Σάββατο 26 Μαρτίου 2005
Θυμήθηκα σήμερα μερικά πράγματα που κάναμε όταν είμασταν μικρά, στο σχολείο, ενόψει 25ης Μαρτίου...
στο δημοτικό: περιμέναμε πως και πως να έρθει γιατί πηγαίναμε στο σχολείο με τα "καλά" μας και ακούγαμε τραγουδάκια :) Και συνέχεια ευχόμασταν ανήμερα την 25η να έχει καλό καιρό γιατί κάθε 25η μετά την παρέλαση τρώγαμε το πρώτο παγωτό του χρόνου! (και αν δεν είχε καλό καιρό, έπρεπε να περιμένουμε μέχρι την Κυριακή του Πάσχα...)
Τι χαζά που είμασταν... μετρούσαμε συνέχεια πόσα παγωτά είχε φάει ο καθένας...
πάντα όμως μας "ξέφευγαν" μερικά στο μέτρημα...
-πόσα παγωτά έχεις φάειιιιιι?
-Εγώ πέντε! εσύυυυ?
-εγώ τεσσ... εεε... έξι!
-χαζή! τέσσερα πήγες να πεις!
-είσαι ζηλιάρης επειδή σε κέρδισα πάλι! :P
-μαμααααααααααααααααααααααααααααααααα!!!
στο γυμνάσιο: περιμέναμε πως και πως να έρθει για να μπούμε στην χορωδία για να χάνουμε μάθημα με τις "πρόβες" (αν και ποτέ δεν είχα πάει γιατί ήμουν η μόνη ίσως που είχε το "γνώθι σαυτόν" ότι είναι φάλτσα...).
Πάντα όμως με έβαζαν (!!!) να απαγγέλω ποιήματα επειδή υποτίθεται ότι είχα καθαρή φωνή για απαγγελίες (σύμφωνα με τις φιλόλογους που κατά έναν παράξενο τρόπο με έβαζαν πάντα στο μάτι και στο μάθημα των κειμένων με έβαζαν κάθε φορά να διαβάζω δυνατά αποσπάσματα των 2-3 κτλ σελίδων και μου έβγαινε η γλώσσα! %@$%^@!!!) , γεγονός το οποίο μισούσα, γιατί κάθε φορά που ανέβαινα σε τόσο κόσμο για να πω το ποίημα, με το ζόρι κρατιόμουν να μην λυποθημήσω από το άγχος μου, ενώ είχα κιόλας να κοιμηθώ από τα προηγούμενα 2-3 βράδια...
Επίσης θυμάμαι ότι κάθε φορά φεύγαμε σχεδόν τρέχοντας από την κεντρική πόρτα όταν παίρναμε χαμπάρι ότι την έχει στήσει απέξω το τοπικό κανάλι για να μας ρωτήσει εάν ξέρουμε τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου...
"εεε είναι η μέεεερα πουυυυ... εεε... ο Παπαφλέσας εεε... είπε το όχι εεεε και τον σούβλησαν!!!"
στο λύκειο: περιμέναμε πως και πως να έρθει γιατί χάναμε πάντα 2 μέρες (1 για την γιορτή και την επόμενη για την παρέλαση) το οποίο όσο να'ναι δεν ήταν και λίγο πράγμα μέσα στα τόσα μαθήματα που είχαμε κάθε βδομάδα με σχολείο, φροντιστήριο, ιδιαίτερα και σχέδιο (για τον καημό μου με τα "καλλιτεχνικά" θα σου τον πω άλλη φορά φιλενάδα...).
Κάθε φορά μετά την γιορτή (την οποία βαριόμασταν τρομέρα και με το ζόρι σηκωνόμασταν να πάμε μόνο και μόνο επειδή θα παίρναμε απουσίες) πηγαίναμε στην πλατεία ή στην παραλιακή (ανάλογα την πόλη!) στις λεγόμενες "high" καφετέριες και χαζοχαιρόμασταν γιατί θα μοιάζαμε με "μεγάλους" και θα είμασταν πολύ "trendy".
Οι κοπέλες δε που κάναμε παρέλαση, κάθε φορά εμφανιζόμασταν στολισμένες και βαμμένες, με τακουνάρες και όσο πιο γίνεται μίνι την φούστα (το μήκος της οποίας υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να ξεπερνάει το γόνατο...).
