώρα, έτσι?

παίρνω την αγκαλίτσα μου και φεύγω!

Θα τα πούμε και πάλι σε 8 μερούλες!
Καλές διακοπούλες!

φιλούνια :)


P.S. και μια διαπίστωση: όσο και αν προσπαθείς να πάρεις τα ελάχιστα απαραίτητα πράγματα για το ταξίδι, η βαλίτσα βγαίνει πάντα παραφουσκωμένη...

Πέμπτη 27 Ιουλίου 2006

Ατάκες γιατρών...

Επειδή θα φύγω σε λιγότερο από ένα μηνάκι και δεν ξέρω πότε θα ξαναδώ γιατρό, τις τελευταίες 2 βδομάδες κάνω ένα tour σε διάφορα ιατρεία χωρίς να έχω κάποιο πρόβλημα / ενόχληση, απλά και μόνο για ένα check-up.

Παρένθεση:
Το ότι κάνω τέτοιου είδους εξετάσεις, δεν σημαίνει ότι είμαι "κατά φαντασίαν ασθενής".
Υπάρχει και κάτι που λέγεται "πρόληψη".

Περίεργα πλάσματα αυτοί οι γιατροί.
Άλλοι είναι χαρούμενοι, άλλοι σκυθρωποί, άλλοι λένε ατάκες, άλλοι κοιτούν απλά την δουλειά τους και δεν σου δίνουν και πολύ σημασία, άλλοι κερδίζουν με την μία την εμπιστοσύνη σου, άλλοι σε κάνουν να θέλεις να φύγεις μόλις τους δεις...

Δυστυχώς το μόνο κοινό τους είναι η πολύωρη αναμονή πριν την εξέταση...

2 γιατροί όμως μου πέταξαν καλές αυτήν την βδομάδα.

θα ξεκινήσω με τον πρώτο: (η ειδικότητες δεν έχουν και πολύ σημασία :D )

Σκηνικό: εγώ ξάπλα, με τον γιατρό να με έχει περιλούσει με gel στον λαιμό και να με γαργαλάει με το εργαλειάκι που κάνει τον υπέρηχο (ξέρεις, κάτω από το λαιμάκι... "γκίλι γκίλι" φάση...)

...
- "και γιατί κάνεις αυτήν την εξέταση?"
- "απλά, προληπτικά..." (αυτή η φράση πάντα προκαλεί την απορία στους γιατρούς. Πως φαίνεται ότι είμαστε στην Ελλάδα... ;) )
Η συζήτηση στην αρχή κυλούσε ομαλά και σοβαρά, καθώς μου εξηγούσε τι έβλεπα στην οθόνη και ότι "αν αυτό το σημείο εδώ ήταν αλλιώς, θα είχες πρόβλημα, αλλά τώρα όλα είναι οκ, έχεις πάρει τα "καλά" γονίδια" κτλ κτλ.

Και εκεί που συζητάμε και συνεχίζεται το γκίλι γκίλι (η εξέταση anyway), γυρνάει και μου λέει στο άσχετο:
- "ποιός ήταν εκείνος ο νεαρός που περπατούσατε χεράκι-χεράκι κοντά στην Αριστοτέλους?"

ΖΝΤΟΙΝG!

- "...ορίστε?" απαντάω, εννοείται ξαφνιασμένη, μιας και πρώτη φορά τον έβλεπα μπροστά μου τον άνθρωπο
- "να μωρέ... εκεί... πάνω στην Τσιμισκή, περπατούσατε... φάνηκε καλό παιδί πάντως..."
Εκείνη την στιγμή έσκασα στα γέλια (ε, λίγο οι βλακείες που έλεγε, λίγο η αμηχανία, λίγο το "γκίλι γκίλι", δεν άντεξα!)
- "α... δεν "ψάρωσες", όπως λέτε και εσείς οι νέοι"

μετά από λίγο πάλι:
- "δεν μου είπες τελικά, έχεις σχέση?"
- "ε, σαν παιδί και εγώ..."
- "μπράβο, μπράβο! έτσι πρέπει! τα πάτε καλά μαζί?" (δεύτερο ΖΝΤΟΙΝG! τι τρελός ενθουσιασμός ήταν αυτός?)
- "μια χαρά προς το παρόν"
- "ααα... δεν θέλω τέτοια! δεν θέλω τέτοια! μόνο αισιόδοξες σκέψεις! Ξέρεις, μια καλή σχέση βοηθά στην ορμονολογική μας ισορροπία και στην καλή μας ψυχική υγεία..." (να'το και το ιατρικό, γιατί κάπου το είχαμε ξεχάσει).
"Ξέρεις, εγώ είμαι με την γυναίκα μου 40 χρόνια μαζί..." μπλα μπλα μπλα μπλα...

