Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2006

Ό,τι θυμάμαι...

...χαίρομαι.

Με αφορμή το τελευταίο ποστ "εγώ και η γλώσσα μου" της psipsinel, θυμήθηκα και εγώ ένα σκηνικό από τα παιδικά μου χρόνια.

εγώ που λες, όταν ήμουν μικρή δεν έλεγα καθόλου το γράμμα "ρ".
Όοοοχι, δεν το έλεγα "λ".
...απλά δεν το έλεγα καθόλου!

(υπάρχει και σχετική ηχογράφηση-ντοκουμέντο όπου είμαι νινί και λέω τα καλαντάκια ως εξής:
"αχή μηνιά και αχή χονιά..."
:D :D :D)

Βασικά, δεν με πείραζε καθόλου που η αλφαβήτα είχε ένα γράμμα λιγότερο για εμένα, ίσα ίσα με βόλευε κιόλας.

Όταν πήγα στο νηπιαγωγείο όμως και άκουσα όλα τα παιδάκια να το λένε, τότε σκύλιασα και εγώ το μικρό ζηλιάρικο, οπότε είπα "δεν γίνεται χρυσό μου να το λένε όλοι και να μην το λέω εγώ!" και έτσι έκανα καθημερινά πολύωρες πρόβες στο σπίτι μου μέχρι να καταφέρω να το πω και εγώ.

Λλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλ...
τίποτα.

Λλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλ...
τίποτα.

Οι μέρες περνούσαν αργά και βασανιστικά, αλλά το μικρό nenyaki με περισσό το πείσμα συνέχιζε μόνο του τις πρόβες νύχτα-μέρα, ζαλίζοντας τους πάντες (που το έβλεπαν να τυραννιέται και έσκαγαν στα γέλια) μέχρι να καταφέρει να πει το πολυπόθητο αυτό γραμματάκι.

Ώσπου μια μέρα...

Λλλλλλλλλλλλλ...
Λλλλλλλλλλλλλλλλλλλλ....
Λλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλ....
ΛλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!!!!!!!
ΤΟ ΕΙΠΑ!!!
ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!
ΤΟ ΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑRRRRRRRRRIIIIIIIIBBBBBBBBBBBBBAAAAAAAAAAA!!!

Το nenyaki άρχισε να τρέχει πάνω κάτω σε όλο το σπίτι και να φωνάζει Ρ και Ρ και όλοι γύρω είχαν πλακωθεί στα γέλια (όπως πάντα).

Το όλο σκηνικό βέβαια, δεν τελείωσε εκεί.

Τις επόμενες μέρες είχα ακόμα πιο σκληρή δουλειά να κάνω, καθώς δεν ήξερα το καημένο, ποιο "λ" στις λέξεις ήταν όντως "λ" και ποιο ήταν "ρ".

Ε, είχα και χαρά που το είπα το "ρ", οπότε το κολλούσα παντού και πάντα.

Έτσι, αν με ρωτούσες τι κάνω, η απάντηση που θα έπαιρνες θα ήταν...
..."καρά είμαι!"

χαζά παιδιά... χαζά παιδιά!

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2006

boy...

...I feel like a student!

Ομαδική κοπάνα από το μάθημα Ισπανικών λόγω ακραίων καιρικών φαινομένων (και ακραίας βαρεμάρας).

Hombre...
es mejor quedarte en la calorita de tu casa, de perderla para estar en un clase con pendejos...

Αποτελεσμάτων συνέχεια...

Μου την δίνει όταν σε κάθε "μεγάλη" στιγμή (δεν μου έρχεται άλλη λέξη), κάνω πίσω την τελευταία στιγμή και κάθομαι και μιξοκλαίω σαν κανένα νιάνιαρο, έχω αϋπνίες και γενικά θέλω να εγκαταλείψω κάθε προσπάθεια ενώ είμαι ένα βήμα πριν από το να κάνω κάτι.
Αλλά... I can't help it, που λένε. Γίνεται μόνο του.

Στον δρόμο για τις αιτήσεις για τα μεταπτυχιακά λοιπόν, ξαφνικά ανακάλυψα ότι έπρεπε να δώσω και για το TOEFL και να πιάσω και μία συγκεκριμένη βαθμολογία γιατί όπως είναι φυσικό, δεν δεχόντουσαν το proficiency που έχω ως πιστοποίηση αγγλικών στην πλειοψηφία των μεταπτυχιακών τα οποία έψαχνα (μιλάω μόνο για Φινλανδία και Σουηδία, δεν γνωρίζω τι γίνεται σε άλλα, για να μην παρεξηγούμαστε).

