Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007
I feel like screaming!!! (από φοιτήτρια σε 'εργαζόμενο νιάτο, ελπίδα του τόπου' - παρτ του)
Αναρτήθηκε από Nenyaki : ) στις 19:48Δεν θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό άτομο.
Δεν θεωρώ καν ότι είμαι κάτι το special ή ότι κάποιος μπορεί να ξεχώριζε εμένα μέσα από ένα πλήθος άλλων ατόμων.
Περίεργο θα πεις, αλλά το θεωρώ λογικό μιας και τα παραπάνω πηγάζουν από τον συνδιασμό χαμηλής αυτοπεποίθησης και απαισιοδοξίας που με διέπουν (είμαι σίγουρη ότι χρησιμοποίησα τουλάχιστον μία από αυτές τις λέξεις λάθος... oops! και άλλο κρούσμα χαμηλοαυτοπεποίθησης!)
Στο να αναπτυχθούν αυτά τα συναισθήματα βοήθησε κιόλας το ότι έψαχνα πτυχιακή από τον Μάιο και δεν έβρισκα.
Εντάξει, κακά τα ψέματα, ευκαιρίες υπήρχαν και θέματα πτυχιακών, αλλά εγώ ήμουν επιλεκτική. Ήθελα να αφορά ένα συγκεκριμένο μέρος του μεταπτυχιακού μου και επίσης να είναι σε κάποια εταιρία (ναι, δεν έμπλεξα τις λέξεις "πτυχιακή" και "πρακτική", ακόμα για πτυχιακή μιλάω).
Σκέφτηκα να το κάνω σε εταιρία γιατί εκτός βέβαια ότι πληρώνεσαι (ας μην είμαστε υπεράνω), το κυριότερο ήταν ότι θα είχα κάτι να γράψω στο "'work experience" section του βιογραφικού (γιατί όπως είπα και στο προηγούμενο ποστ μου, είναι άδειο), αλλά επίσης υπάρχει η δυνατότητα βεβαίως να σε κρατήσουν μετά, αλλά και στο κάτω-κάτω της γραφής, αποκτάς και άλλη εμπειρία όταν δουλεύεις σε εταιρία από το να κάνεις την πτυχιακή σου μέσα στην σχολή.
...
Οι μέρες που λες περνούσαν και δεν λάμβανα καμία απάντηση από τις εταιρίες στις οποίες είχα κάνει αίτηση. Δεν είναι ότι λάμβανα αρνητικές, απλά δεν λάμβανα καμία απολύτως απάντηση (εντάξει, μου είχε στείλει μια κάτι πτυχιακές σχετικές με το master μου, αλλά δεν με ενδιέφεραν δυστυχώς - ή ευτυχώς όπως αποδείχτηκε-).
Το να μην σου απαντούν είναι τελείως βλακεία για τον λόγο του ότι δεν ξέρεις αν σε απέρριψαν ή αν επεξεργάζονται την αίτησή σου (συμφοιτητής έλαβε απάντηση από εταιρία μετά την πάροδο... τριών μηνών!!! για κάτσε ρε φίλε...). Μεγάλο πρόβλημα από ό,τι καταβαίνεις, καθώς δεν ξέρεις αν θα πρέπει να συνεχίσεις να στέλεις email με αιτήσεις, να περιμένεις να σου απαντήσουν ή πηδήξεις από τον 9ο (λέμε τώρα :D )...
Έφτασε που λες Οκτώβρης και βρισκόμουν χωρίς πτυχιακή. Είχα αρχίσει και στεναχωριόμουν πολύ εννοείται, γιατί σε κάτι τέτοιες φάσεις σε πιάνει το "ρε γμτ... μήπως είμαι άχρηστο?". Στην απελπισία μου (κυριολεκτικά), έστειλα email στον co-ordinator του προγράμματος λέγοντάς του τι περίπου με ενδιαφέρει να κάνω και αν υπάρχει κάποιος καθηγητής που θα τον ενδιέφερε να με αναλάβει. Κλείσαμε ένα meeting οπότε και εγώ με μισή καρδιά βέβαια (επειδή δεν είχα βρει κάποια εταιρία και πήγα στην σχολή την οποία είχα απορρίψει στην αρχή) περίμενα να περάσουν οι ημέρες για αυτήν την συνάντηση, μπας και κλείσω με το θέμα της πτυχιακής και ηρεμήσω και εγώ λιγάκι το κακόμοιρο.