Ε, δεν θα σου γράψω την ιστορία της ζωής του γιατρού, αν και μου διηγήθηκε όλα τα high-lights της σχέσης του με την 'γιατρίνα', πως γνωρίστηκαν, πόσο χρονών ήταν τότε, πως πέρασαν από χίλια κύμματα, πόσα παιδάκια έχουν κτλ κτλ.

Πέταγε ατάκες πάντως, αλλά ρώταγε και ό,τι να'ναι πράγματα "καλέ και πως τον τύλιξες η Ρουμελιώτισσα ολόκληρο Σαλονικιό?"

Απολαυστική εξέταση! και Τατιάνα και Γιατρός μαζί!


Ακολουθεί η ατάκα του δεύτερου γιατρού, μερικές ημέρες πριν.

Σκηνικό: Βρισκόμαστε μετά την εξέταση, καθισμένοι στο γραφείο του γιατρού.

- "και... με τι ασχολείστε δεσποινίς?" με ρώτησε ψιλοαφηρημένος, καθώς έψαχνε την τελευταία σελίδα του βιβλιαρίου υγείας μου για να μου γράψει την επίσκεψη.
- "με την πληροφορική" του απάντησα άνετη

Εκεί ο γιατρός κόλλησε, έκλεισε το βιβλιάριο, έβγαλε τα γυαλιά του και άρχισε να με κοιτάει ψηλά-χαμηλά απορημένος.

- "ορίστε?" με ρωτάει
Εγώ επειδή πίστεψα ότι με πέρασε για μαθήτρια και δεν το έπιασε, επαναλαμβάνω:
- "είμαι φοιτήτρια πληροφορικής"
- "ααααα..." απαντάει ανακουφισμένος
"άκουσα ...ελληνορωμαϊκή!!!! λέω και εγώ... μια κοπέλα σαν και εσένα..."

ΧΑΧΑΧΑ!!! ο,τι νά'ναι!

Χαζό ποστάκι... :)

θα τα πούμε και πάλι σύντομα :)
φιλάκια μικρό μου ζουζουνάκι!
το Nenyaki σου

Παρασκευή 21 Ιουλίου 2006

Τις τελευταίες ημέρες, φτιάχνω τα πράγματα στο δωμάτιό μου.
Είναι παράξενο τι μπορείς να βρεις συμμαζεύοντας...
Πράγματα που σου φέρνουν αναμνήσεις από το παρελθόν, αλλά και διάφορα συναισθήματα, όπως λύπη, θυμό, χαρά...

Ανάμεσα στα πράγματα που τακτοποιούσα, βρήκα σε μία ξεχασμένη γωνία και διάφορα "αναμνηστικά" που είχα κρατήσει από δύο σχέσεις που είχα στο παρελθόν.
Όχι "είχα κρατήσει"... καλύτερα "είχα ξεχάσει να πετάξω".
Ήταν οι δύο πιο "υπολογίσιμες" σχέσεις που είχα μέχρι πριν κάποια χρόνια...

Κοίταξα τα πράγματα και διάβασα τυχαία μερικές σελίδες από αυτά.
Θυμήθηκα τι λέγαμε τότε...

Πόσο χαζά που φαίνονται όλα τώρα που τα βλέπω από "μακρυά".
Πόσο ανούσια... Πόσο ανώριμα...

Με έκαναν να θυμηθώ πράγματα και καταστάσεις που με στεναχώρησαν και με πλήγωσαν πολύ...

Και να φανταστείς πως κάποτε πιστεύαμε ότι δεν θα χωρίζαμε ποτέ!
Τώρα κανένας δεν θέλει να δει τον άλλον...

Με στεναχώρησαν βραδιάτικα όλα αυτά... :(
Με έκαναν όμως να εκτιμήσω ότι έχω τώρα. Κάτι είναι και αυτό...

Για τις παλιές αγάπες, μην μιλάς... καλά λέει το τραγούδι...
'Ασ'τες... έφυγαν...

Δευτέρα 17 Ιουλίου 2006

Νε(ny)άκια...

