Σκεψούλες...

Από τις τελευταίες βόλτες που πήγα πριν κατέβω στην Θεσσαλονίκη για Χριστούγεννα ήταν στο Skansen Open Air Museum.
Το Christmas spirit ξεχείλιζε από παντού, ενώ τα αρώματα και οι γεύσεις των παραδοσιακών εδεσμάτων που μας είχαν περικυκλώσει, σε συνδιασμό με το διάβασμα που μας περίμενε χρονιάρες μέρες πίσω στο σπίτι, μας έκαναν να περάσουμε μία ολόκληρη μέρα στο πάρκο και τον ζωολογικό κήπο του.
Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από εκεί!

Καλά Χριστούγεννα!

...κούκλα μου γλυκιά απ'την Θεσσαλονίκη....

Λόγος απουσίας:
μια βδομάδα διακοπών στην Θεσσαλονίκη και δύο βδομάδες ενταντικού διαβάσματος για την εξεταστική.

Φωτογραφία - ντοκουμέντο από ομαδική εργασία στο μάθημα 'Methodology for Interaction Design'.

Μερικές φορές ανησυχώ όταν γελάω με κάτι τέτοια :)

(φωτογραφίες από την σχολή με το Νοκιάκι μου)

Σημείωση: Η αρίθμηση των αιθουσών γίνεται με βάση τον όροφο που βρίσκονται και τον αύξοντα αριθμό τους.

Άρα η 4η αίθουσα του 4ου ορόφου, γίνεται...

...στον καφέ φαίνεται!

Είπα σήμερα στην Α. να περάσει από το σπίτι να πιούμε ένα καφεδάκι όταν τελειώσει το μάθημα της (για να κάνω και εγώ κανένα διαλειμματάκι από το διάβασμα).

Ανοίγω την πόρτα που λες και την βλέπω να κρατάει μια μεγάλη χάρτινη σακούλα.

"Έφερα κάτι για να φάμε με τον καφέ", λέει

Ανοίγω την σακούλα και τη να δω?
2 κρουασάν βουτύρου, 2 donuts με μαρμελάδα μούρο και 2 donuts με γέμιση κρέμα βανίλια , όλα πάνφρεσκα.

"Εεε... ξέρεις... τελικά δεν θα έρθει ο J. και η S." της λέω, προσπαθώντας να κρύψω την έκπληξή μου (αλλά και τα σαλάκια μου που έρεαν άφθονα)
"Ναι, το ξέρω, μιλήσαμε πριν στο τηλέφωνο" απαντάει. "Για εμάς τα έφερα αυτά!"

WOW! Τι ωραία έκπληξη!

Ετοιμάζω καφεδάκι που λες, φτιάχνω και τσαγάκι για εμένα και όταν πάω να βάλω τα πιατάκια στο τραπέζι, ακούω την Α. να λέει το εξής:

"Αααχ βρε Nenyaki μου, μην μου βγάζεις πιατάκι εμένα... έφαγα πριν λίγο και είμαι έτοιμη να σκάσω. Τα έφερα για εσένα όλα, για τώρα που διαβάζεις, να έχεις να τσιμπάς κάτι".

ΕΕΕΕ???
Να έχω να τσιμπάω από 6 donutoκρουασάν? Wow!

Το πρόβλημα είναι ότι επειδή είναι από τον φούρνο, πρέπει να καταναλωθούν εντός ημέρας (γιατί αν τα αφήσεις για την επόμενη, γίνονται χάλια) και η ώρα είναι 6.20 το απόγευμα...

Έχουν μείνει 3 κομμάτια και η κοιλίτσα μου έχει γίνει ήδη καταστρόγγυλη.
Τι λες? το 'χω?

(γμτ... και έλεγα να χάσω κανένα κιλό πριν κατέβω Θεσσαλονίκη για την ορκωμοσία μου...
Δεν πειράζει... δίαιτα από Δευτέρα!)

14 του μήνα το πρώτο φιλί...

Μου λείπεις...

...Χρόνια μας πολλά...

πριν 2 χρόνια θα ήμουν αυτό...

Ιούνιος 2004, επιστροφή στην Θεσσαλονίκη

τώρα είμαι αυτό...

