Σκεψούλες...

Χθες ήταν οι εγγραφές στην σχολή. Χαμός από φοιτητές στους διαδρόμους και έξω από κάθε αίθουσα, όλοι να σπρώχνουν και να πατιούνται για να πάρουν το μαγικό χαρτάκι με τον αύξοντα αριθμό το οποίο ίσως να τους εξασφάλιζε την είσοδο σε κάποιο εργαστήριο (όχι απαραίτητα της προτίμησής τους), όλοι να αγωνιούν αν θα προλάβουν να μπουν ή αν θα μείνουν απέξω, αν θα βρουν ό,τι θέλουν, τις ώρες που θέλουν, να μην συμπίπτουν μεταξύ τους κτλ...

Και εγώ, απλή θεατής όλου αυτού του μπάχαλου στο οποίο συμμετείχα και εγώ έως πέρυσι.

Γιατί φέτος δεν θα έχω κανένα εργαστήριο.
Καθόλου σπρώξιμο. Καθόλου αγωνία.

Αισθάνομαι κακιά, αλλά όταν είδα αυτήν την κατάσταση πανικού που επικρατούσε και στην οποία δεν συμμετείχα και ούτε θα συμμετάσχω ποτέ ξανά, κάπου εκεί, στο βάθος του μυαλού μου, αισθανόμουν ένα περίεργο, ηδονικό θα έλεγα συναίσθημα, σαν αυτό που νιώθεις όταν αγγίζει την γλώσσα σου η αφράτη σοκολατένια κρέμα μιας φρέσκιας, δροσερής τούρτας black forest, καθώς κάθεσαι και την απολαμβάνεις μόνος σου, τρώγοντάς την αργά-αργά με ένα κουτάλι της σούπας, χωρίς να σε ενοχλεί κανείς...

Νωρίτερα την ίδια μέρα, επειδή είχε αρκετή κίνηση και θα αργούσα (έπρεπε να βοηθήσω στις εγγραφές των εργαστηρίων του 3ου εξαμήνου και να βρίσκομαι στην σχολή από νωρίς), πήρα ταξί για τον σταθμό και από εκεί με μετεπιβίβαση σε λεωφορείο, να φτάσω στο τμήμα.

Πριν μπω, βρισκόταν ήδη μέσα μία κυρία η οποία δεν σταμάτησε καθόλου να μιλάει, αλλά εμένα μου άρεσε, καθώς έσπαγε την βαρετή ησυχία που επικρατεί συνήθως σε ένα ταξί, μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου.

Μέσα σε άλλα (για το που πήγαινε, για το εξοχικό της, για τον σκύλο της, για τα μόρια που έχει, μπλα μπλα μπλα), μάθαμε και τα οικογενειακά της και συγκεκριμένα μου είπε ότι είχε μια κόρη μικρή, στην ηλικία μου, φοιτήτρια και εκείνη.

"τι εξάμηνο είσαι κοριτσάκι?" με ρώτησε.

Και εκεί, για πρώτη φορά, αντί να απαντήσω με κάποιον αριθμό, έφαγα ένα flash και έκανα μια παύση -όπως στις ταινίες, όταν κάποιος detective ανακαλύπτει ένα βασικό στοιχείο για την επίλυση ενός μυστηρίου- και της απάντησα:

"Είμαι στο πτυχίο τώρα..."

Δεν μπορώ να περιγράψω πως ένιωσα όταν είπα αυτήν την φράση (κάπου εδώ πέφτει το video με το nenyaki να τρέχει μέσα σε ένα ανθισμένο λιβάδι και γύρω του να τιτιβίζουν πουλάκια), αλλά ήθελα να τρέξω και να το φωνάξω παντού, μιας και χθες μπήκα και επίσημα στην τελική ευθεία για το πτυχίο και έχω αρχίσει να το συνειδητοποιώ.

είμαι σίγουρη ότι αυτούς τους μήνες θα γίνει η αγαπημένη μου φράση :)

Ρώτα με, ρώτα με, ρώτα με, ρώτα με, ρώτα με, ρώτα με, ρώτα με, ρώτα με, ρώτα με, ρώτα με, τι εξάμηνο είμαι darling!

Θέλω να μ'ακούω, να μ'ακούω, να μ'ακούω να το λέωωωωωωωω...