Τα νεάκια μου δεν είναι πολλά...
εδώ και 2 περίπου βδομάδες που τελείωσα με την σχολή, ξεκουράζομαι... και ξεκουράζομαι... και ξεκουράζομαι...

την πρώτη εβδομάδα, κάθε μέρα έλιωνα στον ύπνο πραγματικά!
τι ωραίο που είναι το συναίσθημα του να μην έχεις να κάνεις τίποτα...
Δεν θυμάμαι από πότε είχα να το νιώσω...

Πήγα και πολλές πολλές πολλές βολτούλες!
Ήταν λες και δεν είχα παρατηρήσει ότι ήρθε το καλοκαίρι, έτσι που ήμουν κλεισμένη στο σπίτι.

Δεν πήγα στην δουλειά.
Μου έκανα δώρο 13 ημέρες ξεκούρασης και απέραντου λιωσίματος.
Το άξιζα πιστεύω...

Ετοιμάζω και διακοπές στην Σαντορίνη για 8 μερούλες!

Την Παρασκευή έκανα το πρώτο μου μπανάκι στην θάλασσα και πέρασα μια τέλεια μέρα στην Βεριά της Χαλκιδικής με πολύ καλή παρεούλα.
Μέχρι και βαρκάδα κάναμε, 3 κοπελιές αντάμα, και μείναμε με το απίστευτο ηλιοβασίλεμα που απολαύσαμε ξαπλωμένες στην μέση της θάλασσας...

Το Σάββατο πήγα θερινό σινεμά, κάτι που είχα να κάνω επίσης πολύ καιρό.
Μου άρεσε πάρα πολύ η όλη ατμόσφαιρα του θερινού...
Η ταινία που είδαμε ήταν ο Κώδικας Da Vinci.
Δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, μπορώ να πω ότι βαρέθηκα κιόλας, αλλά μου άρεσε πάρα πολύ το γεγονός ότι ήταν η τέταρτη ταινία που βλέπω (στην σειρά) που δεν περιέχει ούτε μια σκηνή s3x (όχι, δεν μέτρησα στις ταινίες τα 3 DVD φιλαράκια που είχαμε δει μέσα σε ένα σ/κ στο σπίτι γνωστού blogger).
Αϊ στο καλό, με έχει αηδιάσει αυτό που γίνεται στην TV, στον cinema και σε πάσης φύσεως διαφημίσεις... (μεγάλη συζήτηση σου ανοίγω, γι'αυτό την αφήνω...)

Αλλάζω θεματάκι...
Έχω αρχίσει σιγά σιγά να προετοιμάζομαι για το ταξιδάκι μου στην Σουηδία και γι'αυτό έχω ξεκινήσει μία λίστα στην οποία γράφω τι χρειάζεται να πάρω μαζί μου (brainstorming φάση) έτσι ώστε να μην ξεχάσω τίποτα πάνω στον πανικό των τελευταίων ημερών.
Σου μιλάω ότι η λίστα ως τώρα είναι τεράστια πραγματικά και δεν ξέρω ακόμα και πόσα πράγματα λείπουν από αυτήν!!!
Το κακό είναι ότι θα μπορώ να κουβαλήσω μαζί μου μόνο 20 κιλά πράγματα... να δω τι θα πρωτοπάρω, μιας και όλα είναι πρώτης ανάγκης (εντάξει, εκτός από το προβατάκι μου, αλλά δεν πρόκειται να το αφήσω πίσω με τίποτα! χιχι!).

Μετά τις εβδομάδες της ξεκούρασης οπότε, ακολουθούν οι βδομάδες της γραφειοκρατίας μιας και έχω να βγάλω νέο διαβατήριο (μπορώ να κρατήσω το παλιό πλιζ?), ασφάλειες, κτλ κτλ.
Για οποιοδήποτε ευτράπελο, θα σε κρατάω ενήμερη.

Αυτά είναι τα νεάκια μου με λίγα λόγια.
θα τα πούμε και πάλι καλή μου Κλεό.
Φιλάκια,
το Νenyaki σου

Τρίτη 11 Ιουλίου 2006

Μια ιστορία θα σου πω...

...Πριν 1,5 χρόνο (Φεβρουάριος 2005) ο dtsomp έφευγε για φαντάρος στο Ναύπλιο.
Φρέσκος, καθώς είχαν περάσει μόνο 2 μήνες από τότε που είχε πάρει το πτυχίο του, σκεφτόταν όπως είναι φυσικό, το τι θα κάνει μετά από το "φανταριλίκι".