Άρα έκλεισα και εγώ σαν καλό παιδάκι ημερομηνίες μέσω internet και μιας πιστωτικής, εν μέσω εξεταστικής περιόδου, για να δώσω για το TOEFL.
Όχι ότι είχα καμία όρεξη δηλαδή, αλλά και τι άλλο να έκανα?

Τέλος πάντων, οι μέρες πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα και όπως είναι λογικό, βρέθηκα χθες το βράδυ να σκέφτομαι ότι ουσιαστικά σήμερα πήγαινα να γράψω σαν τουρίστρια, μιας και έχω αφήσει τα αγγλικά εδώ και 2 χρόνια περίπου, αν και προσπαθώ να έχω όση περισσότερη επαφή μπορώ με αυτά, στο μεταξύ διάστημα κάνω Ισπανικά, οπότε έχει επηρεάσει τον τρόπο σκέψης μου όσο να'ναι, δεν είχα διαβάσει τίποτα (σαν τι να διαβάσω? να καθίσω να μάθω αγγλικά τελευταία στιγμή?), δεν είχα γράψει ούτε μια έκθεση, δεν είχα ρίξει καν μια ματιά σε καμία γραμματική -ξέρω 'γω- και η μόνη προετοιμασία(?) που είχα κάνει ήταν να λύσω 2 μόνο παρόμοια test από ένα CD που μου έστειλαν κατευθείαν από το Αμέρικα, τα οποία δεν μου μάθαιναν τίποτα καινούριο εκτός από τον τρόπο με τον οποίο διεξάγονται.
Σιγά δηλαδή.

"-Knock Knock!!!-"
"Who's there?"
Σκεφτόμουν, μιας και έβλεπα την αποτυχία να μου χτυπάει την πόρτα.

Όχι ότι θα μου έλεγε κανένας τίποτα αν δεν περνούσα, αλλά δεν ήθελα να αισθανθώ αποτυχημένη, γιατί κάτι τέτοιο θα μου χαλούσε τελείως την ψυχολογία, ειδικά τώρα που έχω εκατομμύρια πράγματα να κάνω σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Οκ, δεν μου φταίει κανένας κιόλας, μόνη μου τα επέλεξα όλα αυτά.

Τέλος πάντων, το πρωί σηκώθηκα κατά τις 6, μιας και είχα κουραστεί να παλεύω με το πάπλωμα, τα μαξιλάρια και όλα τα σχετικά λευκά είδη, από τις σβούρες που έφερνα συνεχώς στο κρεβάτι.
Όταν με είδε η μαμά μου να είμαι σαν junkie από την αϋπνία, μου είπε "να δεις ότι ακόμα και εσύ θα δεις άσπρη μέρα σήμερα!"

Βρε λες?

Τράβηξα την κουρτίνα στο δωμάτιό μου και κοίταξα έξω. Είχε ένα δάχτυλο χιονάκι πάνω στα αυτοκίνητα :)

Ξεκίνησα κατά τις 8 και κάτι για να πάω για να γράψω (στις 9 μου είχαν πει να είμαι εκεί) καιιιιι surprise! surprise! πηγαίνω στην στάση από τα λεωφορεία και περίμεναν κάπου 20 άτομα (για τις γκαντεμιές μου είμαι αρκετά γνωστή και σου έχω ξαναμιλήσει παλιότερα). Τα 20 άτομα έγιναν 30 με την πάροδο της ώρας, τα 30 έγιναν 40 και πάει λέγοντας, οπότε κάπου εκεί άρχισα να χαζεύω που περίμενα τόση ώρα και δεν περνούσε κανένα λεωφορείο και πήγα να πάρω taxi, αλλά όταν έφτασα στην γωνία στον κεντρικό δρόμο είδα ότι δεν περνούσε σχεδόν κανένα αυτοκίνητο, πόσο μάλλον taxi!
Κάπου εκεί αρχίζω να βρίζω το πάλλευκο, απαλό και πανέμορφο χιονάκι που έπεφτε σιγά σιγά στους ώμους μου και προσπαθώ να σκεφτώ τι θα έκανε ο McGuyver αν ήταν στην θέση μου. Σκέφτηκα μέχρι και να σταματούσα ένα αυτοκίνητο στην ψύχρα (ναι, είχε αρκετή το πρωί) και να ρωτούσα αν πηγαίνει προς τον προορισμό μου, για να με πετάξει και εμένα, μιας και δεν είχα κανέναν άλλον τρόπο να κατέβω στο κέντρο.