Αύγουστος 2006, Στοκχόλμη



Σου έγραψα κάτι, αλλά μετά το έσβησα.
Που να σου εξηγώ τώρα...

Κάνω όνειρα και αυτά δεν περιλαμβάνουν ταξίδι επιστροφής...

Έπρεπε να κάνω το προηγούμενο ποστ μου φαίνεται.
Ξύπνησα σήμερα και όχι μόνο όλα είναι άσπρα (καλά, φαίνεται λιγάκι και το χορταράκι...), αλλά έχει και χιονοθύελλα!

Καλό μήνα και καλό χειμώνα :)

Βγήκα προχθές που λες κουκουλωμένη μέχρι πάνω για να πετάξω τα σκουπίδια και εκεί που περπατούσα προσπέρασα μια λίμνη με νεράκι...
αλλά... για στάσου μια στιγμή... αυτό δεν έπρεπε να είναι νεράκι?

Το νερό είχε παγώσει.

"Άρα θα έχει θερμοκρασία κάτω από το 0", σκέφτηκα και χαζοχάρηκα που θυμόμουν κάτι από την φυσική που μαθαίναμε στο δημοτικό

Μόλις γύρισα σπίτι, τσέκαρα με την μία την θερμοκρασία και σύμφωνα με το yahoo weather ήταν -3!!!
Έμεινα να κοιτάω!
Η ώρα ήταν 9, ωσπού θα έφτανε το βράδυ?

Ξυπνώντας το επόμενο πρωί, μου έρχεται μήνυμα στο κινητό από τον J.

Τι? Ποίος? Πού?
3 λέξεις ήταν ικανές για να με κάνουν να πεταχτώ επάνω και να αρχίζω να τρέχω πανικόβλητη προς κάθε κατεύθυνση (καλά, το παράθυρο είναι δίπλα από το κρεββάτι, αλλά όταν ξυπνήσεις απότομα, μπορεί να το ψάχνεις και μέσα στο μπάνιο!).

Κοιτώντας έξω, ο ουρανός ήταν κάτασπρος, αλλά... τίποτα άλλο δεν ταίριαζε με το χρώμα του :(
Διαβάζοντας προσεκτικότερα το μήνυμα, όταν άνοιξε καλύτερα το μάτι, είδα ότι έγραφε ώρα αποστολής 5 το πρωί.

Κατσούφιασα.
Έχασα το πρώτο χιονάκι που έπεσε στην Στοκχόλμη
σνιφ σνιφ!

Δεν πειράζει όμως.
Αν άρχισε ο καιρός να είναι έτσι τέλη Οκτωβρίου, φαντάσου πόσο χιόνι θα φάμε μετά... (!!!)

Καλή μου Κλεό,
σε έχω γράψει λιγάκι τις τελευταίες ημέρες γιατί τρέχω και δεν φτάνω. Το Σάββατο γράφω το πρώτο μου μάθημα (μην τύχει και μου πεις καλή επιτυχία γιατί θα σε δαγκώσω!).

Την προηγούμενη βδομάδα, πέρασα 3 ολόκληρες ημέρες στην σχολή κάνωντας εργασία με τα φιλαράκια τον T. (Germany), τον T. (The Netherlands), τον S. (Bangladesh) και G. (China) και δεν ξέρω, πες με μαζόχα, αλλά παρόλο που ήμουν κομμάτια όλες αυτές τις ημέρες και δούλευα συνέχεια, πέρασα πάρα πολύ ωραία.
Κάνουμε καλή παρέα στην σχολή και είναι το καλύτερο group που θα μπορούσα να είχα, έχουμε δέσει πολύ και συνεργαζόμαστε άψογα. Άσε που έχουν και τρελό γέλιο!
Μέχρι και ο -συγκεκριμένος- Κινεζάκος είναι μαμώ τα παιδάκια. Κρίμα και τους είχα παρεξηγήσει στο erasmus...