Σε μια από τις συζητήσεις μας, μου είπε ότι σκεφτόταν, αν κάτσει, να φύγει για μεταπτυχιακό...

Εγώ, στο 6ο εξάμηνο της σχολής τότε, ψάχνοντας ευκαιρία για να μείνω και πάλι σε κάποια Σκανδιναβική χώρα, αλλά και για να είμαι μαζί του, ήθελα να τον ακολουθήσω, αλλά δεν γινόταν με τους ρυθμούς που είχα να προλάβω την προθεσμία των αιτήσεων για τα μεταπτυχιακά και να δηλώσουμε μαζί. Είχα χάσει ένα εξάμηνο περίπου στην σχολή λόγω erasmus, ε, ένα μάθημα από εδώ, ένα μάθημα από εκεί, είχαν μαζευτεί (δεν ήμουν και αυτό που λένε "φυτό", είχα αφήσει μαθηματάκια, οπότε καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν εύκολα τα πράγματα για εμένα).

H ερώτηση ήταν η εξής: "Προλαβαίνω να τελειώσω την σχολή μέσα σε 1,5 χρόνο (Ιούνιος 2006), έτσι ώστε να προλάβω τις αιτήσεις για τα μεταπτυχιακά και να φύγω μαζί με τον dtsomp? Προλαβαίνω να τελειώσω την σχολή στα 4 χρόνια (και 3 μήνες :) )?"

Η απάντηση στην ερώτηση εξωπραγματική: Ναι, προλάβαινα να τελειώσω και να προλάβω τις αιτήσεις, αν ξεσκιζόμουν στην κυριολεξία.

Έβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου "Βρε, λες να το κάνω?"

Κάθισα μια μέρα και έβγαλα ένα πρόγραμμα για τον χρόνο που μου έμενε. Ούτε και εγώ πίστευα στα μάτια μου όταν είδα τι έπρεπε να κάνω για να προλάβω. Μέσα στον χαμό, να πρέπει να αποφασίσω για το αν έπρεπε να δεχτώ μια θέση πρακτικής σε πολυεθνική εταιρία της Δανίας, θέση και την οποία απέρριψα, για να προλάβω να βγάλω το πρόγραμμά μου. Ειδικά το εξάμηνο Οκτώβρης 2005 - Μάρτιος 2006 τα είχα δει όλα: πρακτική, πτυχιακή, 7 θεωρίες, 4 εργαστήρια, τα 6άωρα εβδομαδιαία μαθήματα και το διάβασμα για το "lower" (intermedio) στα Ισπανικά, επίσης να έχω να τρώω όλη μου την ημέρα στην σχολή και να έχω και από πάνω και τα πολύωρα δρομολόγια πέρα-δώθε στο ΤΕΙ με το λεωφορείο που μου έτρωγε και τις λιγοστές διαθέσιμες ώρες που είχα.

Ξεκούραση? Ποία ξεκούραση?

Ο Ιανουάριος 2006 με βρίσκει να το έχω βάλει πλέον πείσμα και να ξεκινάω για την τελική ευθεία της μεγαλύτερης πρόκλησης της ζωής μου έως τώρα.
Ξεσκίστηκα πραγματικά.
Εδώ και 1,5 χρόνο κοιμόμουν και ξυπνούσα με τον φόβο ότι δεν θα προλάβω.
Κάθε μέρα σου μιλάω. Μέχρι και μια βδομάδα πριν από σήμερα, δεν πίστευα ότι θα προλάβαινα.
Πτυχιακές, μαθήματα, κακό, όλα γύριζαν μέσα στο μυαλό μου.



Την Τετάρτη πέρασα το τελευταίο μου μάθημα.
Διάβασε τα παραπάνω, διάβασε και αυτά που σου έλεγα τον Ιανουάριο και σκέψου πως ένοιωσα όταν είδα τον καθηγητή να μου λέει "αυτό ήταν, τελειώσαμε".
Σκέψου πως ένοιωσα όταν πήρα την βεβαίωση πτυχίου στο χέρι.
Σκέψου πως ένοιωσα όταν είδα ότι για πρώτη φορά την ζωή μου ρε γαμώτο, έκανα κάτι "μεγάλο", κάτι που να αξίζει.