Κατάρα! και να φανταστείς ότι είχα πει στο strabadi την προηγούμενη, να μην έρθει για να με πάει με το τουτού μιας και θα χιόνιζε (θα ήταν πολύ βάρβαρο).

Για να μην τα πολυλογώ, το μοναδικό taxi που πέρασε, ήταν και αυτό που με πήγε και πέρασε στις 9.05. Έφαγα ένα μισαωράκι στο taxi, άκουσα και την κλασσική μιζερομίρλα για την ανοργανωσιά των Ελλήνων, έδωσα τα 4 ευρουλάκια στον ταρίφα και με μικρά και απαλά βηματάκια (μην φάμε και καμία τούμπα) έφτασα στο εξεταστικό κέντρο.

Δεν περίμενα να είμαι μόνο εγώ και άλλα 3 άτομα που δίναμε, μιας και είχα ακούσει για κόσμο και κοσμάκη που δίνει TOEFL.
Τα θέματα ήταν... καλά. Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν και πολύ άνετη, μιας και στο Listening ενώ είχα βάλει τα ακουστικάκια μου και άκουγα το κείμενο (ακούγεται μόνο μία φορά, όχι δεύτερη), ο επιτηρητής πίσω από την τζαμαρία είχε πιάσει την πάρλα και μου αποσπούσε την προσοχή συνεχώς.
Στην έκθεση έγραψα χάλια πραγματικά. Δεν ήταν τόσο λόγω της γλώσσας, όσο το ότι με αιφνιδίασε το θέμα "Why are groups or organizations important to some people?".

Ας είναι. Από τα αποτελέσματα που μου έβγαλε στο τέλος του test (σου δείχνει την βαθμολογία σου σε όλα τα μέρη, εκτός από το μέρος της έκθεσης, το οποίο δεν μπορεί να διορθωθεί από το pc φυσικά), είδα με μεγάλη μου έκπληξη ότι έπιασα το score το οποίο μου ζητούν! Οπότε και μηδέν να έγραψα στην έκθεση που λέει ο λόγος, έχω πιάσει την βαθμολογία και μπορώ να κάνω με άνεση πλέον τις αιτήσεις για τα μεταπτυχιακά.
Να δούμε πως θα τα πάω και στα υπόλοιπα.

...και πως θα πάω στο φροντιστήριο βραδιάτικα, τώρα που κάνει κρυουλάκι :(

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2006

blogs και βλακείες...

κάθε φορά που μου λέει κάποιος γνωστός μου ότι διαβάζει το blog μου, όλο και περισσότερο δεν θέλω να γράψω σε αυτό.

Ίσως και να είχε δίκιο το λεμόνι όταν μου είχε πει ότι:
"ok, χάρηκα που σε γνώρισα, αλλά τώρα που ξέρω ότι διαβάζεις το blog μου, δεν θα μπορώ να γράψω σε αυτό για εσένα, αν θελήσω ποτέ".

Αυτό με έχει πιάσει και εμένα.
Όχι ότι θέλω αυτήν την στιγμή να γράψω κάτι για κάποιον, αλλά, τους τελευταίους μήνες, κάθε φορά που πάω να γράψω κάτι, σκέφτομαι τόσο πολύ τι θα γράψω που στο τέλος γράφω κάτι διαφορετικό από αυτό που θα ήθελα να γράψω αρχικά.
Οπότε στο τέλος κάνω ένα χαζοχαρούμενο ποστάκι και αυτό είναι.

Και εδώ θα έρθει η φράση που είχε πει ο mn8dk:
"Γράφεις για εσένα ή για τους αναγνώστες σου?"

Οπότε θα καταλήξω και πάλι στο:
…Γράφω για εμένα, αλλά σκεπτόμενη ότι μερικοί αναγνώστες μου είναι κοντινά μου πρόσωπα, αυτό με εμποδίζει από το να γράφω πραγματικά αυτά που θέλω...

Δεν ξέρω πλέον κατά πόσο με αντιπροσωπεύουν τα ποστ που κάνω πλέον...