Κατά τα άλλα, τις εβδομάδες που πέρασαν, πήγα σε κυριλέ δεξίωση στο City Hall (εκεί που δίνουν τα νόμπελ βρε!) και στο Stockholm Open, όπου τελικά παρακολουθήσαμε αγώνα μεταξύ του Blake (USA, 6ος στον κόσμο) και του Nieminen (Finland, 17ος στον κόσμο). Έχω αρκετές φωτογραφίες και νέα, αλλά θα τα πούμε την άλλη βδομάδα αυτά.

Άλλο νεάκι? χμ...
Κατεβαίνω Ελλάδα στις 12 Νοεμβρίου για την ορκωμοσία μου.
Επιτέλους θα πάρω το πτυχίο μου! από τον Ιούλη το περιμένω...

Tι άλλο...
Άρχισα μαθήματα Σουηδικών! 2 δίωρα την εβδομάδα στο κέντρο :)

Κάθε μέρα που περνάει, χαίρομαι όλο και πιό πολύ που επέλεξα να κάνω μεταπτυχιακό και που το κάνω στην Σουηδία.
Το πρόγραμμα που ακολουθώ είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από ότι το περίμενα και κάθε διάλεξη που παρακολουθώ με κάνει να μου αρέσει όλο και πιό πολύ και να ασχολούμαι ακόμα περισσότερο.
Τα μαθήματα έχουν τρελό ενδιαφέρον και οι καθηγητές είναι άλλης κλάσης και ιδεολογίας.
Ευρώπη παιδί μου! Πολιτισμός!
(θα στα πω μια μέρα αναλυτικά)

Κοίτα που μου αρέσει να κάθομαι να διαβάζω!
Όλα είναι τέλεια (φτου να μην τα ματιάσω).

(ο υπέρμετρος ενθουσιασμός μου εδώ και 2 μήνες, κάνει το blog και τα ποστ μου να είναι ακόμα πιο χαζοχαρούμενα από το φυσιολογικό... μήπως να κάνω το blog μαύρο? αλλά και πάλι θα μου πεις... ο βήχας και τα χαζοχαρούμενα δεν κρύβονται...).

φιλάκια,
Nenya

Το να μένεις σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα έχει και τα καλά του.
Για παράδειγμα τα πάμπολα events που λαμβάνουν χώρα εδώ.
Συναυλίες, αγώνες, φεστιβάλ, εκθέσεις...
(Για τους εκ Στοκχόλμης που σε διαβάζουν Κλεό μου, να ξέρουν ότι έχει φεστιβάλ σοκολάτας στις 13-15 Οκτωβρίου στο Nordiska museum).

Την Κυριακή πάμε τελικό tennis Stockholm Open!
Τα πήρα και τα εισιτηριάκια μου και είμαι jet!

Αχ καλέ, κάν'τε τον Nadal να πάει στον τελικό, γιατί αλλιώς θα με σφάξει ο J. που τον έπεισα να πάμε μαζί (και έχει και 41 euro (370 kr) το εισιτήριο!!!)

Άντε να δω αν θα βρω παρεούλα (και 58 euro) για να πάω στην Beyonce... (ναι, είμαι θύμα και το χαίρομαι!)


PS τις τελευταίες 2-3 ημέρες το ψιλοδαγκώνουμε εδώ (ξέρεις, ήλιος με δοντάκια και έτσι) οπότε σήμερα βάλαμε στοίχημα με τον Κινεζάκο του HCI-group μου για το πότε θα χιονίσει.
Εγώ είπα σε 4 βδομάδες και αυτός σε 2.
Μέτρα ημέρες!!!

Το έκανε το προβατάκι, το έκανε και η Κa8y, καιρός ήταν να το κάνω και εγώ, μιας και το "λιβανίζω" αυτό το θέμα από τις πρώτες βδομάδες που βρίσκομαι εδώ.

Πριν έρθω εδώ, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα περνούσα όσο μιζεριασμένα πέρασα στο erasmus με τις συγκατοίκους μου και ότι δεν θα λειτουργούσα με την σκέψη ότι "σε Χ μήνες φεύγω, άρα να μην αγοράσω τίποτα", μια νοοτροπία που μου είχαν περάσει.
Έτσι και έγινε. Αγόρασα ό,τι ήθελα για να κάνω το σπίτι μου όπως μου άρεσε, χωρίς να έχω κανένα γίδι που να πρέπει να παίρνω την έγκρισή του πριν αγοραστεί κάτι κοινόχρηστο, που δεν αγοραζόταν κιόλας στο τέλος (έχω δεκάδες παραδείγματα τσιγκουνιάς και μιζέριας να σου διηγηθώ)...