...

Σκέψου πως νοιώθω τώρα που το όνειρό μου εκπληρώθηκε.
Το χρωστούσα στον εαυτό μου αυτό το πτυχίο, ειδικά μετά την "αποτυχία" στις πανελλήνιες.
Θέλω να βγω στον δρόμο και να ουρλιάξω!

Δεν ξέρω αν πίστεψε κάποιος σε εμένα.
Ξέρω ότι στις μεγάλες δυσκολίες πήγα να κάνω πίσω και άλλες φορές κάποιος, άλλες φορές κάτι, με έσπρωξε και συνέχισα.

Πρώτη φορά στην ζωή μου αισθάνομαι πετυχημένη, γιατί ξέρω πόσο πολύ εργάστηκα, πόσα πράγματα θυσίασα, τι άγχος πέρασα, τι ξενύχτια έριξα και πόσες ώρες από την ζωή μου έχασα για να το πετύχω.
Για να πετύχω το όνειρό μου!
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ!

Σου είχα μιλήσει για 3 στόχους.
Τους 2 τους πέτυχα. Για τον τρίτο, θα μάθω σε έναν μήνα.

20 Αυγούστου φεύγω για Σουηδία...
χμ... πρέπει να βάλω και άλλον στόχο εκεί, έτσι? ;)
τώρα που τους πήραμε τον αέρα... :D





Καλέ μου Α. και καλέ μου Δ. αν δεν ήσασταν εσείς, σας το ορκίζομαι ότι δεν θα ήμουν σήμερα με το πτυχίο στο χέρι. Δεν μπορούσα να το περάσω μόνη μου αυτό.
Μακάρι να υπήρχε μια λέξη μεγαλύτερη του "ευχαριστώ" για να σας την πω.
Σας αγαπάω και τους δύο, εύχομαι να είστε πάντα καλά.

Κυριακή 9 Ιουλίου 2006

Αφιερωσούλα...

Μιας και επιτέλους έπιασα στα χέρια μου την φωτογραφική μου, είπα να κάνω αυτό το ποστάκι, που έπρεπε να το είχα κάνει μερούλες πριν...


Οι weekendgeeks είναι ο javapapo και ο dilated οι οποίοι κάθε Σαββατοκύριακο μας κρατούν συντροφιά με τα υπέροχα podcast τους με θέματα σχετικά με την τεχνολογία κυρίως.
Ευχάριστοι, με πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ και καθόλου βαρετοί (παρόλο που κάθε εκπομπή αγγίζει περίπου την μία ώρα), περιμένουν κάποιο audio comment από τους πιο "θαραλλέους", με σκοπό κυρίως να μας μυήσουν στην "ιδεολογία" του podcast και να μας... κολλήσουν με αυτό!

επειδή κάποιοι θέλουν "σπρώξιμο", πιστεύω ότι το μπλουζάκι που μου έστειλαν ήταν ένα καλό κίνητρο για να ακούσω το podcast τους και να ηχογραφήσω ένα audio comment. Το σχόλιό μου ακούστηκε στην ένατη εκπομπή τους, παρέα με το σχόλιο του Γιάννη.

Καλοί μου weekendgeeks σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφή μπλουζίτσα!!!


ΥΓ. τι? δεν κατάλαβες τι είπα? ενημερώσου και εσύ για τα podcast χρυσή μου! είναι πολύ trendy! :D :P

Τετάρτη 5 Ιουλίου 2006

Μάντεψε...



ΤΟ ΠΗΡΑ!!!


ΤΟ ΠΗΡΑ ΡΕΕΕΕ!!!!



ΤΟ ΠΗΗΗΗΗΗΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!



ΥΑΑΑΑΑΑΗΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!!!




ΚΕΡΝΑΩ ΟΛΗ ΤΗΝ BLOGΟΣΦΑΙΡΑ!!! (εεε... καλά... δηλαδή... εεε... εννοώ... εεε...)


Τρίτη 4 Ιουλίου 2006

...φέρ'τε καλέ έναν παπά!!!

Χαζεύοντας λιγάκι στην ελληνική blogόσφαιρα τις ημέρες που πέρασαν, διάβασα καμιά 10αριά ποστάκια που αναφερόντουσαν σε γάμους (άλλοι παντρευόντουσαν, άλλοι ετοιμαζόντουσαν να πάνε σε γάμο, άλλοι είχαν γυρίσει από κάποιον άλλον κ.ο.κ.).

