Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

Τον Δεκέμβριο, είχα πάει σε ένα αποχαιρετιστήριο party από ένα φιλαράκι που τελείωσε και γυρνούσε Γερμανία για να κάνει την πτυχιακή του.
Δεν ήταν party με "νταβαντούρι", αλλά πιό "οικογενειακή" φάση: καμιά 10-15 φιλαράκια, συζητησούλες, χαμηλωμένα φώτα, με μια μουσικούλα (brutal death metal :D ) να ακούγεται στο βάθος, μπυρίτσες και... λιόσπορος!

Βλέπω και εγώ τον λιόσπορο που λες με το που καταφθάνω και άνοιξε η καρδιά μου (τον είχαν φέρει κάτι φιλαράκια γείτονες -γεωγραφικά- που ξέρουν από καλό πράγμα). Εννοείται πως έπεσα με τα μούτρα και οι κουβέντες που έκανα από εκεί και πέρα περιοριζόντουσαν σε μονολεκτικές απαντήσεις, ακολουθούμενες από το χαρακτηριστικό "τσακ-τσακ φτου".

Σε κάποια φάση που λες και ενώ είχα φάει το καταπέτασμα, γυρνάω στα δύο παιδιά (ο Η. Σουηδός και ο M. Γερμανός) που καθόμασταν εκεί μαζί και λέω:
Nen: "Γμτ... -τσακ τσακ φτου- πρέπει να έχουν ναρκωτικά μέσα... -τσακ τσακ φτου- δεν έξηγείται αλλιώς... -τσακ τσακ φτου- δεν μπορώ να σταματήσω να τα τρώω.. -τσακ τσακ φτου-"
Η.: "Ναι ρε Nen, -τσξγλδιγξ φτου- σωστά -τσφξαλδιτθρι φτου- αλλά είναι -τσγξαλιδγξαγ φτου- δύσκολα να τα ανοίξεις -τσγξαλγιξγ φτου- τα άτιμα..."

Εκεί συνειδητοποιώ ότι ο ήχος που έρχεται από το Σουηδάκι δεν είναι ο "τσακ τσακ φτου", ότι δεν τα έτρωγε με την ταχύτητα που τους αρμόζει, αλλά επίσης ότι δεν έβγαζε το τσόφλι με τα δύο δαχτυλάκια όπως συνήθως γίνεται μετά το "τσακ τσακ", αλλά ότι έκανε το "φτου" στην χούφτα του!!! (ολόκληρη επιστήμη τα σποράκια!).
Κάτι έτρεχε με τον σουηδικό τρόπο κατάποσης των σπορακίων και έπρεπε να το ανακαλύψω!

Παρακολουθώ που λες τον τυπά και τι βλέπω? Δεν έκανε το κλασσικό "τσακ τσακ" αλλά το δάγκωνε με την μία με τα πίσω δεξιά δόντια και μετά προσπαθούσε μέσα από το μίγμα του θρυμματισμένου τσοφλιού να ξεχωρίσει τον επίσης θρυμματισμένο καρπό και να τον φάει τελικώς.
Έμεινα να κοιτάω σαν χάνος και είπα μια πρόταση που δεν φαντάστηκα ότι θα την έλεγα ποτέ στην ζωή μου σε τέτοια περίπτωση: "Δεν το κάνεις σωστά!"
Και εκεί που λες... αρχίζει το tutorial: Πως να μάθετε να τρώτε σωστά τον λιόσπορο σε 10 μαθήματα.
Μπαίνω μπροστά από το Σουηδάκι και τον Γερμανό και τους δείχνω το "τσακ τσακ φτου". Δεν το πιάνουν. Το δείχνω πιό αργά, επίσης δεν το πιάνουν. Και κάπου εκεί, αρχίζω την αναλυτική περιγραφή:
"Πιάνεις το σποράκι από την άκρη, κάνεις δύο -τσακ- με τα δόντια, μετά βγάζεις το σποράκι από μέσα και όλα οκ! Πάμε να το κάνουμε?"
Τζίφος. Παραήταν μεγάλη (huh?) η διαδικασία για να την κάνουν όλη μαζί. Άρα το σπάσαμε σε 2 κομμάτια, το "τσακ τσακ" και το "φτου" και έκανα την περιγραφή μου ακόμα πιό αναλυτική.

