Σκεψούλες...

Την περασμένη Παρασκευή όπως σου είχα πει, κάναμε και το παρτάκι για τα γεννέθλιά μου.
Για να μην πάρω εγώ όλα τα credits, το παρτάκι δεν το έκανα μόνη μου, αλλά ήμασταν 5 παιδάκια μαζί. 3 που είχαμε γεννέθλια εκεί κοντά και άλλα 2 που γιόρταζαν.

Είχαμε προσπαθήσει να κάνουμε παρτάκι και στις 15 του μήνα (ημέρα Παρασκευή), αλλά αναγκαστήκαμε να το ακυρώσουμε λόγω κακής οργάνωσης και γι'αυτό έγινε τελικά στις 22 Σεπτεμβρίου.

Το θέμα όμως είναι ότι και εκείνη την ημέρα είμασταν στο τσακ να ακυρώσουμε τα πάντα και να τρώγαμε ξύλο από όλους όσους είχαμε καλέσει!
Θα σου πω σύντομα την ιστορία.

Περνούσαν οι μέρες, πλησίαζε το πάρτυ και όλα φαινόντουσαν τέλεια.
Είχαμε κανονίσει για την μουσική, τα ποτά, τον χώρο τα πάντα!
Ώσπου μια μέρα πριν από το πάρτυ, ο καλός ο φιλαράκος ο Γ. παίζει πουστ...λαλαλα με τα ηχεία και δεν ξέραμε πως να παίξουμε την μουσική στο πάρτυ!
πάλι καλά που υπήρχε και ο Β. που μας έδωσε τα ηχειάκια του και ένα υπογαύγειο* (που λέει και ο Unpaiktable) και το πρόβλημα αυτό λύθηκε σχετικά γρήγορα.

Άκου όμως το καλύτερο.
Είχαμε κλείσει online τον χώρο όπου θα κάναμε το πάρτυ (είναι ο μόνος τρόπος, δεν γίνεται να τον κλείσεις αλλιώς) αλλά το θέμα ήταν ότι δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα κλειδιά πριν την ημέρα του πάρτυ (έτσι έλεγαν οι κανονισμοί).
Εντάξει, αυτό δεν μας χαλούσε και πολύ, γιατί έτσι και αλλιώς δεν θέλαμε παραπάνω από λίγες ώρες για να δούμε πως είναι ο χώρος και να τον διαμορφώσουμε κατάλληλα για το πάρτυ. Άκου τι έγινε όμως.

Την ημέρα του πάρτυ, κανονίζουμε με τα παιδιά να περάσουμε από το διαμέρισμα του υπεύθυνου για να πάρουμε τα κλειδιά του χώρου. Σκεφτήκαμε όμως ότι θα ήταν καλύτερα να τον πάρουμε ένα τηλεφωνάκι πρώτα για να ξέρει ο άνθρωπος, μην πεταχτούμε ξαφνικά μπροστά του και πάθει και τίποτα. Άσε που μπορεί να μην ήταν και στο σπίτι.

Κοιτάω στο site τον αριθμό και όταν τον παίρνω τηλ, άκου τι μου λέει:
Nen: "ναι, γειά σας, είμαι το nenyaki και έχω κλείσει το VIP room για σήμερα γιατί σχεδιάζω να κάνω ένα πάρτυ και χρειάζομαι τα κλειδιά..."
Chin: "ναι, ξέρεις... δεν είμαι πλέον εγώ υπεύθυνος για τα κλειδιά" μου λέει με μία άνεση
Nen: "Ξέρετε ποιος είναι τώρα υπεύθυνος?"
Chin: "όχι"
Nen: "Ξέρετε που μπορώ να ρωτήσω?"
Chin: "όχι"
Nen: "Έχετε κάποιον αριθμό, email, τηλέφωνο, FAX, περιστέρι, κάτι?"
Chin: "όχι, δεν ξέρω τίποτα".