Ώσπου μια ωραία πρωία στην δουλειά είδα μια αναπάντητη στο κινητό μου. "Ε, η μαμά μου θα είναι πάλι" σκέφτηκα και πάτησα βαριεστημένα να δω ποιος με είχε πάρει. Πάγωσα όταν είδα το αποθηκευμένο νούμερο και τριπλοτσέκαρα για το αν όντως με είχε πάρει τηλέφωνο αυτός ή αν καταλάθος είχα πατήσει κάτι άλλο και είχε βγει το νούμερό του.
Με χέρια που έτρεμαν και καρδιά που είχε πιάσει τα 0-100 σε 1 nanosec, σκεφτόμουν: "Αποκλείεται να με πήρε τηλ. Κάτσε να το δούμε πάλι σιγά-σιγά... Μενού... Μητρώο κλήσεων... Αναπάντητες κλήσεις... σκατά! το όνομά του είναι πρώτο! τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? να πάρω τηλ? και αν έχασα την ευκαιρία μου? ΑΙΑΙΑΙ!!!".
Αφού το παραπάνω έγινε κάμποσες φορές, πήγα στην κουζίνα στην δουλειά και πήρα τηλέφωνο.
"Γειά σας, μόλις είδα μια αναπάντητη από το νούμερό σας..."
"Καλησπέρα Nenyaki, ονομάζομαι Lalalalala Lalalalalisson και σας τηλεφωνώ από την Ericsson σχετικά με μία αίτηση που είχατε κάνει περίπου έναν μήνα πριν..."
Μου κόπηκαν τα πόδια. Κλείσαμε συνέντευξη για μερικές ημέρες μετά.
...
Η περιβόητη ημέρα έφτασε. Πήρα μίνι-άδεια από την δουλειά και ξεκίνησα για την συνέντευξη. Δεν μπορώ να πω, στο κτίριο της Ericsson δεν μπαίνεις ούτε με σφαίρες. Στην υποδοχή δήλωσα ποιον θέλω να συναντήσω και το υπέγραψα κιόλας. Μετά από αυτό, ειδοποίησαν τον τυπά και ήρθε και με πήρε. Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι όση ώρα κυκλοφορούσα στο κτήριο, κουβαλούσα μαζί μου ένα ταμπελάκι που έγραφε το όνομά μου και ότι... συνοδεύομαι! Ένοιωσα για λίγο σαν τα παιδάκια που τα στέλνει η μαμά τους να ταξιδέψουν με το αεροπλάνο μόνα :)
Η συνέντευξη που λες κράτησε 1+1/2 ώρα. Ο τυπάς ειλικρινά μου έβγαλε το λάδι στις ερωτήσεις. Στο τέλος μου είπε ότι η συνέντευξή μου ήταν πολύ καλή και ότι θα με ενημέρωνε την ίδια ημέρα ή την επόμενη για τα αποτελέσματα, καθώς ήμουν από τους τελευταίους που πήραν συνέντευξη. Εγώ από την μεριά μου ευχήθηκα να άξιζε τον κόπο η όλη ανάκριση...
Γύρισα στο γραφείο και σκεφτόμουν στον δρόμο όλα τα 'χαζά' που είχα πετάξει στην συνέντευξη, μαλώνοντάς με που έλεγα ό,τι πραγματικά σκεφτόμουν και όχι πράγματα τα οποία θα ήθελε να ακούσει ένας που σου παίρνει συνέντευξη. Δεν είχα ετοιμάσει και καμία απάντηση ούτε καν στις ερωτήσεις που ξέρεις ότι "πέφτουν" πάντα, γιατί ήξερα ότι θα κολλούσα άσχημα προσπαθώντας να θυμηθώ το τι είπα προετοιμάσει. Άρα είπα θα πάω και θα λέω ό,τι μου έρθει, εύχοντας να εκτιμήσει την ειλικρίνειά μου (!!!).