6 βόλτες στο ΙΚΕΑ, αρκετά ευράκια (κορώνες, έστω) και το αποτέλεσμα φαίνεται παρακάτω...


Πήρα και επιπλάκια!
2 τραπέζια και μια βιβλιοθήκη, 4 καρέκλες, μαξιλαράκια, στόρια, καθρέφτη, φωτιστικά (4 και αυτά παρακαλώ!) αλλά και πολλά πολλά άλλα πράγματα, μικρά ή και πιο μεγάλα...

Την περασμένη Παρασκευή όπως σου είχα πει, κάναμε και το παρτάκι για τα γεννέθλιά μου.
Για να μην πάρω εγώ όλα τα credits, το παρτάκι δεν το έκανα μόνη μου, αλλά ήμασταν 5 παιδάκια μαζί. 3 που είχαμε γεννέθλια εκεί κοντά και άλλα 2 που γιόρταζαν.

Είχαμε προσπαθήσει να κάνουμε παρτάκι και στις 15 του μήνα (ημέρα Παρασκευή), αλλά αναγκαστήκαμε να το ακυρώσουμε λόγω κακής οργάνωσης και γι'αυτό έγινε τελικά στις 22 Σεπτεμβρίου.

Το θέμα όμως είναι ότι και εκείνη την ημέρα είμασταν στο τσακ να ακυρώσουμε τα πάντα και να τρώγαμε ξύλο από όλους όσους είχαμε καλέσει!
Θα σου πω σύντομα την ιστορία.

Περνούσαν οι μέρες, πλησίαζε το πάρτυ και όλα φαινόντουσαν τέλεια.
Είχαμε κανονίσει για την μουσική, τα ποτά, τον χώρο τα πάντα!
Ώσπου μια μέρα πριν από το πάρτυ, ο καλός ο φιλαράκος ο Γ. παίζει πουστ...λαλαλα με τα ηχεία και δεν ξέραμε πως να παίξουμε την μουσική στο πάρτυ!
πάλι καλά που υπήρχε και ο Β. που μας έδωσε τα ηχειάκια του και ένα υπογαύγειο* (που λέει και ο Unpaiktable) και το πρόβλημα αυτό λύθηκε σχετικά γρήγορα.

Άκου όμως το καλύτερο.
Είχαμε κλείσει online τον χώρο όπου θα κάναμε το πάρτυ (είναι ο μόνος τρόπος, δεν γίνεται να τον κλείσεις αλλιώς) αλλά το θέμα ήταν ότι δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα κλειδιά πριν την ημέρα του πάρτυ (έτσι έλεγαν οι κανονισμοί).
Εντάξει, αυτό δεν μας χαλούσε και πολύ, γιατί έτσι και αλλιώς δεν θέλαμε παραπάνω από λίγες ώρες για να δούμε πως είναι ο χώρος και να τον διαμορφώσουμε κατάλληλα για το πάρτυ. Άκου τι έγινε όμως.

Την ημέρα του πάρτυ, κανονίζουμε με τα παιδιά να περάσουμε από το διαμέρισμα του υπεύθυνου για να πάρουμε τα κλειδιά του χώρου. Σκεφτήκαμε όμως ότι θα ήταν καλύτερα να τον πάρουμε ένα τηλεφωνάκι πρώτα για να ξέρει ο άνθρωπος, μην πεταχτούμε ξαφνικά μπροστά του και πάθει και τίποτα. Άσε που μπορεί να μην ήταν και στο σπίτι.