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2006

φάσεις...

...Μερικές φορές, έχω τόσα πολλά πράγματα στο μυαλό μου και τόσα πολλά να κάνω, που το μόνο που σκέφτομαι είναι να σηκωθώ να φύγω.
Έτσι στην ψύχρα, να τα αφήσω όλα στην μέση και να σηκωθώ να φύγω.
Να μην κάνω τίποτα από όλα αυτά.
Τι και αν είναι όνειρα, τι και αν είναι ξέρω και εγώ τι...

Και που θα πας θα μου πεις...
αυτό είναι το θέμα.
η ζωή μας βλέπεις, δεν είναι ταινία...

δεν είμαι καλά σήμερα... :(

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2006

...Santa Clause came to town!

τελικά ο Άγιος Βασίλης ήρθε, αν και με λίγη καθυστέρηση γιατί το ένα του ταρανδάκι είχε χαζέψει (ένα nenyaki είχε χαζέψει μάλλον ) και δεν έστριβε σωστά και έφτασε τελικά την Δευτέρα το βράδυ στην Θεσσαλονίκη :)

Ο σάκος βέβαια ήταν λίγο άδειος (εντάξει, είχε και κάτι παραλλαγές μέσα, αλλά να μην το κάνουμε θέμα και σπιλωθεί η εικόνα του Άγιου Βασίλη), καθώς κουβαλούσε μόνο αυτό το μικρό πραγματάκι...



είναι μικρούλικο!



συγκρισούλα με το mouse μου :)

Mην απορίσεις για το χρώμα. Πολύ απλά, δεν έβγαινε σε ροζ :(

αυτό είναι τελικά το μυστηριώδες δωράκι μου και...
...μου φαίνεται ότι βρήκα πάλι λόγο για να μην διαβάσω


Ξέχασα να σου πω ότι ένας άλλος "Άγιος Βασίλης" μου έφερε την προηγούμενη βδομάδα και τα καινούρια μου γυαλάκια, τα οποία δεν θα μπορούσαν να είναι άλλο χρώμα, εκτός από ροζ :)



άντε και του χρόνου τώρα :) :) :)

να δω, θα εκπληρωθεί και η τρίτη ευχή?

...gimme gimme gimme a man after midnight... (ΑΒΒΑ)
(ιιι! ντροπή κορίτσι πράγμα! )

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2006

Strange feelings...

Ξεκίνησα να γράφω ένα ποστ για τα συναισθήματα που έχω για την επικείμενη άφιξή σου (έτσι δεν το λένε;) αύριο, αλλά τελικά το έσβησα, δεν ξέρω γιατί.
Η αλήθεια είναι ότι μου προκαλεί περίεργα συναισθήματα.
Όχι το γεγονός ότι θα έρθεις, αυτό καθεαυτό μου προκαλεί χαρά, αλλά με τρομάζει όταν σκέφτομαι το πόσο γρήγορα πέρασε ο χρόνος αυτός.

Με τρομάζει... φφφφφ... δεν ξέρω αν έχω διαλέξει το σωστό ρήμα.
Απλά με κάνει να σκέφτομαι συνεχώς αυτό που μου είχε πει κάποτε ο μπαμπάς μου, ότι δηλαδή <<δεν>> και δεν μου αρέσει όταν βλέπω συνεχώς ότι επιβεβαιώνεται αυτή η ατάκα.

Μετά με κάνει να σκέφτομαι το πως πέρασε η τελευταία χρονιά χωρίς να το καταλάβω, το πως πέρασαν όλα τα χρόνια μέχρι τώρα, πάλι χωρίς να το καταλάβω, το τι είναι ο χρόνος και γιατί δεν μπορούμε να τον ορίσουμε και πάει λέγοντας, μέχρι να φτάσω στο σημείο να αισθάνομαι ότι είμαι παρανοϊκή σαν τον Russell Crowe στο A beautiful mind, επειδή κάθομαι να αναλύσω το τι είναι ο χρόνος ενώ δεν έχουν βρει απάντηση τρομερά μυαλά του αιώνα μας και προγενέστερων, και άλλα τέτοια χαζά.

Πιο πολύ όμως, είναι παράξενο όταν βάζω τον εαυτό μου πάλι πίσω, σαν σήμερα, αλλά ένα χρόνο πριν και προσπαθώ να θυμηθώ τι σκέψεις έκανα τότε και πόσο με φόβιζε που δεν ήξερα ο χρόνος που πέρασε τι θα φέρει.