Ένα παράδειγμα είναι ότι στην κλασσική ερώτηση "πες μου μερικά αρνητικά σου" του απάντησα ότι δυστυχώς δεν μπορώ να αρνηθώ το Ελληνικό μου DNA και ότι κάνω τα περισσότερα πράγματα την τελευταία στιγμή. Η χαζή αντί να το σταματήσω εκεί (μιλάω και πολύ η άτιμη) του είπα ότι μπορεί αν έχω ένα deadline σε 2 μήνες, τον πρώτο μήνα να μην κάνω -περίπου- τίποτα, αλλά να τσακιστώ και να κάνω τα πάντα τον επόμενο και να έχω τα πάντα έτοιμα στο deadline.
Στην δουλειά μετά από αυτό δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ καθόλου. Είχα το κινητό ανάμεσα στο πληκτρολόγιο και την οθόνη και το κοιτούσα ανά 2 secs. Σκεφτόμουν κιόλας ότι για να το πάθω το καρδιακό και να φάω το τρελό το ξενύχτι, ο τυπάς θα με έπαιρνε την επόμενη για να με ενημερώσει. Εκτός αυτού, είχα πλέον θυμηθεί τα πάντα που είχα πει στην συνέντευξη και ήμουν πλέον σίγουρη ότι δεν είχα ελπίδα καμία να με πάρουν με όσα είχα πει (κάτι για απαισιοδοξία λέγαμε πριν ε? ;) ).
Οι ώρες πέρασαν που λες τίγκα βασανιστικά και εκεί που είχα χαζοξεχαστεί, ακούω ένα 'τιτ!'. Το βλέμμα καρφώθηκε στο κινητό. "Jesus Christ! Με παίρνει τηλέφωνο! τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? ΣΗΚΩΣΕ ΤΟ ΡΕ ΓΙΔΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!"
Τσακίστηκα τρέχοντας στην κουζίνα και απάντησα το τηλέφωνο προσπαθώντας για άλλη μια φορά να το παίξω άνετη.
"Καλησπέρα Nenyaki" ακούω από την άλλη μεριά της γραμμής
Ωχ... ας πάρουμε αναπνοές... φου... φου... φου...
"βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση..."
ωχ! ΩΧ! ΕΡΧΕΤΑΙ, ΚΡΑΤΗΣΟΥ!
"...να σου ανακοινώσω ότι..."
Ωχ Παναΐαμ!! ΩΧ! ΩΧ!!!
"...πήρες την θέση. Συγχαρητήρια."
...Ε?!?!??! ΤΙ?!?!?!?
Πρέπει να έκανα μια παύση εκείνη την στιγμή προσπαθώντας να καταλάβω αν όντως είπε αυτό ή αν αυτό ήθελα να ακούσω και δεν το είπε πραγματικά. Αλλά είπε συγχαρητήρια στο τέλος, δεν είπε? είπε... είπε συγχαρητήρια... ναι, το είπε... δεν το είπε?
Δεν ήξερα τι να του πω. Όταν λαμβάνεις τέτοια νέα με email, τα διαβάζεις, ουρλιάζεις με την ησυχία σου, παίρνεις τηλέφωνο τους γονείς, θειάδες, παπούδες, μπατζανάκηδες, και όταν ξεπεράσεις το πρώτο σοκ, τότε στέλνεις ένα σοβαρό απαντητικό email του τύπου "Αγαπητέ κύριε lalala, σας ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου δίνετε και εύχομαι να ανταποκριθώ στις προσδοκίες σας... και μπλα μπλα μπλα".
Όταν τον έχεις τον μέλλοντα εργοδότη στο τηλέφωνο, τι κάνεις?
"Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω... Ευχαριστώ πολύ πραγματικά..." αυτό πρέπει να ήταν το μοναδικό πράγμα που κατάφερα να πω ολοκληρωμένο. Μετά σκέφτηκα "κοριτσάκι αφού δεν το έχεις, τότε καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς" και σταμάτησα για να ακούσω τι είχε να μου πει, από το να αρχίσω να χασκογελάω οσάν την μπάμια.
