Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007
Να και (άλλο) ένα ποστ που άργησε.
Πρώτη ημέρα στις δουλειές:
Yahoo!
Φτάνω στην ώρα μου και με υποδέχεται ο supervisor C. εκεί. Τον κόβω ψηλά χαμηλά για να δω τι παίζει με το dress code του γραφείου. Απάντηση? "χαλλλαρά".
Jeanάκι, starάκια και ένα σπορ πουκάμισο. Μια χαρά.
Κατευθυνόμαστε στο meeting room με τους υπόλοιπους 3 QA testers και μας γίνεται μια ενημέρωση για το τι θα κάνουμε εκεί, πως είναι η εφαρμογή (Y!Go 3.0 παρεπιπτόντως), τι εργαλεία θα χρησιμοποιούμε και πως, κτλ.
Στις 12 ακούγεται το εξής:
"Πεινάει κανείς? Σταματάμε για lunch break και συνεχίζουμε σε μία ώρα"
"Oooh shit... στις 12?!" είπα συνειδητοποιώντας τι ώρα τρώνε σε αυτήν την χώρα και το χειρότερο ότι θα πρέπει να ακολουθώ και εγώ από εδώ και πέρα!...
Πήγα μαζί τους με μισή καρδιά σε ένα εστιατόριο εκεί παραδίπλα και έφαγα με το ζόρι ένα (πεντανόστιμο κατά τα άλλα) ψάρι φούρνου με κρέμα γάλακτος και βραστές πατάτες (όχι, δεν είχε και μαρμελάδα μαζί!). Το μάτι μου είχε καρφωθεί όμως σε κάτι donut που υπήρχαν παραδίπλα και που θα έτρωγα εκείνη την ώρα κανονικά για πρωινό...
Τελειώνοντας το γεύμα και γυρνώντας προς το γραφείο, λέει ο C.:
"τι λέτε για λίγο ping pong?"
"Συγγνώμη", τον κόβω το σπασικλάκι "πότε δουλεύετε εδώ? 1 ώρα διάλειμμα για φαγητό, μετά ping pong, αργότερα πάλι ping pong..."
"Ααα! μην μας το χαλάς τώρα!" λέει "Εδώ παίζουμε ping pong μετά το φαγητό και στις 3 το απόγευμα".
"Ααα... κατάλαβα... είστε καλοί στην αρχή και όταν υπογράψουμε το συμβόλαιο αρχίζει το μαστίγιο, σωστά?" (I actually said that!)
"ακριβώς!"
Ακολούθησα στο παιχνίδι και προσπαθούσα να θυμηθώ τι κάναμε κάτι καλοκαίρια στον Πλαταμώνα&Λάρισα πριν καμία 10αριά χρόνια (θυμήθηκα τελικά πως να πιάνω την ρακέτα!), ενώ βλέποντας πως έπαιζαν οι Σουηδοί/Άγγλοι/Γάλλοι και τα καρφιά να πέφτουν βροχή, αναρωτήθηκα αν η ασφάλισή μου με καλύπτει για εργασιακό ατύχημα από μπαλάκι ping pong...
Y.Γ. παίζω καλύτερα τώρα :D
Ericsson
Περίμενα σε ένα άδειο γραφείο, διαβάζοντας ένα φυλλάδιο που μόλις μου είχε δωθεί και το οποίο είχε διάφορες αρχικές πληροφορίες για το τι θα έκανα εκεί.
Μετά από λίγο, ήρθε μια κυρία (assistant) που θα με βοηθούσε σε ό,τι πρόβλημα θα είχα την οποία και επίσης έκοψα ψηλά-χαμηλά για να δω τι παίζει.
Ήταν μια κυρία γύρω στα 50κάτι, με ταγιεράκι και τέλεια γόβα, φτιαγμένο μαλλί στην τρίχα και με ένα σημειωματάριο στο χέρι.
"Σου παρήγγειλα ένα laptop και μια έξτρα 20άρα οθόνη, εταιρικό κινητό και μια καρέκλα γραφείου" μου λέει.
"woooow" σκέφτηκα και άρχισα να χαζοχαίρομαι μόνη μου πριν ακόμα τα παραλάβω.
Λίγο αργότερα την ακολούθησα σε ένα κτήριο όπου πήγα να βγάλω στην access card για το κτίριο (κάρτα που είναι ουσιαστικά και η εταιρική μου ταυτότητα). Στον δρόμο της λέω:
"Με συγχωρείτε, αλλά δεν ξέρω πως να σας φωνάζω"
"Να με λες με το όνομά μου, Β-Μ"
"Μα... δεν μπορώ να το κάνω αυτό που κάνετε εδώ στην Σουηδία και τους φωνάζετε όλους με τα μικρά τους ονόματα, είτε είναι αφεντικό, καθηγητής ή οτιδήποτε. Δεν υπάρχει κάποιος τρόπος που να δείχνεις σεβασμό προς τον άλλον?"