Κλείνω το τηλέφωνο και μένω κάγκελο. Κοιτάω το ρολόι μου. Η ώρα ήταν 1 ! Το πάρτυ ήταν στις 9.
"Houston we have a problem" σκέφτομαι. Και τι problem!!!

Ξαφνικά επικράτησε ένας πανικός. Επί 2 ώρες προσπαθούσαμε με την Λ. να βρούμε κάποια άκρη, αλλά μάταια. Τελικά, μπορεί να μην βρήκαμε τι παίζει με τα κλειδιά, αλλά μάθαμε ότι λίγες ημέρες πριν είχαν κλείσει τον χώρο για ανακαίνιση και δεν είχαν βγάλει καμία ανακοίνωση!

Η ώρα ήταν 3. Είχαν μείνει μόνο 6 ώρες για το πάρτυ!

Πανικός! τι να κάνουμε? Χώρο δεν είχαμε, σε σπίτι δεν χωρούσαμε τόσοι... να ακυρώσουμε για δεύτερη φορά το πάρτυ?
Ξαφνικά όλα τα παιδάκια σκεφτήκαμε το παραμυθάκι με τον τσοπάνη που φώναζε συνέχεια "λύκος! λύκος!" (αν δεν το ξέρεις, να στο πω μια μερούλα :P χιχιχι!).

Τι να κάνουμε τελικά που είχαμε μείνει και με 50 μπύρες, 3 βότκες, χυμούς, αναψυκτικά, πατατάκια και άλλα σκατάκια στο χέρι!

Ο καιρός ήταν τέλειος, η όρεξή μας για πάρτυ πολύ μεγάλη, θέλαμε να γιορτάσουμε και τα γεννεθλιάκια μας και έτσι πήραμε την μεγάλη απόφαση. Θα κάναμε το πάρτυ έξω!
Βέβαια θα είχαμε dress-code "βάλ'τε χοντρά ρούχα, όταν πέσει ο ήλιος, θα ψοφήσουμε από την υγρασία!", αλλά και κανόνα "please bring your own drinks" γιατί ως γνωστών τα ποτάκια κοστίζουν πολύ εδώ στην ξενιτιά.

Έτσι και έγινε. Το πάρτυ όχι μόνο ήταν κορυφή, αλλά όλοι πέρασαν τέλεια.

Πέρα από την πλάκα, φέτος φοβόμουν ότι θα ήμουν πολύ στεναχωρημένη γιατί θα γιόρταζα μακρυά από τα αγαπημένα μου πρόσωπα, αλλά τελικά τα φετινά γεννέθλια ήταν τα καλύτερα των τελευταίων χρόνων!

Είχε κρύο λόγω της υγρασίας, αλλά είχαμε ντυθεί καλά, ανάψαμε και φωτιά και δεν μας πείραξε και πολύ. Λίγο τα ποδαράκια μας παραπονιόντουσαν γιατί πατούσαμε στο γρασίδι που ήταν βρεγμένο από την υγρασία :/
Τελικά ήρθαν πάρα πολλά άτομα, περισσότερα από όσα υπολογίζαμε αρχικά (υπολογίζαμε 50 και παίζει να ήρθαν τα διπλάσια) και προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ αυτό γιατί γνώρισα πάρα πολύ κόσμο που δεν ήξερα.
Είχε πολύ γέλιο η όλη φάση.
Τις επόμενες ημέρες όποιος με έβρισκε μου έλεγε τι ωραίο που ήταν το πάρτυ!
Πέρασα πολύ τέλεια...

Πήρα και με την κάμερα όλους μου τους φίλους και καθένας μου έλεγε και από μια ευχή στην δικιά του γλώσσα :) :) :)

Σου έχω παρακάτω και μερικές φωτογραφιούλες :)
(οι φωτογραφιούλες που περιέχουν φατσούλες θα βρίσκονται στο blog μου μόνο σε μικρό μέγεθος)



Εεε... δεν πιστεύω να ρωτήσεις ποιο είναι το ροζ παιδάκι, έτσι? ;)
είναι το dj nenyaki!


φιλάκια :)


*υπογαύγειο = subwoofer