Όταν κλείσαμε άρχισα να κλαίω. Ο G. που μπήκε τυχαία τότε στην κουζίνα, τρόμαξε και με ρώτησε τι έγινε.
"G. I'm so happy that I feel like screaming" του είπα.
"You can do that while running on the corridor among the offices" μου απάντησε.
Μην μου βάζεις ιδέες...
Την Δευτέρα υπέγραψα το συμβόλαιο και αύριο ξεκινάω. H δουλειά στην Yahoo! θα αλλάξει σε part-time προς το παρρόν και εγώ δεν θα έχω ζωή για ένα εξάμηνο.
Δεν με νοιάζει όμως. Ευκαιρίες τέτοιες δεν παρουσιάζονται κάθε μέρα στον δρόμο σου.
Φοβάμαι όμως λιγάκι... Θέλω να βγάλω τον καλύτερό μου εαυτό και στις 2 εταιρίες και μακάρι να βρω την δύναμη να το κάνω. Μακάρι αυτό το διπλό-ποδαρικό στην επαγγελματική μου καριέρα να είναι 'γουρλίδικο' (χε, άκου λέξη). Μακάρι να συνεχίσω έτσι και στο μέλλον. Μακάρι να μην πάρουν τα μυαλά μου αέρα... Μακάρι...
Επεξήγηση στο προηγούμενο ποστ:
Αυτό το φυτάκι το αγόρασα αρχές Σεπτεμβρίου. Το διάλεξα στην τύχη (δεν έχω ιδέα από φυτά) μεταξύ καμιά 30αριά άλλων επειδή ήταν μικρό, με λίγα φυλλαράκια και ήθελα να το βλέπω να μεγαλώνει μαζί μου μέρα με την ημέρα - très romantique, έτσι? - Μου άρεσε καλύτερα όμως να έκανα έτσι από το να έπαιρνα ένα που ήταν 'μεγαλωμένο' ήδη.
Όταν γύρισα σπίτι, googlαρα το όνομά του και τα αποτελέσματα έδειξαν ότι πρόκειται για το φυτό 'παχίρα' (pachira aquatica) το οποίο ονομάζεται αλλιώς και "money-tree". Σύμφωνα με το Feng-shui δε, θεωρείται ότι φέρνει τύχη και χρήματα στο σπίτι όπου φιλοξενείται...
Η συνέντευξη που λες κράτησε 1+1/2 ώρα. Ο τυπάς ειλικρινά μου έβγαλε το λάδι στις ερωτήσεις. Στο τέλος μου είπε ότι η συνέντευξή μου ήταν πολύ καλή και ότι θα με ενημέρωνε την ίδια ημέρα ή την επόμενη για τα αποτελέσματα, καθώς ήμουν από τους τελευταίους που πήραν συνέντευξη. Εγώ από την μεριά μου ευχήθηκα να άξιζε τον κόπο η όλη ανάκριση...
...
Γύρισα στο γραφείο και σκεφτόμουν στον δρόμο όλα τα 'χαζά' που είχα πετάξει στην συνέντευξη, μαλώνοντάς με που έλεγα ό,τι πραγματικά σκεφτόμουν και όχι πράγματα τα οποία θα ήθελε να ακούσει ένας που σου παίρνει συνέντευξη. Δεν είχα ετοιμάσει και καμία απάντηση ούτε καν στις ερωτήσεις που ξέρεις ότι "πέφτουν" πάντα, γιατί ήξερα ότι θα κολλούσα άσχημα προσπαθώντας να θυμηθώ το τι είπα προετοιμάσει. Άρα είπα θα πάω και θα λέω ό,τι μου έρθει, εύχοντας να εκτιμήσει την ειλικρίνειά μου (!!!).
Ένα παράδειγμα είναι ότι στην κλασσική ερώτηση "πες μου μερικά αρνητικά σου" του απάντησα ότι δυστυχώς δεν μπορώ να αρνηθώ το Ελληνικό μου DNA και ότι κάνω τα περισσότερα πράγματα την τελευταία στιγμή. Η χαζή αντί να το σταματήσω εκεί (μιλάω και πολύ η άτιμη) του είπα ότι μπορεί αν έχω ένα deadline σε 2 μήνες, τον πρώτο μήνα να μην κάνω -περίπου- τίποτα, αλλά να τσακιστώ και να κάνω τα πάντα τον επόμενο και να έχω τα πάντα έτοιμα στο deadline.