Κοιτάω στο site τον αριθμό και όταν τον παίρνω τηλ, άκου τι μου λέει:
Nen: "ναι, γειά σας, είμαι το nenyaki και έχω κλείσει το VIP room για σήμερα γιατί σχεδιάζω να κάνω ένα πάρτυ και χρειάζομαι τα κλειδιά..."
Chin: "ναι, ξέρεις... δεν είμαι πλέον εγώ υπεύθυνος για τα κλειδιά" μου λέει με μία άνεση
Nen: "Ξέρετε ποιος είναι τώρα υπεύθυνος?"
Chin: "όχι"
Nen: "Ξέρετε που μπορώ να ρωτήσω?"
Chin: "όχι"
Nen: "Έχετε κάποιον αριθμό, email, τηλέφωνο, FAX, περιστέρι, κάτι?"
Chin: "όχι, δεν ξέρω τίποτα".

Κλείνω το τηλέφωνο και μένω κάγκελο. Κοιτάω το ρολόι μου. Η ώρα ήταν 1 ! Το πάρτυ ήταν στις 9.
"Houston we have a problem" σκέφτομαι. Και τι problem!!!

Ξαφνικά επικράτησε ένας πανικός. Επί 2 ώρες προσπαθούσαμε με την Λ. να βρούμε κάποια άκρη, αλλά μάταια. Τελικά, μπορεί να μην βρήκαμε τι παίζει με τα κλειδιά, αλλά μάθαμε ότι λίγες ημέρες πριν είχαν κλείσει τον χώρο για ανακαίνιση και δεν είχαν βγάλει καμία ανακοίνωση!

Η ώρα ήταν 3. Είχαν μείνει μόνο 6 ώρες για το πάρτυ!

Πανικός! τι να κάνουμε? Χώρο δεν είχαμε, σε σπίτι δεν χωρούσαμε τόσοι... να ακυρώσουμε για δεύτερη φορά το πάρτυ?
Ξαφνικά όλα τα παιδάκια σκεφτήκαμε το παραμυθάκι με τον τσοπάνη που φώναζε συνέχεια "λύκος! λύκος!" (αν δεν το ξέρεις, να στο πω μια μερούλα :P χιχιχι!).

Τι να κάνουμε τελικά που είχαμε μείνει και με 50 μπύρες, 3 βότκες, χυμούς, αναψυκτικά, πατατάκια και άλλα σκατάκια στο χέρι!

Ο καιρός ήταν τέλειος, η όρεξή μας για πάρτυ πολύ μεγάλη, θέλαμε να γιορτάσουμε και τα γεννεθλιάκια μας και έτσι πήραμε την μεγάλη απόφαση. Θα κάναμε το πάρτυ έξω!
Βέβαια θα είχαμε dress-code "βάλ'τε χοντρά ρούχα, όταν πέσει ο ήλιος, θα ψοφήσουμε από την υγρασία!", αλλά και κανόνα "please bring your own drinks" γιατί ως γνωστών τα ποτάκια κοστίζουν πολύ εδώ στην ξενιτιά.

Έτσι και έγινε. Το πάρτυ όχι μόνο ήταν κορυφή, αλλά όλοι πέρασαν τέλεια.

Πέρα από την πλάκα, φέτος φοβόμουν ότι θα ήμουν πολύ στεναχωρημένη γιατί θα γιόρταζα μακρυά από τα αγαπημένα μου πρόσωπα, αλλά τελικά τα φετινά γεννέθλια ήταν τα καλύτερα των τελευταίων χρόνων!

Είχε κρύο λόγω της υγρασίας, αλλά είχαμε ντυθεί καλά, ανάψαμε και φωτιά και δεν μας πείραξε και πολύ. Λίγο τα ποδαράκια μας παραπονιόντουσαν γιατί πατούσαμε στο γρασίδι που ήταν βρεγμένο από την υγρασία :/
Τελικά ήρθαν πάρα πολλά άτομα, περισσότερα από όσα υπολογίζαμε αρχικά (υπολογίζαμε 50 και παίζει να ήρθαν τα διπλάσια) και προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ αυτό γιατί γνώρισα πάρα πολύ κόσμο που δεν ήξερα.
Είχε πολύ γέλιο η όλη φάση.
Τις επόμενες ημέρες όποιος με έβρισκε μου έλεγε τι ωραίο που ήταν το πάρτυ!
Πέρασα πολύ τέλεια...

