Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2005
Κάθε χρονιά στις 11 Σεπτέμβρη άνοιγαν τα ρημάδια τα σχολεία. Δεν μπορώ να πω ότι χαιρόμουν ιδιαίτερα την ημέρα αυτή και ο λόγος δεν ήταν φυσικά επειδή είχε τελειώσει το καλοκαίρι και άρχιζαν τα μαθήματα...
Πριν κάμποσο καιρό υπήρχε μια διαφήμιση που έδειχνε μια σχολική αίθουσα, ένα κοριτσάκι με τα καλά του και με την τσάντα στον ώμο μπροστά από τον πίνακα, την δασκάλα να το παρουσιάζει στους μαθητές και όλοι μαζί έλεγαν "Καλημέεεεραααα Αννούυυυλααα!".
Ε, κάπως έτσι γινόταν και με εμένα και δεν ήταν καθόλου διασκεδαστικό.
Δεν ξέρω αν ήμουν κοινωνική ή αν έγινα.
Πιστεύω ότι αρκετές φορές μάλλον με πίεσαν οι καταστάσεις να γίνω.
Μπορεί να με πίεσα και εγώ...
Χρονιά παρά χρονιά που λες, εμφανιζόμουν μόνη μου σε ένα σχολείο όπου δεν ήξερα κανέναν. Το μισούσα αυτό.
Από την πρώτη κιόλας μέρα, έπρεπε να δικτυωθώ, πριν δημιουργηθούν οι παρεούλες της χρονιάς, και εγώ μείνω απέξω και μετά δεν είχα κάποιον να μιλήσω.
Μισούσα την στιγμή που χτυπούσε το κουδούνι για να μαζευτούμε και έπρεπε να αφήσω την μαμά μου, την μόνη γνωστή μου ανάμεσα στα τόσα άτομα που υπήρχαν γύρω μου.
Όταν μας έβαζαν να στοιχηθούμε κατά τμήματα, έπιανα όποιο κοριτσάκι μου φαινόταν πιο συμπαθητικό και το ρωτούσα "Γειά σου, με λένε Nenya, θέλεις να καθίσουμε μαζί?" και παρακαλούσα να βρω γρήγορα κάποιο διαθέσιμο.
Ήταν μια standard διαδικασία, η οποία έπρεπε να εκτελεστεί σωστά, πολύ γρήγορα και πάντα πριν ανέβουμε στην αίθουσα και πιάσουμε τα θρανία (γιατί τότε θα ήταν πολύυυυ αργά), με την ευχή πάντα να μην έπεφτα σε κανένα μπάζο και το φορτωνόμουν για όλη την διάρκεια της χρονιάς.
Με πείραζε πολύ που έβλεπα ότι τα άλλα παιδάκια ήταν ήδη γνωστά μεταξύ τους και έκαναν παρέα. Τα κοριτσάκια είχαν ήδη την καλύτερή τους φίλη, πιανόντουσαν χεράκι-χεράκι και σχημάτιζαν πηγαδάκια. Όλα ήδη ήξεραν πιο παιδάκι ήταν το πιο συμπαθητικό, το πιο ηλίθιο, το πιο γκρινιάρικο, το πιο φλώρικο, το πιο κλαψιάρικο, ο καλύτερος μαθητής, κτλ...
Εγώ έπρεπε να τα ανακαλύψω όλα.
Μισούσα το ότι όλοι με κοιτούσαν σαν να είμαι εξωγήινη.
Μισούσα που οι καθηγητές δεν μου έβαζαν βαθμούς ακόμα και όταν τους άξιζα επειδή δεν με ήξεραν και επειδή δεν ήμουν η κόρη της Φρόσως, η εγγονή του μπαρμπα-Θανάση ή το ανίψι της κυρα-Λενιώς.
Μισούσα το ότι έπρεπε να εξηγώ κάθε φορά από που είμαι, από που ήρθα, γιατί άλλαξα πόλη, γιατί θα φύγω πάλι (Και αυτήν την διαδικασία την μισώ ακόμα).
Μισούσα που ήμουν πάντα "η καινούρια".
Όταν είσαι μικρός δεν σε πειράζει. Δηλαδή σε πειράζει, αλλά όχι τόσο πολύ.
Όταν είσαι μικρός, το μόνο που θέλεις είναι να παίζεις. Αν βρεις παιδάκια να παίζεις, είσαι μέσα στην καλή χαρά.
Όταν μεγαλώσεις τι γίνεται όμως?
Όταν σκάσεις μύτη στο προαύλιο και δεν έχεις την μαμά σου να σε συνοδεύει?
Όταν είσαι ανάμεσα σε δεκάδες άτομα και δεν ξέρεις κανέναν?
Όταν είσαι σε έναν χώρο όπου είναι όλοι κατά ομάδες, χαίρονται, σταυροφιλιούνται, χαιρετιούνται, φωνάζουν κτλ και εσύ είσαι μόνη σου στην άκρη?