Στην δουλειά μετά από αυτό δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ καθόλου. Είχα το κινητό ανάμεσα στο πληκτρολόγιο και την οθόνη και το κοιτούσα ανά 2 secs. Σκεφτόμουν κιόλας ότι για να το πάθω το καρδιακό και να φάω το τρελό το ξενύχτι, ο τυπάς θα με έπαιρνε την επόμενη για να με ενημερώσει. Εκτός αυτού, είχα πλέον θυμηθεί τα πάντα που είχα πει στην συνέντευξη και ήμουν πλέον σίγουρη ότι δεν είχα ελπίδα καμία να με πάρουν με όσα είχα πει (κάτι για απαισιοδοξία λέγαμε πριν ε? ;) ).
Οι ώρες πέρασαν που λες τίγκα βασανιστικά και εκεί που είχα χαζοξεχαστεί, ακούω ένα 'τιτ!'. Το βλέμμα καρφώθηκε στο κινητό. "Jesus Christ! Με παίρνει τηλέφωνο! τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? τι να κάνω? ΣΗΚΩΣΕ ΤΟ ΡΕ ΓΙΔΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!"
Τσακίστηκα τρέχοντας στην κουζίνα και απάντησα το τηλέφωνο προσπαθώντας για άλλη μια φορά να το παίξω άνετη.
"Καλησπέρα Nenyaki" ακούω από την άλλη μεριά της γραμμής
Ωχ... ας πάρουμε αναπνοές... φου... φου... φου...
"βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση..."
ωχ! ΩΧ! ΕΡΧΕΤΑΙ, ΚΡΑΤΗΣΟΥ!
"...να σου ανακοινώσω ότι..."
Ωχ Παναΐαμ!! ΩΧ! ΩΧ!!!
"...πήρες την θέση. Συγχαρητήρια."
...Ε?!?!??! ΤΙ?!?!?!?
Πρέπει να έκανα μια παύση εκείνη την στιγμή προσπαθώντας να καταλάβω αν όντως είπε αυτό ή αν αυτό ήθελα να ακούσω και δεν το είπε πραγματικά. Αλλά είπε συγχαρητήρια στο τέλος, δεν είπε? είπε... είπε συγχαρητήρια... ναι, το είπε... δεν το είπε?
Δεν ήξερα τι να του πω. Όταν λαμβάνεις τέτοια νέα με email, τα διαβάζεις, ουρλιάζεις με την ησυχία σου, παίρνεις τηλέφωνο τους γονείς, θειάδες, παπούδες, μπατζανάκηδες, και όταν ξεπεράσεις το πρώτο σοκ, τότε στέλνεις ένα σοβαρό απαντητικό email του τύπου "Αγαπητέ κύριε lalala, σας ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου δίνετε και εύχομαι να ανταποκριθώ στις προσδοκίες σας... και μπλα μπλα μπλα".
Όταν τον έχεις τον μέλλοντα εργοδότη στο τηλέφωνο, τι κάνεις?
"Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω... Ευχαριστώ πολύ πραγματικά..." αυτό πρέπει να ήταν το μοναδικό πράγμα που κατάφερα να πω ολοκληρωμένο. Μετά σκέφτηκα "κοριτσάκι αφού δεν το έχεις, τότε καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς" και σταμάτησα για να ακούσω τι είχε να μου πει, από το να αρχίσω να χασκογελάω οσάν την μπάμια.
Όταν κλείσαμε άρχισα να κλαίω. Ο G. που μπήκε τυχαία τότε στην κουζίνα, τρόμαξε και με ρώτησε τι έγινε.
"G. I'm so happy that I feel like screaming" του είπα.
"You can do that while running on the corridor among the offices" μου απάντησε.
Μην μου βάζεις ιδέες...
...
Την Δευτέρα υπέγραψα το συμβόλαιο και αύριο ξεκινάω. H δουλειά στην Yahoo! θα αλλάξει σε part-time προς το παρρόν και εγώ δεν θα έχω ζωή για ένα εξάμηνο.
