Σκεψούλες...

Χαζεύοντας λιγάκι στην ελληνική blogόσφαιρα τις ημέρες που πέρασαν, διάβασα καμιά 10αριά ποστάκια που αναφερόντουσαν σε γάμους (άλλοι παντρευόντουσαν, άλλοι ετοιμαζόντουσαν να πάνε σε γάμο, άλλοι είχαν γυρίσει από κάποιον άλλον κ.ο.κ.).

Θα σου πω και εγώ το δικό μου σύντομο γαμοποστάκι (αυτή η λέξη μου προκαλεί παράξενους συνειρμούς... χμ...) και μετά τα όσα ακολούθησαν.

Το Σάββατο που λες, ξεκίνησαν οι γονείς μου για να πάνε στον γάμο της ξαδέρφης μου στο χωριό. Εγώ έμεινα Θεσσαλονίκη μιας και διαβάζω μαζί με τον αδερφό μου που δεν τα πηγαίνει και πολύ αυτά τα δρώμενα.
Όλα καλά και ωραία που λες, κανονίζουν να πάνε Σάββατο την ημέρα που ήταν ο γάμος και να έρθουν Κυριακή μεσημέρι πίσω στην Θεσσαλονίκη.

Ο γάμος ξεκίνησε κατά τις 7.30. Η νύφη κουκλάρα (ε, είναι γνωστό το "ομορφόσογο" μου στο χωριό :P χιχι), ο γαμπρός λιγάκι μας τα χάλασε μιας και δεν ήταν αυτό που λέμε "ωραίο παιδί" αλλά αφού τον αγαπάει η ξαδερφούλα δεν λέει κανένας τίποτα (πρώτη φορά τον έβλεπε το σόι, εκτός από τους γονείς της νύφης).
Ο γάμος ήταν πολύ ωραίος όπως έμαθα και όλα ήταν τέλεια και στο γλέντι έπεσε τρελός χορός από όλους μέχρι αργά.

Κατά τις 3.30-4 τελειώνει το γλέντι και όλοι ξεκινούν να πάνε στα σπίτια τους.
Μερικές ώρες μετά, στις 7 το πρωί, πεθαίνει ο θείος της νύφης (και πρώτος ξάδερφος της μαμάς μου).
Κατά τις 10, μπαίνει και η μαμά της νύφης στο νοσοκομείο με την καρδιά της.
Το μεσημέρι, ο γαμπρός αφού έφαγε μια θεαματική βούτα, στραμπούληξε το χέρι του.
Επειδή είναι Κυριακή, δεν μπορεί να πάει ιατροδικαστής στο χωριό και έτσι η κηδεία του θείου έπρεπε να γίνει σήμερα.
Αποτέλεσμα αυτού ήταν να μείνουν οι γονείς μου στο χωριό παραπάνω μέρες και επειδή ήταν να μείνουν για 1 βράδυ μόνο, αλλά τελικά όπως φαίνεται πάνε για τέταρτο, δεν ξέρω αν έχουν και κανένα βρακί να αλλάξουν! (Και ήταν και το σπίτι στο χωριό κλειστό για τόσες μέρες... δεινοπάθησαν οι καημένοι).


Μεταφερόμαστε τώρα στην Θεσσαλονίκη.

Σήμερα το πρωί, και ενώ δεν είχα κοιμηθεί καθόλου από το άγχος μου (ε, κλασσικά) ξεκίνησα μέσα στην καταρρακτώδη βροχή για να πάω στο ΤΕΙ να δώσω τα μαθηματάκια μου.
Εκτός του ότι έκανα 1 ώρα για να φτάσω από την Ανάληψη στην Αγίας Σοφίας, λίγο μετά την διαγώνιο βλέπει ο αδερφός μου ότι το Ibizaki έχει βαρέσει τα κόκκινα στην θερμοκρασία και αρχίζουν να αναβοσβήνουν λαμπάκια παντού, να ακούγονται συνέχεια κάτι προειδοποιητικοί ήχοι και γενικά να γίνεται ένας πανικός.
Τι να κάνω και εγώ, κάνουμε στην άκρη και σταματάμε το αυτοκίνητο και κατεβαίνω για να πάω με το λεωφορείο.

Ενώ περιμένω στην στάση μαζί με άλλα 30 άτομα, περνάει ένας ταρίφας με ταχύτητα από τον λεωφορειόδρομο και μας λούζει με νερά.
Μετά από την απίστευτη ώρα που έκανα να φτάσω στον σταθμό του ΟΣΕ για να πάρω το λεωφορείο για το ΤΕΙ, το βλέπω να ξεκινάει να φύγει (καλοκαιρίατικα περνάει ένα ανά μισάωρο και αν), οπότε αρχίζω να τρέχω για να το προλάβω. Κατά το τρέξιμο, τσαλαβουτάω σε κάτι νερά και αισθάνομαι τις μικρές ροζ καλτσούλες μου να ποτίζουν με βρωμολασπονεράκι και τα ποδαράκια μου να μουλιάζουν κανονικότατα.
Πάλι καλά με είδε το λεωφορείο και σταμάτησε για να ανέβω.

Από εκεί και πέρα οι ώρες πέρασαν βασανιστικά αργά στο ΤΕΙ, ενώ έκανα και ένα δίωρο και κάτι για να γυρίσω σπίτι.
Μένοντας κάπου 4 ώρες (από τις 11 μέχρι τις 3) με μουλιασμένα πόδια και με το jean μου βρεγμένο από την μέση της γάμπας και κάτω, με έκαναν να έχω τρομερές κρυάδες μόλις γύρισα στο σπίτι. Πάλι καλά ξεράθηκα στον ύπνο και ξέχασα τα πάντα.

Το μόνο καλό της ημέρας ήταν ότι πέρασα και τα 2 μαθήματα στα οποία εξετάστηκα.
Το πτυχίο είναι ένα μικρό βηματάκι μακρυά...


...Θα μου πει όμως ποιος στο καλό μας γκαντέμιασε οικογενειακώς?!??!?

Φέρ'τε καλέ έναν παπά!!! (τώρα αν θα έρθει για ξεμάτιασμα ή για εξορκισμό, θα σε γελάσω...)