Σκεψούλες...

Μου την δίνει όταν σε κάθε "μεγάλη" στιγμή (δεν μου έρχεται άλλη λέξη), κάνω πίσω την τελευταία στιγμή και κάθομαι και μιξοκλαίω σαν κανένα νιάνιαρο, έχω αϋπνίες και γενικά θέλω να εγκαταλείψω κάθε προσπάθεια ενώ είμαι ένα βήμα πριν από το να κάνω κάτι.
Αλλά... I can't help it, που λένε. Γίνεται μόνο του.

Στον δρόμο για τις αιτήσεις για τα μεταπτυχιακά λοιπόν, ξαφνικά ανακάλυψα ότι έπρεπε να δώσω και για το TOEFL και να πιάσω και μία συγκεκριμένη βαθμολογία γιατί όπως είναι φυσικό, δεν δεχόντουσαν το proficiency που έχω ως πιστοποίηση αγγλικών στην πλειοψηφία των μεταπτυχιακών τα οποία έψαχνα (μιλάω μόνο για Φινλανδία και Σουηδία, δεν γνωρίζω τι γίνεται σε άλλα, για να μην παρεξηγούμαστε).

Άρα έκλεισα και εγώ σαν καλό παιδάκι ημερομηνίες μέσω internet και μιας πιστωτικής, εν μέσω εξεταστικής περιόδου, για να δώσω για το TOEFL.
Όχι ότι είχα καμία όρεξη δηλαδή, αλλά και τι άλλο να έκανα?

Τέλος πάντων, οι μέρες πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα και όπως είναι λογικό, βρέθηκα χθες το βράδυ να σκέφτομαι ότι ουσιαστικά σήμερα πήγαινα να γράψω σαν τουρίστρια, μιας και έχω αφήσει τα αγγλικά εδώ και 2 χρόνια περίπου, αν και προσπαθώ να έχω όση περισσότερη επαφή μπορώ με αυτά, στο μεταξύ διάστημα κάνω Ισπανικά, οπότε έχει επηρεάσει τον τρόπο σκέψης μου όσο να'ναι, δεν είχα διαβάσει τίποτα (σαν τι να διαβάσω? να καθίσω να μάθω αγγλικά τελευταία στιγμή?), δεν είχα γράψει ούτε μια έκθεση, δεν είχα ρίξει καν μια ματιά σε καμία γραμματική -ξέρω 'γω- και η μόνη προετοιμασία(?) που είχα κάνει ήταν να λύσω 2 μόνο παρόμοια test από ένα CD που μου έστειλαν κατευθείαν από το Αμέρικα, τα οποία δεν μου μάθαιναν τίποτα καινούριο εκτός από τον τρόπο με τον οποίο διεξάγονται.
Σιγά δηλαδή.

"-Knock Knock!!!-"
"Who's there?"
Σκεφτόμουν, μιας και έβλεπα την αποτυχία να μου χτυπάει την πόρτα.

Όχι ότι θα μου έλεγε κανένας τίποτα αν δεν περνούσα, αλλά δεν ήθελα να αισθανθώ αποτυχημένη, γιατί κάτι τέτοιο θα μου χαλούσε τελείως την ψυχολογία, ειδικά τώρα που έχω εκατομμύρια πράγματα να κάνω σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Οκ, δεν μου φταίει κανένας κιόλας, μόνη μου τα επέλεξα όλα αυτά.

Τέλος πάντων, το πρωί σηκώθηκα κατά τις 6, μιας και είχα κουραστεί να παλεύω με το πάπλωμα, τα μαξιλάρια και όλα τα σχετικά λευκά είδη, από τις σβούρες που έφερνα συνεχώς στο κρεβάτι.
Όταν με είδε η μαμά μου να είμαι σαν junkie από την αϋπνία, μου είπε "να δεις ότι ακόμα και εσύ θα δεις άσπρη μέρα σήμερα!"

Βρε λες?