Δεν με νοιάζει όμως. Ευκαιρίες τέτοιες δεν παρουσιάζονται κάθε μέρα στον δρόμο σου.
Φοβάμαι όμως λιγάκι... Θέλω να βγάλω τον καλύτερό μου εαυτό και στις 2 εταιρίες και μακάρι να βρω την δύναμη να το κάνω. Μακάρι αυτό το διπλό-ποδαρικό στην επαγγελματική μου καριέρα να είναι 'γουρλίδικο' (χε, άκου λέξη). Μακάρι να συνεχίσω έτσι και στο μέλλον. Μακάρι να μην πάρουν τα μυαλά μου αέρα... Μακάρι...
Επεξήγηση στο προηγούμενο ποστ:
Αυτό το φυτάκι το αγόρασα αρχές Σεπτεμβρίου. Το διάλεξα στην τύχη (δεν έχω ιδέα από φυτά) μεταξύ καμιά 30αριά άλλων επειδή ήταν μικρό, με λίγα φυλλαράκια και ήθελα να το βλέπω να μεγαλώνει μαζί μου μέρα με την ημέρα - très romantique, έτσι? - Μου άρεσε καλύτερα όμως να έκανα έτσι από το να έπαιρνα ένα που ήταν 'μεγαλωμένο' ήδη.
Όταν γύρισα σπίτι, googlαρα το όνομά του και τα αποτελέσματα έδειξαν ότι πρόκειται για το φυτό 'παχίρα' (pachira aquatica) το οποίο ονομάζεται αλλιώς και "money-tree". Σύμφωνα με το Feng-shui δε, θεωρείται ότι φέρνει τύχη και χρήματα στο σπίτι όπου φιλοξενείται...
...Λες; :)
15 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
και σου υπενθυμίζω ότι τον πελάτη τον πιστό, τον σωστό, τον πρόστυχο (και κατά τα άλλα ευχαριστημένο) τον αγαπάμε γι'αυτό και αν τύχει να βρούμε στον δρόμο μας τον παπάρα που είναι υπεύθυνος για το μοντέλο Κ550 του λέμε να ξεκουνηθεί μπας και δεήσει ποτέ να συγχρονιστεί το κινητό μας με το iSync
άντε καλό σου βράδυ και τις καλύτερες ευχές μου και πάλι! :)
θα ήθελα να σου ευχηθώ καλό ξεκίνημα.
Απόψε, ανοίγοντας τον RSS reader μου, αναζήτησα κάποιο καινούριο post σου, και τελικά μέχρι να ρίξω μια ματιά στα υπόλοιπα feeds νά σου και τα νέα σου, τα οποία νομίζω είναι καταπληκτικά.
Θα με ενδιέφερε να ανταλλάξουμε και ηλ.διευθύνσεις κάποια στιγμή αν θα το ήθελες και εσύ, μιας και με τα σχόλιά σου, μέρα με τη μέρα, το σκέφτομαι όλο και περισσότερο να φύγω και πάλι για τα ξένα, αυτή τη φορά στη Σουηδία.
Νά'σαι καλά και καλή εβδομάδα.
Υ.Γ. Στο ιστολόγιό σου κατέληξα μια μέρα στο άσχετο, καθώς περιπλανιόμουν σε διάφορα άλλα ελληνικά και με κράτησε ως αναγνώστη η ματιά με την οποία βλέπεις τα πράγματα. Αυτή η φορά όμως είναι η πρώτη που σου αφήνω κάποιο σχόλιο :-)
Ελπίζω να το δείς με καλό μάτι
/Αναστάσης
Μπράβο παιδί μου. Αντε και Βάης Πρέζιντεντ με το καλό. Και με το μαλακό οι κραυγές στους διαδρόμους!
Τι να ευχηθώ; Απλώς να κυλήσουν όλα όπως τα θες. Το νέο σύνθημα του πλήθους που τώρα ζητωκραυγάζει είναι (βλ. σχόλιο d): Nenya ζούμε, VICE να σε δούμε!