"Μπα... Απλά να μην τον φωνάζεις όπως τον φωνάζουν οι φίλοι του, δηλαδή με κάποιο nickname, αλλά μην χρησιμοποιείς και το "κύριε, κυρία"... είναι πως να το πω... με συγχωρείς κιόλας... αλλά είναι παλιομοδίτικο"
"Είναι ωραίο πάντως αυτό το πράγμα. Στην Ελλάδα αν πήγαινα σε μία μεγάλη εταιρία ως φοιτήτρια, την πρώτη ημέρα στην δουλειά θα μου ζητούσαν να τους έβγαζα
φωτοτυπίες και να έφτιαχνα σε όλους καφέδες" της λέω "...εκτός του ότι όλοι έχουν ένα 'τουπέ' και φέρονται 'κάπως' στους 'κατώτερούς' τους, όπως είναι φυσικά οι φοιτητές που..."
Κάπου εκεί σταματάω την περιγραφή της ελληνικής πραγματικότητας διότι βλέπω την γυναίκα να έχει σταματήσει να κάνει οτιδήποτε και να με κοιτάει με γουρλωμένα τα μάτια! Μετά το mini σοκ, γυρνάει και μου λέει:
"Οι φοιτητές είναι το μέλλον και θα πρέπει να είναι οι πρώτοι που αντιμετωπίζονται με σεβασμό!" μου είπε και με γείωσε...
Μακάρι να μπορούσα να το ηχογραφήσω και να το στείλω σε κανέναν σύλλογο φοιτητών στην Ελλάδα!!! :D
ΥΓ. Περιγράφοντας το σκηνικό μερικές ημέρες αργότερα στον Μ. (Σουηδός και αυτός, συνεργάτης στο ίδιο project) μου απαντάει:
"Είναι αλήθεια αυτό που λέει. Οι φοιτητές εδώ μπορούν να μηνύσουν ολόκληρη την Ericsson!"
Μπράβο πράγματα...
Στην περίπτωση μου, μου έχει γίνει κανονική πρόσληψη, το οποίο σημαίνει ότι αντιμετωπίζομαι ως κανονικός υπάλληλος, πρέπει να είμαι εκεί 9-5 καθημερινά (άσχετο που το κανόνισα τελικά να πηγαίνω λιγότερο για να δουλεύω και στην yahoo! ταυτόχρονα), έχω συγκεκριμένες ημέρες που δικαιούμαι άδεια και θα πληρωθώ μόλις ολοκληρωθεί το project (πατέντα της Ericsson από ό,τι κατάλαβα: μου είπαν ποιο είναι το standard ποσό που θα πάρω -ποσό ανάλογο με τους 6 μήνες που θα με απασχολήσουν εδώ- και μετά από εκεί και πέρα ανάλογα με το πόσο καλό θα βγει το project θα ανεβαίνει και αυτό το ποσό. Είναι κάτι που δεν με χάλασε καθόλου θα έλεγα διότι με τα χρήματα που θα πάρω ακόμα και αν δεν κάνω τίποτα απολύτως, μου φτάνουν για να κάνω ένα tour στην Ευρώπη που σχεδιάζω για τον Ιούνιο... χμ... πρέπει να βρω και κάποιον να με ακολουθήσει όμως στο ταξίδι... :/ anyone interested in that?)
Τέρμα η ονειροπόλιση, let's get back to work!
φιλάκια,
Nenya
Σοβαρά τώρα, σκέψου τι πλάκα θα έχουμε!! (Δ&Χ τρέμετε- θα φτερνίζεστε συνέχεια!)
Και όχι μόνο έσενα! Το διαβάζω και μουχει πέσει το σαγόνι, αυτή είναι νοοτροπία.
"...Σου παρήγγειλα ένα laptop και μια έξτρα 20άρα οθόνη, εταιρικό κινητό και μια καρέκλα γραφείου..."
Μπουχού (<-σπαστικό κλάμα), σέλω καιγωωωωωω :P
Πολλά συγχαρητήρια (τα χρωστάω και από τα προηγούμενα ποστ που είχες κάνει σχετικά με τις δουλειές) και στο μέλλον ακόμα πιο ψηλά και πιο καλά!
@my8os άλλο να στο λέω και άλλο να το ακούς live! (χαχα! σαν να περιγράφω συναυλία ένα πράγμα :D )
Ευχαριστώ πολύ πολύ για τις ευχούλες και για την επίσκεψη! :)
όπου κι αν πας τελικα η Ελλάδα σε πληγώνει.
κατα τα αλλα σε κοβω σουπερ και κιριλε ταυτοχρονα, ευγε και παλι ευγε και να το απολαυσεις!!!!! εισαι η καλυτερη του χωριου, im telling you!
