Σκεψούλες...

Καιρό έχω να σου γράψω κάτι Κλεό...
Τα νέα μου είναι λίγο σκατά... Την τελευταία Παρασκευή του Φεβρουαρίου το βραδάκι και ενώ είχα ξαπλάρει αμέριμνη στο σπίτι του dtsomp, στο άσχετο τελείως με πιάνει ίλιγγος. Δεν με είχε πιάσει ποτέ ξανά για να έχω μέτρο σύγκρισης, αλλά oooh boy ήταν γερός.
Ξαφνικά έχασα τον κόσμο γύρω... δεν ήξερα τι μου γινόταν. Το χειρότερο είναι ότι εκεί που νόμιζα ότι ήταν μία κρίση και πέρασε, με έπιασε πάλι και πάλι και πάλι...
Δεν μπορούσα να σηκωθώ, να γυρίσω το κεφάλι μου, να κουνηθώ, τίποτα...
Άρχισα να σκέφτομαι ότι γινόταν επειδή ήμουν πολύ κουρασμένη μιας και δεν είχα κοιμηθεί καλά για 3 ημέρες και ότι αν ξερενόμουν για 15 ώρες, την επόμενη θα ήταν όλα οκ, αλλά... τζίφος.

Πάω να σηκωθώ το πρωί την επόμενη και τα ίδια ακριβώς, χωρίς καμία αλλαγή. Το περίεργο είναι ότι δεν αισθάνομαι ότι γυρίζει το ταβάνι που λένε, αλλά ότι γυρίζει το κεφάλι μου (οοο ναι, σαν το κοριτσάκι από τον εξορκιστή) και τα μάτια μου. Είναι το χειρότερο συναίσθημα που έχω νιώσει ποτέ στην ζωή μου. Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι επειδή δεν ξέρω τι μου γίνεται, με πιάνει πανικός και αρχίζω να φωνάζω χωρίς να μπορώ να με ελέγξω. Πέφτω κάτω, κρατάω το κεφάλι μου και κλείνω τα μάτια μου για να σταματήσουν να γυρίζουν και τρομοκρατούμε που δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει η όλη φάση.
Τρόμαξα και τον dtsomp, αλλά ευτυχώς βρήκε το κόλπο να με κάνει να αισθάνομαι λίγο καλύτερα: στην στιγμή του υλίγγου/πανικού με πιάνει γερά (κεφαλοκλείδωμα?) και με κρατάει σταθερή όσο μπορεί για να μου δείξει ότι δεν γυρίζει το κεφάλι μου, αλλά και ότι δεν κουνιέται και τίποτα γύρω. Ακούγεται γελοίο ίσως, αλλά βοηθάει.

Έτσι πέρασε η πρώτη βδομάδα. Ξάπλα, ανάσκελα , χωρίς να μπορώ να κουνηθώ, να γυρίσω αριστερά-δεξιά για να βολευτώ ή να σηκωθώ και κοιτώντας τον τοίχο μιας και με το που έπαιρνα λίγο αγκαλίτσα το laptop για να περάσει η ώρα με έπιανε ίλιγγος. Coooool.

Το θέμα είναι ότι η όλη φάση έγινε στην πλέον πιο ακατάλληλη στιγμή. Το βράδυ που ξεκίνησε αυτό, γιόρταζα το τέλος μιας περιόδου πεντάμηνου ξεσκίσματος και την αρχή ενός άλλου, λίγο διαφορετικού, δίμηνου -αυτήν την φορά- ξεσκίσματος. Μέσα σε αυτές τις 2 βδομάδες ακύρωσα 3 meeting για την πτυχιακή μου, έχασα το deadline για μία (πανηλίθια) εργασία στην σχολή και έμεινα πίσω στην δουλειά. Μου την δίνει όταν σε περίοδο που δεν μπορώ να χάσω ούτε 2 ώρες, χάνω έτσι 2 βδομάδες από την ζωή μου.

Anyway... Με σήκωσε ο dtsomp μια μέρα που αισθανόμουν λίγο καλύτερα και με έσυρε στον γιατρό (ή στην "γιατρίνα" καλύτερα). Η τύπισσα μου έκανε μια γενική εξέταση, αλλά και κάτι τεστ για να δει αν η όλη φάση προερχόταν από το αυτί μου (εκεί είναι το κέντρο ισορροπίας and stuff).
Τα τεστ ήταν πολύ χαριτωμένα μπορώ να πω. Μου έπιανε το κεφάλι και μου το κουνούσε δυνατά αριστερά-δεξιά και πάνω-κάτω, το έπιανε εκεί που ήμουν καθισμένη και χαλαρή και με έριχνε κάτω και άλλα τέτοια καταπληκτικά. Ε και φυσικά σε κάποια φάση με έπιασε η χαριτωμένη κρίση πανικού/ιλίγγου και άρχισα να κλαίω και έγινα ρομπίτσα, αλλά με είχε ξεσκίσει το παλιοσουηδάκι (δεν έβλεπα μπροστά μου για να γυρίσω σπίτι μετά από αυτό). Το verdict ήταν ότι είναι κάτι αδένες στον λαιμό μου πρισμένοι από ίωση λόγο κρύου και αυτοί προκαλούν το όλο πανηγύρι. Η μαμ-μαμ μου όταν το άκουσε μου έχωσε και ένα γερό καντήλι μιας και την ημέρα αμέσως πριν με πιάσει αυτό, είχα περάσει κανένα 2ώρο έξω στο κρύο, να ψήνω μπριζόλες και σουβλάκια και να ρουφάω τσίκνα στον εορτασμό της Τσικνοπέμπτης (εμ, φταίει που με μεγάλωσαν λέγοντας μου ότι πρέπει να είμαι φιλότιμη, βοηθάω πάντα/παντού και ότι είναι ντροπή να κάθομαι και να τα περιμένω όλα έτοιμα από τους άλλους.................. τέλος πάντων..........).

Κλάιν ή όχι η διάγνωση, δεν ξέρω. Το θέμα είναι ότι ακόμα και τώρα, 2 βδομάδες αργότερα, παρόλο που αισθάνομαι πολύ-πολύ καλύτερα και σηκώθηκα και πήγα και στην δουλειά, δεν μπορώ να κάνω απότομες κινήσεις, να σκύψω, να κοιτάξω κάτω, να γυρίσω στον ύπνο μου, αλλά το χειρότερο, δεν μπορώ να σηκωθώ και να ξαπλώσω μόνη μου. Και οοο ναι, ξυπνάω κάθε πρωί τον dtsomp ή τον φωνάζω για να με σηκώσει να πάω στην τουαλέτα εδώ και 2 βδομάδες... tres romantique όμως? :D
Πέρα από την πλάκα, να'ναι καλά... δεν θα μπορούσα να το περάσω όλο αυτό μόνη μου...

Έρχεται η μαμ-μαμ μου αύριο από Αθήνα όμως για αναλάβει δράση και θα τον αφήσω στην ησυχία του. Αν δεν μπορώ και τις επόμενες 4 βδομάδες που θα είναι εδώ η μαμ-μαμ να κουνηθώ, τότε με βλέπω να παίρνω 57985624956245 κιλά στο πολύ άνετοστ...

Αυτάκια. Θα κλείσω το γραμματάκι μου με μία bonus φωτογραφία από την Τσικνοπέμπτη και με ένα link για το soundtrack των 2 αυτών εβδομάδων "I'm spinning around" από Kylie Minogue και "Vertigo" από U2, όπως τα πόσταρα στο πιάτο.

Eυχαριστούμε equally damaged για τις φωτογραφιάρες της βραδιάς :)