Πήρα και με την κάμερα όλους μου τους φίλους και καθένας μου έλεγε και από μια ευχή στην δικιά του γλώσσα :) :) :)

Σου έχω παρακάτω και μερικές φωτογραφιούλες :)
(οι φωτογραφιούλες που περιέχουν φατσούλες θα βρίσκονται στο blog μου μόνο σε μικρό μέγεθος)



Εεε... δεν πιστεύω να ρωτήσεις ποιο είναι το ροζ παιδάκι, έτσι? ;)
είναι το dj nenyaki!


φιλάκια :)


*υπογαύγειο = subwoofer

...μου είπε ο φίλος μου ο J. και μου έδωσε το παρακάτω βιβλίο...



...μου φαίνεται όμως ότι θα βελτιώσω άλλα skills ;) ;) ;)

Στείλ'τε κουβάδες με ρούμι!!!

PS. όποιος μου μάτιασε τα 10μεγκαμπίτια, να του καεί το τροφοδοτικό!

Σήμερα κλείνω έναν μήνα στην Στοκχόλμη και σκεφτόμουν σήμερα τι μου αρέσει και τι όχι από αυτήν την Σκανδιναβική πρωτεύουσα.

Παρένθεση:
Τα παρακάτω βέβαια που γράφω είναι καθαρά υποκειμενικά και μπορεί τον επόμενο μήνα να έχω εντελώς διαφορετική άποψη για ορισμένα από αυτά.

Μου αρέσει:

* που έχω σύνδεση 10 Μbit στο σπιτάκι μου και η οποία είναι όλη δικιά μου και μου κοστίζει μόνο 27 ευρώ (249 κορώνες) τον μήνα, χωρίς τέλος ενεργοποίησης και χωρίς να χρειάζεται να έχω τηλεφωνική γραμμή, ενώ δεν χρειάστηκε να πληρώσω προκαταβολή ή οτιδήποτε τέτοιο ή να έχω κάποιον special εξοπλισμό. Αρκεί ένα καλωδιάκι UTP και μια Online αίτηση.

* που η πλειοψηφία των Σουηδών είναι ευγενικοί άνθρωποι και γενικά απλοί και ακομπλεξάριστοι. Για παράδειγμα, μπορείς να πας σε εστιατόριο με φόρμες και αθλητικά και να μην γυρίσει καν κάποιος να σε κοιτάξει / σχολιάσει για το τι φοράς.

* που έχει μετρό με πολλούς σταθμούς :) (και με βολεύει πολύ!)

* που ακόμα και που είναι πρωτεύουσα, έχει πολύ πράσινο και δεν είναι μια ακόμα "τσιμεντούπολη"

* που όταν βγαίνεις έξω έχει πάρα πολύ κόσμο μέχρι αργά και δεν είναι "νέκρα". Αρκεί να ξέρεις που να πας (πχ, δεν είναι να πατάς στην παλιά πόλη βραδιάτικα. Είσαι μόνο εσύ και ο κούκος (και πάλι παίζει αν θα είναι και αυτός εκεί)).

* που πάρα πολλά πράγματα μπορούν να γίνουν ηλεκτρονικά

* που μπορώ να πιώ νερό από την βρύση (σου μιλάει ένα άτομο που τα τελευταία 8 χρόνια πίνει μόνο εμφιαλωμένο νερό, καθώς -να με συγχωρείτε- αλλά το νερό στην Αλεξανδρούπολη-Ρόδο και Θεσσαλονίκη, πολύ απλά δεν πίνεται).

* που όταν το λεωφορείο/μετρό γράφει ότι θα έρθει 13.57, έρχεται ακριβώς τότε.

* που όταν γυρίζω σπίτι από κάποιο club/bar/pub/whatever τα ρούχα μου δεν μυρίζουν τσιγαρίλα. Επιτέλους καταλαβαίνεις τι ωραίο πράγμα που είναι να ζεις σε μία χώρα αντικαπνιστών.

* που από το παράθυρο στο σπίτι μου βλέπω ένα δάσος (εεε και το κτίριο της apple) και όχι έναν τοίχο

* που όταν μπαίνεις στο κτίριο της σχολής, σκέφτεσαι "wow! είμαι σε ευρωπαϊκή χώρα!"