Όταν μεγάλωσα, τα πράγματα ήταν πολύ πιο διαφορετικά και αρκετά πιο δύσκολα ως προς το ψυχολογικό μέρος της υπόθεσης.
Και όμως, έπιανα στο άσχετο την κουβέντα από την πρώτη μέρα σε όσα πιο πολλά άτομα μπορούσα, ήθελα δεν ήθελα. Δεν γινόταν και αλλιώς...
Τις χρονιές στις οποίες δεν άλλαζα σχολείο (οι οποίες δεν ήταν και πολλές) την πρώτη μέρα που πατούσα στο σχολείο έψαχνα να βρω άτομα τα οποία καθόντουσαν μόνα τους πρώτη μέρα και πήγαινα και τους μιλούσα και τα έπαιρνα μαζί στην παρέα μου και τα σύστηνα σε όποιον έβρισκα μπροστά μου.
Ακόμα και αν δεν είμασταν ίδια τάξη με το καινούριο παιδάκι, έπιανα άτομα στο άσχετο που ήταν ίδια τάξη με το παιδί και τα σύστηνα μεταξύ τους για να έχει παρέα.
Ακόμα και τώρα στο ΤΕΙ, στην αρχή κάθε εξαμήνου που έρχονται οι καινούριοι, όταν δω κάποιον και κάθεται μόνος του, ψιλοχαμμένος, τον πιάνω και αρχίζω να του μιλάω.
Γιατί και εγώ αυτό ήθελα ρε γμτ να μου κάνουν.
Να έρθει κάποιος και να μου μιλήσει.
Αϊ στο καλό... στεναχωρήθηκα βραδιάτικα :(
Σκληρό το κείμενό σου...
Πρόσφατα είχα μια σχετική συζήτηση (ως προς το επάγγελμα που σε έκανε να νιώθεις έτσι) κι αναρωτιόμασταν πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί να αλλάζει συνέχεια περιβάλλον.
Υπάρχουν, βέβαια, και οι γκρινιάρηδες της άλλης όχθης, όπως εγώ, που μισούσα τους αγιασμούς, διότι ξανάβλεπα ένα σωρό πρόσωπα που αντιπαθούσα (μικρούς και μεγάλους)!
ΥΓ: Στο τραινάκι έχει παιδάκια μόνα τους για να τα παίρνεις απ’ το χέρι;
Άσχετο, αλλά αυτό μου ήρθε σκεπτόμενος τα σχολικά χρόνια...
Είναι αυτές οι χωροχρονικές ανωμαλίες που σας έλεγα....
Συμπτωματικά την επόμενη μέρα η κυρία (δασκάλα) μας έβαλε να καθήσουμε στο ίδιο θρανίο. Καταριόμασταν τη γκίνια μας και οι δύο για καμια βδομάδα. Στο τέλος γίναμε φιλαράκια. Τουλάχιστον μέχρι να τελειώσουμε την Έκτη Δημοτικού.
Τι κάθομαι και γράφω Θεε μου - Τι μου θύμησες βρε Nenya - άνοιξε το χρονοντούλαπο...
:-)
Και ας αποδειχτεί αργότερα πως δεν ταιριάζουμε ρε αδερφέ δεν έγινε και τίποτα. Αξίζει το ρίσκο!
Καλό μου nenyaki, ξέρω ότι έκανες πολλούς καλούς φίλους σε όλα τα σχολεία που πήγες, οπότε ίσως και να άξιζε τον κόπο τόση πικρία...
ΥΓ: Κάποια στιγμή πρέπει να γράψω κάτι γι' αυτή την προσωποποίηση των νόμων (θεωρημάτων, αξιωμάτων κλπ.) Σ΄ ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας, έγραφε για κάποιους που είχαν κάνει τους νόμους του Murphy θρησκεία (The Church of Murphy, or something)..
Και αν δεν τον βρω εγώ, με βρίσκει αυτός ή ακόμα χειρότερα η μάνα του, γιατί μένουμε κοντά και μπορούμε να πηγαίνουμε μαζί στο σχολείο. Εμένα με ρώτησες μωρή?? 4 χρόνια ήμουν η βασική παρέα αυτού του ατόμου και στο τέλος άρχισε να με κοροϊδεύει!!! Και επειδή ήμουν η παρέα αυτού, όλο δούλεμα να πέφτει στον itsomp. Οπότε ανέπτυξα αντιστάσεις. Απο κλαψιάρης έγινα και ο πρώτος είρωνας, όλοι σκυλάδες εγώ rock, όλοι ποδόσφαιρο εγώ τίποτα. Εδώ φτάσαμε 3η λυκείου και μια συμμαθήτρια για να με περιγράψει κάποια στιγμή που δεν ήμουν μπροστά, χρησιμοποίησε την έκφραση "το παιδάκι με τα γυαλάκια"
Τουλάχιστον δεν έγινα καραγκιόζης σαν τους υπόλοιπους συμμαθητές μου, αλλά η αναγνώριση ήρθε λίγο αργά ρε guys...
Τώρα με βλέπουν με την μηχανή και τους πέφτει το σαγόνι στο πάτωμα... ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