Κάπου εκεί μας ακούει και ένας άλλος γερμανός που καθόταν παραδίπλα και μιας και είδε ότι είμαι expert στο θέμα, ήρθε για να του λύσω την απορία του: "Εγώ μπορώ να το ανοίξω (κοινώς, να κάνει το -τσακ τσακ-) αλλά δεν ξέρω πως να βγάλω τον καρπό από μέσα".
Nen: "Ααα εσύ είσαι στους προχωρημένους! Εδώ είναι beginners level ακόμα. Θα σε φωνάξω όταν φτάσουμε εκεί" του λέω και έφυγε χαρούμενος (!?).

Με τα 2 πρώτα άτομα πήρε κάπου 20 λεπτά για να κάνουν σωστά το -τσακ τσακ-. Την μία το δάγκωναν πολύ δυνατά και έσπαγε, την άλλη δεν μπορούσαν να το κρατήσουν κάθετα, την τρίτη δεν μπορούσαν να συγχρονήσουν τα μπροστά τους δόντια και πάει λέγοντας...
Κάπου εκεί είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν κάποιος μου κάνει πλάκα, που στο καλό ήταν η candid camera και γιατί δεν ήταν κάποιος άλλος Έλληνας γύρω για να σκάσουμε στα γέλια μαζί. Αφού τίποτα από αυτά δεν έγινε τελικά, πήρα τον ρόλο της διδασκάλου στα σοβαρά και συνέχισα να δείχνω την διαδικασία.

Όταν το κατάφεραν κουτσά-στραβά, φωνάξαμε και τον τρίτο της παρέας και ξεκινήσαμε όλοι μαζί. Λίγο -τσακ τσακ- στην αρχή για ζέσταμα και μετά έφτασε η μεγάλη στιγμή... η στιγμή που όλοι περίμεναν... η στιγμή που θα μάθαιναν το "φτου" και θα άρχιζαν να γεύονται και αυτοί την γλύκα του λιόσπορου... η αγωνία μεγάλη... θα τα κατάφερναν τελικά? (Oooh boy... τι γράφω βραδιάτικο...)

Έτσι λοιπόν, μετά το πρώτο μισάωρο, μπήκαμε στην τελική ευθεία. Μου πήρε λίγη ώρα μέχρι να σκεφτώ πως στο καλό βγάζουμε το σποράκι από το τσόφλι για να το περιγράψω και ομολογώ ότι πρώτη φορά σκεφτόμουν αυτό το πράγμα. Πως περιγράφεις κάτι που το κάνεις ασυναίσθητα?!?!?!?

"Πιάνεις το σποράκι από την άκρη που δεν είναι μυτερή και το γυρίζεις κάθετα. Μετά, κάνεις ένα -τσακ- στην αρχή του σπόρου και μετά ένα δεύτερο περίπου στο μέσον του με τα μπροστά σου δόντια. Έπειτα και ενώ κρατάς το σποράκι, το πατάς λίγο με τα δόντια για να ανοίξει και με την άκρη της γλώσσας και ενώ κρατάς κόντρα με τα πάνω δόντια ξεχωρίζεις τον καρπό από το τσόφλι. Μετά τραβάς έξω το τσόφλι μόνο, ενώ κρατάς ακόμα με την γλώσσα και τα πάνω δόντια τον καρπό καιιιιιιιιιιιιι... voila!".

Έμειναν να με κοιτάν σαν χαζά με το πόσο περίπλοκη (WTF?!?) είχε γίνει πιά η διαδικασία αλλά το είχαν βάλει πείσμα ότι θα μάθαιναν και οι 3 εκείνη την ημέρα να τρώνε αυτά τα περίεργα ασπρόμαυρα πραγματάκια. Έτσι, άρχισαν ο καθένας να προσπαθεί, διορθώνοντας ο ένας τον άλλον και κοιτώντας εμένα που έδειχνα όλη την ώρα την διαδικασία αργά αργά.

Και τελικά... success! Μετά από 40 λεπτά, οι 3 μαντράχαλοι μαθητές μου κατάφεραν να το κάνουν σωστά και χωρίς την καθοδήγησή μου!!! Αφού με ευχαρίστησαν, πήραν τα όσα σποράκια είχαν μείνει και συνέχισαν ενθουσιασμένοι (?!?!?!) να τα τρώνε...

Η νύχτα έκλεισε με εμένα να σκέφτομαι αν οι Έλληνες έχουμε την διαδικασία "εξόρυξης" και κατάποσης του λιόσπορου από default στο αίμα μας και ότι τελικά έπρεπε να είχα πάρει την όλη φάση σε video...