* που ξέρω από πριν το πρόγραμμα του τριμήνου και ακριβώς την ημέρα που θα γράψω τα μαθήματα. Καθόλου αναβολές, καθόλου εκπλήξεις, καθόλου αγωνία για το αν θα χαθεί το εξάμηνο κτλ.

* που σχεδόν όλοι μιλούν απίστευτα αγγλικά. Εδώ και έναν μήνα, πέτυχα μόνο 2 άτομα που δεν γνώριζαν. It's apisteutable! :)

* που οι πεζοί έχουν προτεραιότητα και όχι τα αυτοκίνητα.

* που μόνο και μόνο που περπατάς έξω, αισθάνεσαι ότι ζεις πολύ πιό υγιεινά (you lead a healthier life και έτσι ;) ).

* που μοιάζει αρκετά με την Φινλανδία.


Δεν μου αρέσει:

* που τα πάντα είναι πανάκριβα (για παράδειγμα: 2.20 ευρώ (20 κορώνες) το εισιτήριο του μετρό/λεωφορείου, 1,10 ευρώ (10 κορώνες) ένα άδειο CD, μοσχάρι (όχι φιλέτο εννοείται!) 16 ευρώ (144 κορώνες) το κιλό).

* που δεν έχουν ευρώ

* που πρέπει να μαγειρεύω στο σπίτι, γιατί το φαγητό στην σχολή είναι α. χάλια β. ακριβό (60 κορώνες ---> 6,70 ευρώ) γ. το εστιατόριο είναι ανοιχτό λίγες ώρες (νομίζω μόνο 11-1, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς...).
Δεν με νοιάζει όμως και πολύ γιατί έχει πλάκα όταν μαγειρεύεις και τρως μαζί με τους φίλους σου :)

* που τα βιβλία της σχολής όχι μόνο δεν είναι δωρεάν, αλλά είναι και πανάκριβα. Τουλάχιστον όμως δεν διαβάζεις από "στραβοχυμμένες" σημείωσεις κάποιου βλάκα καθηγητή της σχολής σου και επίσης μπορείς να τα βρεις ηλεκτρονικά ή να τα παραγγείλεις από το ίντερνετ.

* που τα Σουηδικά είναι δύσκολα

* Η τόση -και αχρείαστη σε αρκετές περιπτώσεις- γραφειοκρατία.

* που είναι 20 Σεπτεμβρίου και έχω ανοίξει ήδη 2 φορές τα καλοριφέρ.

* που η μέση Σουηδέζα είναι σαν μοντέλο (βέβαια αυτό είναι καλό για τους αρσενικούς, αλλά τέλος πάντων... :D )

* που τα site αρκετών υπηρεσιών είναι στα Σουηδικά και μόνο

* που ορισμένοι Σουηδοί όταν καταλαβαίνουν ότι είσαι ξένος σε κοιτούν λίγο "κάπως".

* που δεν είναι η Φινλανδία


Δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι παραπάνω τώρα, αλλά πιστεύω ότι θα προσθέσω και άλλα σύντομα...

"Χρόνια πολλά!!!! Εύχομαι του χρόνου τέτοια μέρα να είσαι στο εξωτερικό για να μπορέσω να έρθω και εγώ εκεί :) χεχε! φιλάκια :)"

Αυτό είναι το μηνυματάκι που μου είχε στείλει ο αδερφός μου πέρυσι...
Ήταν το μόνο που είχα κρατήσει από αυτά που μου έστειλαν.
Και κοίτα να δεις που η ευχή έπιασε! :)

Χθες γιόρτασα τα γεννεθλιάκια μου μαζί με μερικά φιλαράκια και περάσαμε πολύ όμορφα.
Βέβαια δεν περίμενα να έρθουν τόσα παιδάκια σπίτι (ήμασταν 12-13) και εγώ αν και ήμουν το τιμώμενο πρόσωπο, ήμουν με φορμάκια, αλλά δεν πειράζει και πολύ, καθώς αυτό ήταν το "Informal" παρτάκι μου και το κανονικό θα γίνει την Παρασκευή που μας έρχεται :)

Τα παιδάκια μου έφεραν μπαλονάκια και δωράκια :)

Παρακάτω σου έχω και 3 φωτογραφιούλες από χθες :)

Έφυγα από την Θεσσαλονίκη με έναν 'πολιτισμένο' αποχαιρετισμό στο αεροδρόμιο, χωρίς τις υστερίες που είχα όταν έφευγα για Erasmus, και σε μία εποχή όπου δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω από το να φύγω.