Ας δούμε τι θα φέρει αυτός ο χρόνος και τι θα σκέφτομαι του χρόνου τέτοια μέρα :)

"Κανείς δεν ξέρει ο χρόνος τι θα φέρει", λέει ένα τραγούδι...

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2006

Πρώτα αποτελέσματα...

Απολογισμός πρώτης βδομάδας εξεταστικής εργαστηρίων:

Συνολικός αριθμός εργαστηρίων: 4
Επιτυχία : 4/4
Απώλεια : 0/4
Επιτυχία : 100%

5 more weeks to go...

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2006

Άγιε Βασίλη... πού είσαι?

...με ξέχασες...


πότε επιτέλους θα πάρω τα Πρωτοχρονιάτικα δωράκια μου? ε? ε? ε? ε?

σνιφ και πάλι σνιφ!

Το γκρινιάρικο nenyaki.

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2006

Όνειρα και στόχοι...

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι από τα άτομα που βάζουν κάποιο στόχο για το μέλλον.
Εννοώ 'σοβαρούς' στόχους.

Αυτό το είχα κάνει παλιά, μια φορά μόνο θυμάμαι, αλλά πληγώθηκα πολύ όταν είδα ότι ήμουν πολύ κοντά, το άγγιξα, αλλά δεν έγινε...

Ήθελα τότε να περάσω σε μια σχολή. Αρχιτεκτονική. Το ήθελα τόσα χρόνια. Μου ταίριαζε και το έβλεπαν όλοι. Στην τρίτη λυκείου όλοι διάβαζαν και εγώ θυσίαζα ακόμα και την μοναδική έξοδο που είχα το Σαββατόβραδο για να κάθομαι με τις ώρες να σχεδιάζω... Τα σαββατοκύριακα, καθόμουν 10 με 12 ώρες συνεχόμενες, εκεί, πάνω από το σχεδιαστήριο...
Ήταν το όνειρό μου. Κάθε μέρα ξυπνούσα και κοιμόμουν με αυτήν την σκέψη.

Τα χρόνια πέρασαν και από εκεί που ήμουν παιδάκι, ξαφνικά βρέθηκα στην Αθήνα, να δίνω πανελλήνιες στο ελεύθερο και στο γραμμικό σχέδιο.
Ιούλιος και όλοι μου οι φίλοι είχαν φύγει για διακοπές, αφού είχαμε τελειώσει πια το σχολείο. Και όμως εγώ εκεί, με 8άωρα καθημερινά φροντιστήρια στο σχέδιο, μόνο και μόνο για εκείνες τις 2 ημέρες στην Αθήνα.

Και έγραψα καλά.
Μέχρι να βγουν οι βαθμοί, έκοβα συνέχεια βόλτες έξω από το σχολείο κατα-αγχωμένη, κοιτώντας την άδεια τζαμαρία... όταν βγήκαν οι βαθμοί, ήθελα να φιλήσω όλο τον κόσμο.
Είχα σκίσει! Και από εκείνη την στιγμή και μετά ήμουν σε άλλον κόσμο.

Επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια, είχα πετύχει το όνειρό μου.
Με τα μόρια που μου έδιναν οι βαθμοί από το σχέδιο έπιανα τις 3 από τις 5 αρχιτεκτονικές, σύμφωνα με τις βάσεις της προηγούμενης, από εκείνης, χρονιάς.
Επί δύο μήνες, ζούσα το όνειρό μου και περίμενα απλά και τυπικά -όπως πίστευα- να μου ανακοινωθεί η πόλη στην οποία είχα περάσει, γιατί την σχολή την είχα σίγουρη.

Και ενώ περίμενα να είναι το καλύτερο δώρο για τα γεννέθλιά μου, όταν ανακοινώθηκαν οι βάσεις τον Σεπτέμβριο, ξαφνικά όλα άλλαξαν.
Όλα πάγωσαν.
Μου έκαναν πλάκα? ναι... σίγουρα κάποιος μου κάνει πλάκα, σκεφτόμουν.
ή καλύτερα... ευχόμουν.
Και όμως δεν μου έκανε κανένας πλάκα. Εκεί που ήμουν κατά πολύ μέσα, έμεινα έξω.

Πέρασα στην πληροφορική.
Ε, και?