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2008

Λανσάρω το Kista Science tower series ως ένα ποδαρικό στο Pro Flickr account / Χριστουγεννιάτικο δωράκι μου.
Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από τον Ιούνιο 2007 έως τον Φεβρουάριο 2008 και είναι ό,τι βλέπω καθημερινά έξω από το παραθύρι μου.
Το set θα ενημερώνεται συχνά-πυκνά...




---

Ασύνδετο πόστ μέσα στο ποστ: Σκέψεις του δρόμου...

Και που λες Κλεό, η απορία μου είναι η εξής:
Γιατί υπάρχουν άτομα που χαίρονται όταν σου συμβαίνει κάτι κακό;

ισχύει και το αντίθετο:
Γιατί υπάρχουν άτομα που αρχίζουν να βγάζουν όλη τους την μιζέρια όταν σου συμβαίνει κάτι καλό;

Και τελικά... ποιο είναι το χειρότερο;
Ψηφίζω το πρώτο χαλαρά και αυτό ήταν το οποίο σκεφτόμουν όταν γυρνούσα σπίτι.
Κακία που υπάρχει στον κόσμο...


(Δεν έχω πάθει κάτι, ούτε πετάω υπονοούμενα. Μια χαρά είμαι, απλά φιλοσοφούσα... )

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008

Fettisdagen idag!

Η Fettisdagen --> den feta tisdagen ή "η χοντρή Τρίτη" (σε ελεύθερη μετάφραση) γιορτάζεται μία μέρα πριν την Σαρακοστή στην Σουηδία, πριν δηλαδή αρχίσει η νηστεία για το Πάσχα.
Αν κρίνω από το όνομα και από το πότε πέφτει, θα έλεγα ότι είναι ένας συνδιασμός της Τσικνοπέμπτης με την Κυριακή της αποκριάς (ή της Τυροφάγου όπως είναι το κυριλλέ του).

Βέβαια στην Σουηδία δεν το γιορτάζουν με κοκορέτσια, αλλά με το παρακάτω γλυκό...



Ονομάζεται semla και είναι παραδοσιακό, όχι μόνο για την Σουηδία, αλλά για τις περισσότερες βόρειες χώρες (Σουηδία, Φινλανδία, Νορβηγία και Εσθονία).

Σήμερα τα μοιράζουν συνήθως δωρεάν μέσα στις εταιρίες, στα εμπορικά, κτλ κτλ αλλά μπορείς επίσης να τα αγοράσεις και από το supermarket/φούρνους (αν τύχει βέβαια και βρεις κανέναν φούρνο εδώ) γύρω σε αυτές τις ημέρες.

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη πέρυσι από το Nymble στην σχολή στο κέντρο (Campus Valhallavägen) όπου τα έδιναν με τα τσουβάλια στους πεινασμένους φοιτητές που μυρίστηκαν την φάση και είχαν συρρέυσει κατά χιλιάδες στο κτίριο (εεεε... πλακίτσα :) ).

Εδώ βέβαια να πούμε και τα αρνητικά της υπόθεσης. Η επιτυχία του γλυκού αυτού στηρίζεται περισσότερο στο eye candy, καθώς αυτό το αφράτο πραγματάκι που βλέπεις δεν είναι σαντυγί, αλλά μια άγλυκη κρέμα (χτυπημένη κρέμα γάλακτος χωρίς ζάχαρη? αναρωτιέμαι...). Το ψωμάκι δε, είναι απλά ένα ψωμάκι με κάρδαμο και όχι τσουρεκοειδές. Τέλος, το χειρότερο από όλα είναι ότι όταν πας να το φας, γίνεσαι σαν τα παιδάκια που τρώνε παγωτό, με την κρέμα από το γλυκάκι να τρέχει από όλες τις μεριές και εσύ να προσπαθείς να την μαζέψεις (got the picture? ;) ).

Όπως και αν έχει, εμένα μου αρέσει. Είναι χορτάστικό (τρως ένα και σκας) αλλά έχει και ένα κρυφό μυστικάκι: Ανάμεσα στο ψωμάκι και την κρέμα, έχει μια στρώση πάστας αμυγδάλου που κάνει όλη την διαφορά στην γεύση, μαζί με την λίγη ζάχαρη άχνη που υπάρχει στην κορυφή του.

Πάω να τσακίσω ένα πριν τελειώσουν!

ΥΓ. Την καλύτερη version του γλυκού την είχα δοκιμάσει στην Φινλανδία, όπου αντί για πάστα αμυγδάλου είχε κόκκινη μαρμελάδα, αλλά και αυτό δεν πάει πίσω...

;;

Template by:
Free Blog Templates