Θα σου πω και εγώ το δικό μου σύντομο γαμοποστάκι (αυτή η λέξη μου προκαλεί παράξενους συνειρμούς... χμ...) και μετά τα όσα ακολούθησαν.

Το Σάββατο που λες, ξεκίνησαν οι γονείς μου για να πάνε στον γάμο της ξαδέρφης μου στο χωριό. Εγώ έμεινα Θεσσαλονίκη μιας και διαβάζω μαζί με τον αδερφό μου που δεν τα πηγαίνει και πολύ αυτά τα δρώμενα.
Όλα καλά και ωραία που λες, κανονίζουν να πάνε Σάββατο την ημέρα που ήταν ο γάμος και να έρθουν Κυριακή μεσημέρι πίσω στην Θεσσαλονίκη.

Ο γάμος ξεκίνησε κατά τις 7.30. Η νύφη κουκλάρα (ε, είναι γνωστό το "ομορφόσογο" μου στο χωριό :P χιχι), ο γαμπρός λιγάκι μας τα χάλασε μιας και δεν ήταν αυτό που λέμε "ωραίο παιδί" αλλά αφού τον αγαπάει η ξαδερφούλα δεν λέει κανένας τίποτα (πρώτη φορά τον έβλεπε το σόι, εκτός από τους γονείς της νύφης).
Ο γάμος ήταν πολύ ωραίος όπως έμαθα και όλα ήταν τέλεια και στο γλέντι έπεσε τρελός χορός από όλους μέχρι αργά.


Ως εδώ όλα καλά. Κοίτα τι έγινε όμως μετά.

Κατά τις 3.30-4 τελειώνει το γλέντι και όλοι ξεκινούν να πάνε στα σπίτια τους.
Μερικές ώρες μετά, στις 7 το πρωί, πεθαίνει ο θείος της νύφης (και πρώτος ξάδερφος της μαμάς μου).
Κατά τις 10, μπαίνει και η μαμά της νύφης στο νοσοκομείο με την καρδιά της.
Το μεσημέρι, ο γαμπρός αφού έφαγε μια θεαματική βούτα, στραμπούληξε το χέρι του.
Επειδή είναι Κυριακή, δεν μπορεί να πάει ιατροδικαστής στο χωριό και έτσι η κηδεία του θείου έπρεπε να γίνει σήμερα.
Αποτέλεσμα αυτού ήταν να μείνουν οι γονείς μου στο χωριό παραπάνω μέρες και επειδή ήταν να μείνουν για 1 βράδυ μόνο, αλλά τελικά όπως φαίνεται πάνε για τέταρτο, δεν ξέρω αν έχουν και κανένα βρακί να αλλάξουν! (Και ήταν και το σπίτι στο χωριό κλειστό για τόσες μέρες... δεινοπάθησαν οι καημένοι).


Μεταφερόμαστε τώρα στην Θεσσαλονίκη.

Σήμερα το πρωί, και ενώ δεν είχα κοιμηθεί καθόλου από το άγχος μου (ε, κλασσικά) ξεκίνησα μέσα στην καταρρακτώδη βροχή για να πάω στο ΤΕΙ να δώσω τα μαθηματάκια μου.
Εκτός του ότι έκανα 1 ώρα για να φτάσω από την Ανάληψη στην Αγίας Σοφίας, λίγο μετά την διαγώνιο βλέπει ο αδερφός μου ότι το Ibizaki έχει βαρέσει τα κόκκινα στην θερμοκρασία και αρχίζουν να αναβοσβήνουν λαμπάκια παντού, να ακούγονται συνέχεια κάτι προειδοποιητικοί ήχοι και γενικά να γίνεται ένας πανικός.
Τι να κάνω και εγώ, κάνουμε στην άκρη και σταματάμε το αυτοκίνητο και κατεβαίνω για να πάω με το λεωφορείο.

Ενώ περιμένω στην στάση μαζί με άλλα 30 άτομα, περνάει ένας ταρίφας με ταχύτητα από τον λεωφορειόδρομο και μας λούζει με νερά.
Μετά από την απίστευτη ώρα που έκανα να φτάσω στον σταθμό του ΟΣΕ για να πάρω το λεωφορείο για το ΤΕΙ, το βλέπω να ξεκινάει να φύγει (καλοκαιρίατικα περνάει ένα ανά μισάωρο και αν), οπότε αρχίζω να τρέχω για να το προλάβω. Κατά το τρέξιμο, τσαλαβουτάω σε κάτι νερά και αισθάνομαι τις μικρές ροζ καλτσούλες μου να ποτίζουν με βρωμολασπονεράκι και τα ποδαράκια μου να μουλιάζουν κανονικότατα.
Πάλι καλά με είδε το λεωφορείο και σταμάτησε για να ανέβω.