Τράβηξα την κουρτίνα στο δωμάτιό μου και κοίταξα έξω. Είχε ένα δάχτυλο χιονάκι πάνω στα αυτοκίνητα :)

Ξεκίνησα κατά τις 8 και κάτι για να πάω για να γράψω (στις 9 μου είχαν πει να είμαι εκεί) καιιιιι surprise! surprise! πηγαίνω στην στάση από τα λεωφορεία και περίμεναν κάπου 20 άτομα (για τις γκαντεμιές μου είμαι αρκετά γνωστή και σου έχω ξαναμιλήσει παλιότερα). Τα 20 άτομα έγιναν 30 με την πάροδο της ώρας, τα 30 έγιναν 40 και πάει λέγοντας, οπότε κάπου εκεί άρχισα να χαζεύω που περίμενα τόση ώρα και δεν περνούσε κανένα λεωφορείο και πήγα να πάρω taxi, αλλά όταν έφτασα στην γωνία στον κεντρικό δρόμο είδα ότι δεν περνούσε σχεδόν κανένα αυτοκίνητο, πόσο μάλλον taxi!
Κάπου εκεί αρχίζω να βρίζω το πάλλευκο, απαλό και πανέμορφο χιονάκι που έπεφτε σιγά σιγά στους ώμους μου και προσπαθώ να σκεφτώ τι θα έκανε ο McGuyver αν ήταν στην θέση μου. Σκέφτηκα μέχρι και να σταματούσα ένα αυτοκίνητο στην ψύχρα (ναι, είχε αρκετή το πρωί) και να ρωτούσα αν πηγαίνει προς τον προορισμό μου, για να με πετάξει και εμένα, μιας και δεν είχα κανέναν άλλον τρόπο να κατέβω στο κέντρο.

Κατάρα! και να φανταστείς ότι είχα πει στο strabadi την προηγούμενη, να μην έρθει για να με πάει με το τουτού μιας και θα χιόνιζε (θα ήταν πολύ βάρβαρο).

Για να μην τα πολυλογώ, το μοναδικό taxi που πέρασε, ήταν και αυτό που με πήγε και πέρασε στις 9.05. Έφαγα ένα μισαωράκι στο taxi, άκουσα και την κλασσική μιζερομίρλα για την ανοργανωσιά των Ελλήνων, έδωσα τα 4 ευρουλάκια στον ταρίφα και με μικρά και απαλά βηματάκια (μην φάμε και καμία τούμπα) έφτασα στο εξεταστικό κέντρο.

Δεν περίμενα να είμαι μόνο εγώ και άλλα 3 άτομα που δίναμε, μιας και είχα ακούσει για κόσμο και κοσμάκη που δίνει TOEFL.
Τα θέματα ήταν... καλά. Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν και πολύ άνετη, μιας και στο Listening ενώ είχα βάλει τα ακουστικάκια μου και άκουγα το κείμενο (ακούγεται μόνο μία φορά, όχι δεύτερη), ο επιτηρητής πίσω από την τζαμαρία είχε πιάσει την πάρλα και μου αποσπούσε την προσοχή συνεχώς.
Στην έκθεση έγραψα χάλια πραγματικά. Δεν ήταν τόσο λόγω της γλώσσας, όσο το ότι με αιφνιδίασε το θέμα "Why are groups or organizations important to some people?".

Ας είναι. Από τα αποτελέσματα που μου έβγαλε στο τέλος του test (σου δείχνει την βαθμολογία σου σε όλα τα μέρη, εκτός από το μέρος της έκθεσης, το οποίο δεν μπορεί να διορθωθεί από το pc φυσικά), είδα με μεγάλη μου έκπληξη ότι έπιασα το score το οποίο μου ζητούν! Οπότε και μηδέν να έγραψα στην έκθεση που λέει ο λόγος, έχω πιάσει την βαθμολογία και μπορώ να κάνω με άνεση πλέον τις αιτήσεις για τα μεταπτυχιακά.
Να δούμε πως θα τα πάω και στα υπόλοιπα.

...και πως θα πάω στο φροντιστήριο βραδιάτικα, τώρα που κάνει κρυουλάκι :(