Δεν μπορώ να περιγράψω πως αισθάνθηκα. Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου κυριολεκτικά.
Ξαφνικά, τίποτα δεν είχε σημασία για εμένα. Τίποτα.
Πρώτη φορά ένιωθα αποτυχημένη.
Δεν πίστευα σε τίποτα, δεν είχα όρεξη για τίποτα, δεν σκεφτόμουν τίποτα, δεν χαιρόμουν με τίποτα, δεν ήθελα να ξανακάνω ποτέ τίποτα...

Έπεσα σε κατάθλιψη.

Από την ψυχολογία μου και από άγχος μου από τις εξετάσεις, μπαινόβγαινα επί 4 μήνες στα νοσοκομεία από τους πόνους... κολικοί...

Δεν ξανασχεδίασα τίποτα από τότε...

...

Πέρασε πολύς καιρός από τότε και όμως τα θυμάμαι όλα με ένα γ@μώτο που λένε.
Μου έχει μείνει η πίκρα, ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά.

Και έρχομαι τώρα, το 2006, να βάλω για δεύτερη φορά κάποιον στόχο στην ζωή μου.
Στόχος... δεν μπορώ να διακρίνω αν είναι στόχος ή πείσμα.
Ίσως προσπαθώ να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορεί να κάνει κάτι που να αξίζει.
Ίσως και να προσπαθώ να ισοφαρίσω εκείνη την αποτυχία...

Ποιος ξέρει...

Δεν έβαλα μόνο έναν στόχο όμως... έβαλα έναν τριπλό.

δύο πτυχία και ένα εισιτήριο. Αυτό είναι.

Δεν ξέρω αν θα το πετύχω. Ξέρω όμως πως θα νιώσω αν δεν γίνει.

Ξεκινάω λοιπόν το 2006 με την μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής μου έως τώρα.
Θέλω να είμαι αισιόδοξη. Όσο μπορώ τουλάχιστον.

Και δεν είναι μακριά η πρώτη δοκιμασία.
Έρχεται την Δευτέρα...
...στην εξεταστική του πρώτου μαθήματος...

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2006

...Ορίστε?

"Για την ενεργοποίηση του μηνύματος απόκρυψης ενημέρωσης για την ύπαρξη της υπηρεσίας, στείλτε την εντολή KΡΥΦΑ NAI στο 1265", όπως ενημερώνει το -καθόλου φιλικό στον χρήστη θα έλεγα- site της TIM.

Τρόμαξα να καταλάβω τι γράφει.
Γράψ'το πιο εκλαϊκευμένα βρε άνθρωπε! Αφού και εσύ από χωριό είσαι ;)

nevermind...
τέρμα το διάλειμμα, πάμε για διάβασμα πάλι... :(

PS. ποτέ μα ποτέ να μην πάρεις ομαδική εργασία.
Κάτσε και καν'την μόνος σου, θα έχεις την ησυχία σου, θα την παραδώσεις όποτε θέλεις εσύ και θα πάρεις και τον βαθμό που σου αξίζει πραγματικά.
Έλα μου όμως που ήταν αναγκαστικές οι ομαδικές εργασίες στο μάθημα?
να μαθαίνουμε στο ομαδικό πνεύμα και κλάϊν...

Τι να πω τώρα στην "παρτενέρ" μου, που από τις 18 σελίδες τις εργασίας έκανε τις 4*, μου τις έστειλε μία βδομάδα αργότερα γιατί είχε πάει εκδρομή με τον γκόμενο και έχει κάνει και μία μετάφραση χειρότερη και από το systran?!?!?!

*βασικά η κοπέλα έκανε 7 σελίδες εργασία, αλλά φταίει η κακιά η Nenya που έγιναν 4 οι σελίδες, γιατί από Century Gothic 14άρια άλλαξε τους χαρακτήρες σε Times New Roman 12άρια στο word και έφτιαξε και τις παραγράφους κανονικά όπως θα έπρεπε να είναι, με αποτέλεσμα να μειωθούν ως δια μαγείας οι σελίδες της εργασίας από 7 σε 4 μόνο!!!

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2006

Πρώτο ποστ της χρονιάς...

πρώτη μπουκιά της χρονιάς, πρώτο ποτό της χρονιάς, πρώτο τηλεφώνημα της χρονιάς, πρώτη ευχή της χρονιάς, πρώτο μήνυμα στο κινητό της χρονιάς, κτλ κτλ...

