Σκεψούλες...

Μετά από την πάσα των: dtsomp, Σάκος με μπιφτέκια, Όνειρα γλυκά, Θοδωρή Γούτα και The_Compiler, πιστεύω ότι ήρθε και η σειρά μου να γράψω κάτι για εμένα...
Δυσκολεύτηκα είναι η αλήθεια να βρω 5 πραγματάκια για εμένα τα οποία θα ήταν μεν ενδιαφέροντα αλλά και άγνωστα για τους υπόλοιπους...
Κάτι βρήκα όμως:

1. Η πρώτη φορά που κάπνισα ήταν την ημέρα που έκλεινα τα 13, μετά από προτροπή της μητέρας μου. "Ε, πάρε να καπνίσεις για να δεις τι βλακεία είναι" ήταν με 2 λόγια αυτό που μου είπε, δείχνοντάς μου το πακέτο της με τα marlboro πάνω στο τραπέζι.
Πήραμε ένα τσιγάρο με την κολλητή μου και κατευθυνθήκαμε στην κουζίνα, όπου το ανάψαμε και αρχίσαμε να παίρνουμε τζούρες την μία μετά την άλλη.
Οι αντιδράσεις μας ήταν πέρα για πέρα αντίθετες. Εγώ σκέφτηκα "ρε, καλά λέει η μαμά μου... βλακεία είναι" και η ιστορία σταμάτησε εκεί. Όχι και για την κολλητή μου όμως που ενθουσιάστηκε τόσο ώστε άρχισε να καπνίζει από εκείνη ακριβώς την ημέρα...
Η ιστορία δεν τελείωσε εκεί. Στην 3η λυκείου, μετά από μια συζήτηση που είχα με κάτι συμμαθητές μου για το κάπνισμα και για τα δικαιώματα των μη-καπνιστών (θυμάμαι ότι είχα τσατιστεί πάρα πολύ με την συζήτηση εκείνη, καθώς οι συμμαθητές μου υποστήριζαν ότι οι καπνιστές έχουν περισσότερα δικαιώματα από τους μη-καπνιστές, και οι δεύτεροι απλά θα πρέπει να σταματήσουν να γκρινιάζουν και να πηγαίνουν σε μαγαζιά με καπνό -αν είναι δυνατόν να βρεις τέτοιο πράγμα- αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για τους καπνιστές) πήρα ένα τσιγάρο γυρνώντας σπίτι από ένα πακέτο διαφημιστικό που είχαν δώσει σε μία καφετέρια και το άναψα. Όχι ότι είχα σκοπό να αρχίζω να καπνίζω, απλά ήθελα να δω τι σκατά εννοούν με τις βλακείες που έλεγαν σαν επιχειρήματα όπως "το έχω για φίλο"(Ε?) , "με κάνει να ξεχνάω" (ΤΙ?) κτλ κτλ.
Μετά από 2-3 τζούρες, όχι μόνο δεν είδα όλα αυτά τα "ωραία" πράγματα που έβλεπαν οι συμμαθητές μου στο τσιγάρο, αλλά με έκαναν να το σιχαθώ ακόμα περισσότερο.
Δεν έχω ξανακαπνίσει από τότε...

ΥΓ. ένας από τους λόγους που μου αρέσει πολύ που μένω εδώ είναι γιατί ανακάλυψα πόσο ωραίο είναι το συναίσθημα του να γυρνάς στο σπίτι μετά από έξοδο (καφετέρια, bar, club, κτλ) και να μην έχουν ποτίσει τσιγαρίλα μέχρι και τα εσώρουχά σου.

(μμμ... μεγάλη ιστορία... ας γράψω πιο σύντομα τα παρακάτω)

2. Όταν ήμουν μικρότερη, περίμενα με ανυπομονησία να μεγαλώσω για να πίνω coca cola, να βλέπω τηλεόραση όλη μέρα, να φοράω μεγάλα 'λοζ' σουτιέν (μην γελάς!), να βάψω τα μαλλιά μου κόκκινα, να γίνω αρχιτέκτονας και να μην διαβάζω.
Τώρα που 'μεγάλωσα' δεν κάνω (ή δεν θέλω να κάνω) τίποτα από τα παραπάνω.

3. Το πράγμα που με εκνευρίζει τρομερά και απίστευτα είναι το να κάνει κάποιος θορύβους όταν τρώει. Μιλάμε ότι τρελαίνομαι κυριολεκτικά.

4. (edit) Δεν ξεχνάω ποτέ το όνομα κάποιου, αλλά έχω ένα πρόβλημα... στην αρχή! Όταν μου συστήνεται κάποιος, ποτέ μα ποτέ δεν θυμάμαι το όνομά του εκείνη την στιγμή. Σαν να μην το ακούω καν ένα πράγμα!!!
Ντρέπομαι βέβαια να ρωτήσω πάλι και περιμένω να βρεθεί κάποιος να το φωνάξει ή να το πετάξει...
Και εδώ θα πω και ένα παραπονάκι μου... κανένας δεν θυμάται το δικό μου το όνομα και συνήθως το μπερδεύουν ή το αλλάζουν... σνιφ...

5. Δεν τα πάω καθόλου καλά με τα κορίτσια και έχω το αίσθημα ότι δεν ξέρω πως να κάνω παρέα μαζί τους (!). Από την άλλη, βρίσκω τους του αντιθέτου φίλου πολύ πιο ενδιαφέροντες για παρέα και για συζήτηση, ακόμα και αν μιλάνε για ποδόσφαιρο. Θα τους εμπιστευτώ ευκολότερα για κάτι που μπορεί να έχω και αισθάνομαι ότι μπορώ να συννενοηθώ καλύτερα μαζί τους. Αντίθετα, θεωρώ ότι οι κοπέλες δεν είναι καθόλου ειλικρινείς και σε μαχαιρώνουν άνετα πισώπλατα, ακόμα και αν είναι 'κολλητές'.
Δεν ξέρω που οφείλεται αυτή μου η αποστροφή. Ίσως επειδή δεν περνούν εκεί τα νάζια μου :P

-(bonus extra!) έχουν περάσει 2 χρόνια και ακόμα απορώ πως και υπάρχουν άτομα που με διαβάζουν :)

Ρίχνω την μπαλίτσα μου στους:
προβατάκι
diki
unpaiktable
Elenitsa
the-wise-aineolach