Χρόνος προσαρμογής στην νέα χώρα δεν υπήρξε ποτέ.
Κατά έναν παράξενο τρόπο, ήταν λες και είχα προσαρμοστεί εδώ πριν ακόμα να έρθω.
Δεν είχα κανένα πρόβλημα με το διαμέρισμά μου, αλλά ούτε και με την σχολή.
Όλα μου ήρθαν μια χαρά και τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα από ότι τα φανταζόμουν ότι θα είναι.

Το μόνο πρόβλημα που έχω είναι ότι αισθάνομαι ότι ήμουν πάντα εδώ.
Η Θεσσαλονίκη μου φαίνεται κάτι πολύ μακρινό. Σαν να μην ήμουν ποτέ εκεί.

«Αισθάνομαι σαν να είμαι 5-6 μήνες εδώ» μου πετάει στο άσχετο ο Τ. Μέσα στο μετρό.
Παραξενεύομαι και μετράω τις ημέρες. Είμαστε στην Στοκχόλμη μόλις 2 βδομάδες.
Καθώς του λέω τις δικές μου σκέψεις, μας ακούει η L. και απαντάει και αυτή:
«Αισθάνομαι σαν να είμαι σε μία άλλη διάσταση. Σε ένα παράλληλο σύμπαν. Δεν θυμάμαι καν πως ήταν πριν έρθω εδώ...».

Σταματάμε την συζήτηση εκεί. Η ατμόσφαιρα έγινε κάπως μελαγχολική...
Κοιτάζω από το παράθυρο και προσπαθώ να θυμηθώ τους φίλους που άφησα πίσω.
Δεν στεναχωριέμαι και -δεν ξέρω πως θα ακουστεί- αλλά δεν μου λείπουν καθόλου.
Είναι σαν να τους έχω ξεχάσει ήδη. Δεν το θέλω, αλλά έγινε μόνο του.


Θέλω να δω τι θα σκέφτομαι σε μερικούς μήνες...

Πωπω βρε παιδί μου...
πολύ εξουθενωτικό είναι αυτό το μεταπτυχιακό...

...

όλο party, club, barάκια, βόλτες, barbeques... χιχιχι!

Θα μου άρεσε να σου γράφω πιό συχνά, ξέρεις, για το πως είναι εδώ και έτσι, αλλά δεν βρήκα καθόλου χρόνο.
Δεν έχω ακόμα ίντερνετ στο σπίτι, αλλά αυτό το θέμα δεν με πειράζει τόσο πολύ καθώς επικοινωνώ καθημερινά με τα αγαπημένα μου πρόσωπα και επίσης δεν πατάω και πολύ στο σπίτι μου!
Βέβαια, αν θελήσω να συνδεθώ, απλά πετάγομαι στην σχολή που είναι 2 βηματάκια από το σπίτι μου και κάθομαι εκεί με τις ώρες. Είναι πολύ ωραία φάση αυτό, γιατί τα φώτα είναι χαμηλά, έχει ησυχία και παράλληλα είσαι και με τους φίλους σου παρέα.
Είπα σήμερα να σου δείξω απλά μερικές φωτογραφιούλες, αλλά τις έκανα λίγο μικρούλες, γιατί βαριόμουν να τις φτιάξω...
I hope that you don't mind...

Έχω πάαααρα πολλές φωτογραφίες, αλλά σου στέλνω αυτές (στην τύχη τις διάλεξα), απλά για να μην έχεις παραπονάκια!

θα τα πούμε και πάλι σύντομα γιατί πρέπει να φύγω!
φιλάκια,
το nenyaki σου

PS. έχω μόνο 2 μαθήματα αυτό το term και θα αρχίσω να τα παρακολουθώ στις 25 Σεπτεμβρίου...

...τέλειο?!?