Κατά τ' άλλα, κι εδώ στην Αγγλία με τα μικρά ονόματα φωναζόμαστε (από την καθαρίστρια μέχρι τον Γενικό Διευθυντή) και το lunch break είναι από 12-2. Αν πρόκειται να φάμε στις 12, εγώ απλά δεν τρώω πρωινό και πάω κατευθείαν ...στο ψητό.
Πάντως τους Σουηδούς πολύ τους συμπαθώ. Μια φορά είχα πάει για ένα lunch meeting σε μια εταιρία στην Kista (δεν ξέρω αν κι εσύ είσαι εκεί - φοβερό μέρος) και μπαίνοντας μέσα περάσαμε από μια κουζίνα και είδα μια κυρία να πασπαλίζει σου με ζάχαρη άχνη! Έπαθα πλάκα. Για φαγητό μας έφεραν χοιρινές μπριζόλες με ανανάδες και τα σουδάκια που είχα δει προηγουμένως, ενώ στην Αγγλία το πολύ-πολύ να τους δίναμε από ένα σάντουιτς κι ένα κομμάτι κέικ. Μιλάμε οι άνθρωποι είναι χρόνια μπροστά!!
Πάντως οι Σουηδοί ξέρουν και ξεχωρίζουν αξίες αλλά και ταλέντα ειδικά στον χώρο της έρευνας και αυτό Nenya, φαίνεται να ισχύει και στην περίπτωση σου.
@elenitsa! καλύτερη πρώτη στο χωριό παρά δεύτερη στην πόλη ένα πράγμα? χαχαχα! ευχαριστώ πολύ πολύ!
@neraidaki κάποια πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ δυστυχώς, έχεις πολύ δίκιο σε αυτό. Και κρίμα είναι όταν βλέπεις ότι πρέπει να ξενιτευτείς για να πας μπροστά :(
@d. χαχαχα!!! Oooh dear God! Γμτ, έχεις πάρα πολύ δίκιο! Δεν το είχα σκεφτεί αυτό το σκηνικό και είναι πάρα πολύ ρεαλιστικό (και τρομαχτικό συνάμα...)
@Σοφία στην Kista μένω και έχω την (μία) δουλειά δίπλα! H Kista λένε ότι είναι η Silicon valley της Ευρώπης και η Ericsson συγκεκριμένα έχει 19 κτίρια εδώ (αν τα μέτρησα σωστά)
Όταν έκανα την πρακτική μου Ελλάδα, εκτός από την δουλειά που είχα να κάνω, με είχαν και για τηλεφωνήτρια, ώσπου αντέδρασα γι'αυτό, έγινε κάποιος χαμός και τελικά πήγα σε ένα γραφείο μόνη μου. Εκεί δεν είχα κανέναν για να του κάνω τα θελήματα, οπότε έκανα την δουλειά μου καλύτερα και ήταν και τα νεύρα μου οκ! Yay!
Όσο για τα φαγητάκια, δεν μπορώ να πω, μας περιποιούνται μια χαρά μέχρι και στην λέσχη στο Πανεπιστήμιο. Εκτός από τον μπουφέ με τις σαλάτες, μας έχουν καθημερινά 4 μαγειρευτά (τα οποία είναι διαφορετικά κάθε μέρα) και 4 ψητά, yum!
@iPodcrates εύχομαι και εγώ να έκανα καλή επιλογή και από ότι φαίνεται δεν έχω πέσει έξω έως τώρα.
Για όλα όσα λες, θα σε εμπιστευτώ γιατί γνωρίζω ότι έχεις περισσότερη πείρα στο θέμα από εμένα. Το μόνο που έχω καταλάβει και βλέπω έως τώρα είναι το ότι οι Έλληνες θα αργήσουν -ή δεν θα αλλάξουν ποτέ- την νοοτροπία τους, πόσο μάλλον τα πράγματα στην Ελλάδα...
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την τελευταία φράση που λες, ειλικρινά. Μου έφτιαξε την ημέρα, να'σαι καλά!
Ο δικός μου δούλευε σε μία εταιρία όπου μία φορά την εβδομάδα ερχόταν μασέρ να τους μασάρει τους προγραμματιστές για να μην πιάνονται. Επίσης μία με δύο φορές απαραιτήτως την εβδομάδα έπαιζαν μπάσκετ, για να ξεπιάνονται. Έτσι θέλει ο εργαζόμενος, όχι μαστίγια. Ξέρεις, δουλεύει με άλλο κέφι ο κόσμος. Αλλά οι εργοδότες είναι τόσο ηλίθιοι στην Ελλάδα που δεν έχουν πάρει πρέφα και ούτε πρόκειται.
(μασάζ ε? και εγώ θέλω :( )