ή γενικά ο κανόνας
πρώτος/η/ο Χ της χρονιάς, όπου Χ μεταβλητή

αυτό σκέφτομαι κάθε φορά που αλλάζει ο χρόνος και προσπαθώ πάντα να κάνω προσεχτικές κινήσεις για να μην γρουσουζέψω τίποτα. Όχι ότι είμαι προληπτική η ξέρω και εγώ τι, ούτε πιστεύω σε ματζούνια κτλ, αλλά εκείνες τις πρώτες στιγμές του νέου έτους κάτι με πιάνει και θέλω όλα να είναι τέλεια, μπας και μειωθεί λιγάκι η γκαντεμιά μου την νέα χρονιά που μόλις έχει έρθει.
Όχι ότι το καταφέρνω πάντα, αλλά μερικές φορές έχει πλάκα.
Συνήθως όμως, όταν θέλω κάτι να γίνει τέλειο, πάντα γίνεται το αντίθετο, αλλά τέλος πάντων, ας μην σκεφτόμαι τα άσχημα χρονιάρες μέρες.

Όλως παραδόξως, αυτή η πρωτοχρονιά ήταν η καλύτερη των τελευταίων 5 ετών, αν και στην αρχή δεν προβλεπόταν έτσι.
Είχαμε κανονίσει μερικές μέρες πριν να βγαίναμε κοριτσοπαρέα έξω και τελευταία στιγμή η μία "αχ, δεν ξέρω", η άλλη "δεν έχω κανονίσει τίποτα, αλλά θα δω όλες τις προτάσεις και θα σας απαντήσω", η τρίτη ακύρωσε και πάει λέγοντας.
Τελικά από τις τόσες, μείναμε μόνο 3. Στην αρχή είπαμε να το ακυρώναμε, αλλά η καλή μας διάθεση δεν μας άφηνε. Δεν θέλαν να έρθουν οι άλλες? σιγά. Δεν θα μας χαλούσαν και το κέφι.
Κλείσαμε τραπέζι σε ένα καραόκε bar και κάπου 1 παρά ξεκινήσαμε. Πριν έπρεπε να περάσω από το σπίτι της φιλενάδας της Ε. γιατί είχε φαγωθεί να της κάνω ποδαρικό, επειδή "έχω καλή ψυχή και αύρα" όπως λέει.
Στο barάκι στην αρχή αισθανόμασταν λίγο περίεργα, μιας και το μαγαζί ήταν γεμάτο με παρέες τον -κατά μέσο όρο- 12-14 ατόμων και εμείς ήμασταν μόνο 3, αλλά είχαμε το πιο πολύ κέφι. Εμείς και άλλη μία παρέα, που από ένα σημείο και μετά, γίναμε μία, ξεσηκώσαμε όλο το μαγαζί και κάναμε ό,τι θέλαμε.
Μου αρέσει πάρα πολύ να βρίσκομαι με άτομα τα οποία δεν τα έχω ξαναδεί, αλλά και ούτε πρόκειται να τα δω πάλι, αλλά ξαφνικά να έχω τέτοια οικειότητα, λες και τους ήξερα χρόνια και να φανταστείς ότι όλα ξεκίνησαν από το κέφι που είχαμε όλοι.
Καιρό είχα να περάσω τόσο τέλεια. Έγιναν τρελά σκηνικά στο μαγαζί και πραγματικά δεν νομίζω ότι θα ξαναζήσω ποτέ κάτι τέτοιο. Χοντρούληδες να κάνουν τον Ρουβά φορώντας φούστα, ροκάδες να τραγουδούν Ρουσλάνα, μπρατσαράδες με τατουάζ να τραγουδούν το "It's raining men" και άλλα πολλά, τρελά και απίστευτα.
Έκλεισε η φωνή μας από τις φωνές και το πολύ τραγούδι.
Φύγαμε στις 7...

Το μόνο άσχημο, ένα τηλέφωνο που ήρθε 17 ώρες μετά. Ας είναι...

Χρόνια πολλά και καλή χρονιά να έχουμε με υγεία, κέφι και τύχη.


Και κάτι άσχετο που μου έχει κολλήσει...
...Way, way down inside,
I’m gonna give you my love,
I’m gonna give you every inch of my love,
Gonna give you my love...

;;

Template by:
Free Blog Templates