Από εκεί και πέρα οι ώρες πέρασαν βασανιστικά αργά στο ΤΕΙ, ενώ έκανα και ένα δίωρο και κάτι για να γυρίσω σπίτι.
Μένοντας κάπου 4 ώρες (από τις 11 μέχρι τις 3) με μουλιασμένα πόδια και με το jean μου βρεγμένο από την μέση της γάμπας και κάτω, με έκαναν να έχω τρομερές κρυάδες μόλις γύρισα στο σπίτι. Πάλι καλά ξεράθηκα στον ύπνο και ξέχασα τα πάντα.

Το μόνο καλό της ημέρας ήταν ότι πέρασα και τα 2 μαθήματα στα οποία εξετάστηκα.
Το πτυχίο είναι ένα μικρό βηματάκι μακρυά...


...Θα μου πει όμως ποιος στο καλό μας γκαντέμιασε οικογενειακώς?!??!?

Φέρ'τε καλέ έναν παπά!!!
(τώρα αν θα έρθει για ξεμάτιασμα ή για εξορκισμό, θα σε γελάσω...)

Σάββατο 1 Ιουλίου 2006

Ένα παραπονάκι μόνο...

Πριν 2-3 μέρες έμαθα ότι ακόμα και αν πάρω τώρα το πτυχίο μου, χάνω την ορκωμοσία λόγω γραφειοκρατικών διαδικασιών και ρε γμτ, μην με πεις αχάριστη, αλλά αν πάρω πτυχίο, θέλω και την ορκωμοσία μαζί.

Εντάξει, κλάιν θα πει κάποιος, αλλά θέλω τις "χαρές και τα πανηγύρια" που το συνοδεύουν.
Η ορκωμοσία είναι μια γιορτή για να χαίρονται οι γονείς κυρίως λένε, αλλά εγώ το βλέπω σαν την επιβράβευση των προσπαθειών μου τόσο καιρό.

Γιατί να χάσω την ορκωμοσία εγώ επειδή μερικά τσογλάνια ήθελαν να κάνουν διακοπές νωρίτερα και να δούνε το mundial? (oooh, please, μην μου μιλήσεις για "αγωνιστές" και παρόμοιες βλακείες, γιατί και εγώ πήγα στις συνελεύσεις στην σχολή μου και είδα τι γινόταν).

Τέλος πάντων. Και λίγα λέω σε σχέση με τα όσα σκέφτομαι.
Ένα ήπιο μεν, αλλά οργισμένο ποστάκι...


Τελευταίο σαββατοκύριακο που μένω κλεισμένη στο σπίτι.
Την Τετάρτη -πρώτα ο Θεός και αν όλα πάνε καλά- θα είμαι πτυχιούχα...


Edit 2.7.06:
Όταν λέω ότι θα χάσω την ορκωμοσία, δεν εννοώ ότι δεν θα είμαι εδώ όταν θα γίνει. Εννοώ ότι δεν γίνεται εξαιτίας γραφειοκρατικών διαδικασίων -αφού μεταφέρθηκε η εξεταστική τον Σεπτέμβρη λόγω των καταλήψεων- να ορκιστώ τώρα.
Άρα το "επίσημο" πτυχίο θα το δω τον Οκτώβρη...
Ας είναι... αφού θα μπορώ να φύγω για το μεταπτυχιακό...

Edit 3.7.06:
Σήμερα έμαθα από την γραμματεία της σχολής ότι μάλλον δεν θα γίνει καν η ορκωμοσία τώρα! βρε λες τελικά να ορκιστώ με όλους τους φίλους μου παρέα? :)
Επίσης δεν υπάρχει ορκωμοσία τον Οκτώβρη, αλλά τον Δεκέμβρη!
έχει αρχίσει να μην με πειράζει το θέμα της ορκωμοσίας τόσο πολύ, αλλά σου είπα...
είναι ένα παραπονάκι μωρέ...

;;

Template by:
Free Blog Templates