Σκεψούλες...

μπορεί να μην βρήκα τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω εκείνη την ημέρα και τις στιγμές της, αλλά μερικά γεγονότα, δεν μπορείς να τα περιγράψεις με λόγια...
χάνουν την μαγεία τους και την έντασή τους...

πάλι θα μου πεις ότι θυμάμαι ημερομηνίες...
πως να ξεχάσω όμως καταστάσεις που ένιωσα τόσο έντονα?
πόσο μάλλον όταν είναι και μαζί σου...

Πριν ένα χρόνο, σαν σήμερα, σε αποχαιρετούσα...

καθόμασταν πολύ ώρα στην μεγάλη αίθουσα ανάμεσα στον κόσμο που πηγαινοέρχονταν συνεχώς... προσπαθούσαμε να κάνουμε ο ένας τον άλλον να ξεχαστεί (όσο γινόταν) κάνοντας και λέγοντας χαζά...
αλλά δεν γινόταν...

Είχα περασμένα τα χέρια μου γύρω σου... από ένα σημείο και μετά δεν ξέρω αν σε αγκάλιαζα, ή αν προσπαθούσα να σε κρατήσω κοντά μου για να μην φύγεις...
Όσο περνούσε η ώρα δεν έβρισκα το κουράγιο να λέω "αστεία", τα οποία άλλωστε, με το ζόρι τα έλεγα, προσποιούμενη ότι δεν συμβαίνει τίποτα...
Όσο περνούσε η ώρα δεν έβρισκα το κουράγιο καν να μιλήσω... δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου εκείνες τις τελευταίες στιγμές που περνούσαμε μαζί...
και δεν μπορούσα να σταματήσω...

Μερικές φορές δεν βρίσκεις λόγια για να περιγράψεις τα συναισθήματα που έχεις...
Μερικές φορές, δεν χρειάζεται κιόλας να τα περιγράψεις...

Όσο και αν προσπαθούσα να σταματήσω τον χρόνο, αυτός έτρεχε...
ούτε καν περνούσε, έτρεχε... και σε έπαιρνε μακριά...

Προσπαθούσες να μου δώσεις κουράγιο, έκανες ότι δεν έτρεχε τίποτα και με "μάλωνες" που στεναχωριόμουν... Και όμως το ήξερα ότι στεναχωριόσουν και εσύ και ας μην το έδειχνες...
Το έλεγαν τα μάτια σου...

Έπρεπε όμως να φύγεις... πήραμε βαθιές ανάσες και σηκωθήκαμε...
από τα μεγάφωνα με το ζόρι προσπαθούσαν να προφέρουν το ονοματεπώνυμό σου...
Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά και μετά έφυγες... όσο σε έβλεπα που απομακρυνόσουν τόσο τα δάκρυα έτρεχαν... και δεν μπορούσα με τίποτα να τα συγκρατήσω...

Λίγο πριν χαθείς στο βάθος του διαδρόμου γύρισες και με κοίταξες...
το βλέμμα σου τα έλεγε όλα...
δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την εικόνα...
όσα δεν μου είπες τόσες μέρες που είμασταν μαζί, μου τα είπες τότε, σε μια στιγμή...

Ξαφνικά έμεινα μόνη μου. Το κενό που ένιωσα μέσα μου με τρόμαξε.
Πρώτη φορά αισθανόμουν τόσο μόνη μέσα σε τόσο κόσμο...
Τόσο "ξένη" και αόρατη... σαν χαμένη...
"τι θα κάνω τώρα?" σκέφτηκα... τι θα κάνω χωρίς εσένα... :(

Ο κόσμος που περνούσε βιαστικά δίπλα μου με ζάλιζε. Τρέξιμο, έλεγχοι, εισητήρια, βαλίτσες, καρότσια, αναγγελίες... μου ήρθε να ουρλιάξω!

Κατέβηκα σαν υπνωτισμένη τις σκάλες και πήρα το λεωφορείο... ούτε κατάλαβα πως έφτασα στον σταθμό και πήρα το τρένο...
Έφτασα σπίτι και δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν... Μπήκα στο δωμάτιο μου και μου φαινόταν διαφορετικό... τόσο άδειο...
Άδειο, χωρίς εσένα...
Ξάπλωσα... τα χέρια μου είχαν ακόμα το άρωμα σου...
"ακόμα μια φορά μακρια", σκέφτηκα και αποκοιμήθηκα...

Πριν ένα χρόνο, σαν σήμερα, σε αποχαιρετούσα... εκεί...
στο αεροδρόμιο στο Ελσίνκι...


Και το τρένο αεροπλάνο πια χάνεται και εσύ πάλι μακριά μου...
Και ήθελα τόσα να σου πω, πως σ'αγαπώ να σου φωνάξω...
που λέει ένα τραγούδι...