Mε το ζόρι την γλίτωσε η γυμνάστρια μόλις με είδε στην α' λυκείου να σκάω με μίνι φούστα και σκίσιμο... αλλά τι να κάνω? αφού μετά θα πηγαίναμε για καφέ!
απόσπασμα από α' Λυκείου στην Αλεξανδρούπολη την ημέρα της παρέλασης με την γυμνάστρια μας, μια κομψότατη κυρία ...120 κιλών την οποία και φωνάζαμε... Πετρουλάκη! ;)
(ας πούμε ότι με λένε Κωνσταντινίδου, για να μην πέσουμε σε κανέναν γνωστό και μας κράξει!):
Πετρουλάκη: για στοιχηθείτε όλες να σας δω! εν δυο, εν δυο, ένα! ένα! φρρρρτ φρρρρτ...
Αμπατζίδου τι τακουνάρες είναι αυτές κοπέλα μου? ρεζίλι θα με κάνεις! ΕΞΩ! φρρρρτ φρρρρτ... Τσιροπούλου με μπότες μου ήρθες?!?!?!? πας καλά? βγες από την σειρά ΑΜΕΣΩΣ!!! φρρρρτ φρρρρτ...
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΙΙΙΙΔΟΥΥΥΥ!!!
me (αναίσθητη) : μάλιστα κυρία!
Πετρουλάκη: τι σκίσιμο είναι αυτό καλό μου?!?!?! και δεν είπαμε μακριά φούστα? ΜΑΚΡΙΑ!!! ξέρεις τι σημαίνει μακριά? τι να σε κάνω τώρα εσένα?? ααααααααχ!!! και δεν έχω και άλλες! με 2 τετράδες θα παρελάσω έτσι όπως πάμε!!! γρήγορα!!! βελόνα και κλωστή! ΒΕΛΟΝΑ ΚΑΙ ΚΛΩΣΤΗΗΗ!!!
Η οποία δεν βρέθηκε όπως καταλαβαίνετε, με αποτέλεσμα (αντί να με διώξει και εμένα όπως περίμενα και ήλπιζα), να με αλλάξει σειρά και από τέρμα αριστερά που ήμουν, να με πάρει τέρμα δεξιά, επειδή όπως είπε επειδή το σκίσιμο ήταν στο αριστερό μου μπούτι (με το συμπάθειο), αν με έβαζε δεξιά, δεν θα φαινόταν και τόσο... (γειά σου ρε Πετρουλάκη με τις ιδέες σου!)
Εμένα έτσι και αλλιώς με βόλευε περισσότερο, γιατί απο την δεξιά μεριά ήταν οι επίσημοι στην Αλεξ/πολη, μπροστά από την στρατιωτική λέσχη.
Όχι, δεν έχω βίτσια με τους επίσημους, απλά θα με έπαιρνε καλύτερα ο μπαμπάς με την κάμερα! :) (σου έκανα και την επίδειξη, οπότε μπορώ να συνεχίσω... :D ).
ως φοιτήτρια... δεν μπορώ να πω ότι έχω καταλάβει εθνική "εορτή" ως τώρα... συνήθως κοιμάμαι το πρωί και χάνω την παρέλαση, ή αν δεν κοιμάμαι, δεν βρίσκω κάποιον που να έχει όρεξη να πάμε... μια φορά μόνο είχα κατέβει να δω την στρατιωτική της 28ης...
Μετά δε, αποφεύγω να πηγαίνω για καφέ επειδή ξέρω ότι θα γίνεται χαμός και άντε να βρεις να κάτσεις σε καμιά καφετέρια...
Το ξέρω ότι παλιά στο σχολείο περίμενα να περάσει ο καιρός για να γίνω φοιτήτρια και "να κάνω ό,τι θέλω" (ποιός από εμάς δεν έβλεπε το να μην πάει στην παρέλαση/γιορτή, ως μια προσωπική "επανάσταση"?), αλλά η αλήθεια είναι ότι μου έχουν λείψει όλα αυτά τα χαζά που κάναμε στο σχολείο...
Όλες αυτές οι φάσεις που πέρασαν και δεν θα τις ξαναζήσουμε ποτέ...
"Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις, στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα..."
ακούγαμε κάποτε στις εκδρομές...
που να ξέραμε...