Μπορεί να νόμιζες τους τελευταίους μήνες ότι το "ποτήρι" των γνώσεων σου ήταν μισοάδειο, οι υπεύθυνοι όμως το είδαν με άλλο μάτι. Αποφάνθηκαν ότι είναι μισογεμάτο και αυτό τους αρκεί (θα φουλάρει όταν γίνεις vice είπαμε!). Οι άλλοι εμπιστεύονται τις ικανότητες σου, γιατί όχι κι εσύ;
@Derek τι καλή γιαγιάκα! (μου φαίνεται θα αρχίσω να το χρησιμοποιώ και εγώ αυτό που λέει, φαίνεται πολύ καλό για να βγάζεις την ουρά σου απέξω σε μερικές παρόμοιες καταστάσεις! χιχιχι!)
Όσο για τον τυπά του Κ550 θα πρέπει να μετράει τις ημέρες του τώρα που θα είμαι εκεί. Θα πάρω εκδίκηση για εσένανε πατριωτάκι! (και πρώην γειτονάκι :P)
@psipsinelάκι μου να είσαι καλά γλυκουλίνι!!!
@anastasios σε ευχαριστώ πολύ για αυτά που λες, να'σαι καλά :) Στείλε μου ένα mailάκι όποτε θέλεις στο Nenyaki [παπάκι] hotmail [τελίτσα] com για να τα πούμε από εκεί καλύτερα :)
@d. precis ;)
ευχαριστώ πολύ πολύ! όσο για τις κραυγές, θα μάθω να το κοντρολάρω, που θα πάει...
@quelmarth καλά έκανες καλό μου! σιγά να μην είσαι on the way to νάνι και να καθήσεις να διαβάσεις αυτό το 'μακρινάρι' επειδή με έπιασαν εμένα οι πάρλες μου! Ευχαριστώ πολύ πολύ πάντως :)
@ath ευχαριστώ πολύ :) τεστάρισμα για το τι ξέρω πάλι καλά δεν μου έκαναν (αλλιώς θα έτρωγα όλη μου την ημέρα εκεί). Απλά ο τυπάς είχε εκτυπώσει το βιογραφικό μου και με ρωτούσε λέξη λέξη γι'αυτά που είχα γράψει (π.χ. πες μου για την πρακτική σου και πως θα την συνέδεες με το τι ζητούμε εμείς εδώ, ποιά είναι η σχέση σου με τις γλώσσες προγραμματισμού που έχεις γράψει εδώ, ποια σου αρέσει περισσότερο και ποια λιγότερο κτλ κτλ) αλλά και στεκόταν και σε ο,τι λέξη έλεγα, π.χ. στα αρνητικά μου είπα ότι είμαι πολύ αγχώδης ας πούμε και με την μία με ρώτησε τι εννοώ όταν λέω ότι είμαι αγχώδης, αν μπορώ να το κοντρολάρω και πως θα μπορούσα να το χρησιμοποιήσω για να έχει θετικά αποτελέσματα στο project ή για να μην προκαλέσω προβλήματα στην ομάδα κτλ κτλ.
Τέτοια ανάκριση εννοούσα :/
@pixel sprite ευχαριστώ πολύ! Καλό ξεκίνημα και για εσένα στην καινούρια σου ζωή :)
@fx τι να πω τώρα...? τι μικρός που είναι ο κόσμος?!? ευχαριστώ πολύ για το comment σου και να είσαι καλά! Καλως όρισες στην blogoσφαιρα :)
@laxanaki παντού υπάρχει χώρος για ένα λαχανάκι :) χιχι!
Το φυτό σου είναι κουκλάκι, για οδηγίες κύττα εδώ
http://www.houseofplants.co.uk/Pachira_aquatica.htm
Αντε! Καλή δύναμη τώρα!
ή μάλλον
hurrahhhhhhhhhh
@Marina! χρόνια και ζαμάνια!!! Ευχαριστώ πολύ και για την ευχούλα και για τις συμβουλές για το φυτάκι (πρέπει να διαβάσω πολύ για το πως να το φροντίζω, δεν θέλω να το σκοτώσω το καημένο... ).
@Katerina tack så mycket καλό μου σακομπιφτεκάκι!!!
το ελληνικό στοιχείο βλέπεις...